Εκεί στην άλλη ζωή, δεν συμβαίνει όπως εδώ, όπου άλλοι μεν με χρήματα, άλλοι με τρόφιμα και άλλοι με παρηγορητικά λόγια μάς παρηγορούν, αλλά όλα είναι ασυγχώρητα.
Ακόμη και αν είναι ο Νώε ή ο Ιώβ ή ο Δανιήλ και βλέπουν τους οικείους τους να τιμωρούνται, δεν τολμούν να συμπαρασταθούν και να απλώσουν χέρι βοηθείας. Διότι συμβαίνει τότε να μην ισχύει η εκ φύσεως συμπάθεια. Διότι βρίσκονται δίκαιοι πατέρες αμαρτωλών παιδιών και αγαθά παιδιά πονηρών γονέων (διότι τα κακά δεν εξαρτώνται από την εκ φύσεως συγγένεια, αλλά από τη διάθεσή μας), ώστε η ευφροσύνη σε αυτούς να είναι καθαρή και να μην θλίβονται αυτοί που απολαμβάνουν τα αγαθά εκείνα, εξαιτίας της αναγκαστικής συμπάθειας, και θα συμβεί να σβήσει τότε αυτή η συμπάθεια και να αγανακτούν μαζί με τον Δεσπότη εναντίον των σπλάχνων τους.
Διότι αν ακόμα και τώρα μερικοί, όταν δουν τα παιδιά τους να είναι φαύλα, τα αποκηρύσσουν και τα αποκόπτουν από τους δεσμούς της συγγένειας, πόσο μάλλον θα γίνει τούτο στην μέλλουσα κρίση. Λοιπόν κανείς ας μην ελπίζει να απολαύσει κάτι καλό, εάν ο ίδιος δεν έχει πράξει αγαθά, και ας έχει μύριους προγόνους δίκαιους.
(Ιωάννου Χρυσοστόμου, Περί τελείας αγάπης, ΕΠΕ τόμος 31, σελ. 355)