«Πάσχουμε διότι δεν αγαπάμε. Όποιος δεν αγαπά δεν έχει ειρήνη κι αν ακόμη τον βάλουν μέσα στον Παράδεισο» είπε ένας γέροντας.
(Αθωνικό Γεροντικό, σ.24)
«Προς τον πλησίον πρέπει να συμπεριφερόμαστε με λεπτότητα, ώστε ούτε με το βλέμμα να τον προσβάλλουμε. Όταν αποστρεφόμαστε κάποιον ή τον προσβάλλουμε, τότε νιώθουμε σαν μια πέτρα να βαραίνει την καρδιά μας».
(όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ, Ι.Μ. Παρακλήτου, σ. 346)
«Αλλά και ο χειρότερος εχθρός δεν μπορεί να βλάψει περισσότερο από το μίσος του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Οι πληγές που θα του ανοίγαμε, αν τον καταδιώκαμε για να του κάνουμε κακό, πάλι δεν θα ήταν μεγαλύτερες από τις πληγές που ανοίγει στην καρδιά το μίσος. Και είναι εξίσου βέβαιο πως, όσα γράμματα και αν μάθει ο άνθρωπος, καμιά γνώση δεν μπορεί να χαραχτεί τόσο βαθιά όσο η ενδόμυχη γνώση, γραμμένη στη συνείδηση, ότι δεν πρέπει να κάνουμε στον άλλον αυτό που οι ίδιοι δεν θα θέλαμε να πάθουμε».
(Εξομολογήσεις αγίου Αυγουστίνου, εκδ. Πατάκη, τομ. Α΄, σ. 145)
«… Για πες μου, όμως, μικρέ μου Όσκαρ: Τι σε πονάει πιο πολύ;».
«Μισώ τους γονείς μου».
«Τότε μίσησέ τους με όλη σου τη δύναμη».
«Εσείς μου το λέτε αυτό, θεία Ρόζ;».
«Ναι. Μίσησέ τους με όλη σου τη δύναμη. Θα’ ναι σα να μασουλάς ένα κόκκαλο. Όταν θα πάψεις να το μασουλάς αυτό το κόκκαλο, θα καταλάβεις ότι δεν άξιζε τον κόπο…».
(Αγαπητέ Θεέ, Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ, σελ.30-31)
«Οι μέλισσες, που είχαν μισήσει τους ανθρώπους, γιατί τους έπαιρναν το μέλι, πήγαν στο Δία και τον παρακαλούσαν να τους δώσει τη δύναμη να σκοτώνουν αυτούς που πλησιάζουν τις κερήθρες τους, χτυπώντας τους με το κεντρί τους. Και ο Δίας, που αγανάκτησε μαζί τους για το κακό που ήθελαν να κάνουν, τις έκανε έτσι, ώστε, όταν τσιμπάνε κάποιον με το κεντρί τους, αυτό να φεύγει από πάνω τους και μετά από λίγο να πεθαίνουν και οι ίδιες».
(Αίσωπος, Μέλισσαι και Ζευς, στο Σταλαγμοί Αρχαίας Σοφίας, Αγγελικής Ζαχαριά)