Καταλαβαίνω ότι τώρα βασανίζεσαι συνέχεια για τη φράση εκείνη που ξεστόμισες στη διάρκεια της συνομιλίας μας: «Ο γάμος! Αυτός ήταν για μένα τιμωρία του Θεού!». Από τότε που γύρισες στο σπίτι σου, οι φίλοι και οι συγγενείς δεν σταμάτησαν να σου λένε πως αυτά τα λόγια πρέπει να έχουν εξοργίσει πολύ το Θεό, γιατί έδειξες έτσι πως ήθελες να φτιάξεις τη ζωή σου σύμφωνα με το δικό σου θέλημα και όχι με το δικό Του. Και συμπληρώνουν, ότι κάθε επιθυμία και κάθε πάθος είναι εφάμαρτα συναισθήματα. Και ότι θα πρέπει να εγκαταλείπεις κάθε φορά ολοκληρωτικά τον εαυτό σου στις συνθήκες, όπως αυτές αβίαστα διαμορφώνονται - δηλαδή στο θέλημα του Θεού!
Αυτά λένε εκείνοι, Κι εγώ σου λέω:
Μη ζητάς στη φανταχτερή επιχειρηματολογία των κοσμικών ανθρώπων την αλήθεια ή την ανακούφιση. Αναζήτησέ τις μόνο στο λόγο του Θεού. Είναι Εκείνος, και κανένας άλλος, που δίνει στον άνθρωπο την αληθινή σοφία και τη γνήσια ελευθερία. Αυτά τα δώρα Του όμως οφείλουμε να τα χρησιμοποιούμε σ’ ένα σταθερό και ηρωικό πόλεμο για την πνευματική μας προκοπή. Να, ο πόθος σου λ.χ. ν’ αφιερώσεις τον εαυτό σου στο Θεό, αναβλύζει απ’ αυτή τη βαθιά πηγή της ελεύθερης βουλήσεώς σου.
Όταν οι επιθυμίες μας, ξεκαθαρισμένες και φωτισμένες από τη λογική και τη νοημοσύνη, αποβλέπουν στην πραγματοποίηση του αγαθού - και αγαθό δεν είναι τίποτε άλλο παρά το θέλημα του Θεού, που πρέπει να γίνεται «ως εν ουρανώ και επί της γης» -, όταν ζούμε και ενεργούμε αποβλέποντας πάντα σ’ αυτό το σκοπό, ο Θεός ευαρεστείται και μας στηρίζει. Αλλά και όταν, σ’ ένα ξέσπασμα άλογου εγωισμού, αμφισβητούμε το άγιο θέλημά Του και δοκιμάζουμε να ενεργήσουμε αντίθετα σ’ αυτό, Εκείνος και πάλι δεν επεμβαίνει για να μας κόψει το θέλημα. Επιτρέπει να ενεργήσουμε λαθεμένα μεν, αλλά ελεύθερα. Αναπόφευκτα, βέβαια, στην πρώτη περίπτωση παίρνουμε το μισθό μας, ενώ στη δεύτερη την καταδίκη, όπως είναι πολλές φορές μαρτυρημένο στην αγία Γραφή.
Εμείς πάντως ενεργούμε σύμφωνα με τη γνήσια ανθρώπινη φύση μας, όταν φλογερά επιθυμούμε το καλό, και όταν αγωνιζόμαστε μ’ επιμονή και γενναιότητα για την εκτέλεσή του. Αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Είναι ίσα-ίσα ανόητο να πιστεύουμε ότι όλες οι επιθυμίες μας είναι αμαρτωλές, ότι ποτέ δεν πρέπει να ζητούμε από το Θεό την εκπλήρωση των πόθων μας, ότι πρέπει να εγκαταλειφθούμε μοιρολατρικά και παθητικά σ’ ό,τι μας βρει. Χωρίς αμφιβολία, μια τέτοια στάση είναι αντίθετη στη λογική, την ανθρώπινη φύση και τα ιερά κείμενα. Η επιθυμία δεν είναι αμαρτία. Μόνο η επιθυμία του κακού είναι αμαρτία. Πώς θα μπορούσε ν’ ανήκει ο άνθρωπος στο βασίλειο του Θεού Λόγου, να είναι ένα λογικό και ελεύθερο πλάσμα, αν όλες οι επιθυμίες του ήταν κακές;
Και αν θα έπρεπε να πιέζεις τον εαυτό σου ώστε να μην επιθυμεί απολύτως τίποτα - ούτε έναν ευτυχισμένο γάμο, αλλά ούτε και την αγνότητα της παρθενικής ζωής - τι σόι ζωή θα ήταν αυτή; Δεν είσαι κούτσουρο ούτε πέτρα. Και φαντάζομαι πως ποτέ δεν θα ήθελες να είσαι. Πλάστηκες γυναίκα, ελεύθερη να επιθυμεί, να διαλέγει και να ενεργεί - πάντοτε όμως κατά Θεόν.
(Πνευματικές Νουθεσίες, εκδ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, σελ.42-45)