101. Στο κάθε τι και την κάθε στιγμή, να προσπαθής να αρέσης στον Θεό, έχοντας στον νού τη σωτηρία σου από την αμαρτία και το ότι σε υιοθέτησε ο Θεός. Όταν σηκώνεσαι από το κρεββάτι, κάνε τον Σταυρό σου και λέγε: «Εἰς το ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Και επίσης: «Καταξίωσον, Κύριε, ἐν τῆ ημέρᾳ ταύτη ἀναμαρτήτους φυλαχθῆναι ἡμᾶς. Δίδαξόν με του ποιεῖν τὸ θέλημά σου» ( Από τη δοξολογία). Όταν πλύνεσαι, λέγε: «Ραντιεῖς με ὑσσώπῳ καὶ καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι» (Ψαλμ. ν’ 9). Όταν φορής τα καθαρά σου εσώρρουχα, θυμήσου την καθαρότητα της καρδιάς και ζήτησέ την από τον Κύριο, λέγοντας: « Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεὸς» (Ψαλμ. ν’ 12). Όταν έφτιαξες καινούρια ενδυμασία και τη φορής, θυμήσου την πνευματική σου ανανέωση και λέγε: «Καὶ πνεῦμα εὐθές εγκαἰνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου» (Ψαλμ. ν΄12). Αν φορής μια ενδυμασία που πάλιωσε πλέον και δε σου αρέσει, θυμήσου με μεγαλύτερη αποστροφή τον «παλαιό» ἀνθρωπο, τον γεμάτο αμαρτίες και πάθη, τον σαρκικό άνθρωπο. Όταν τρώς το γλυκό ψωμί, αναλογίσου τον «Ἂρτον τὁν Ζῶντα», το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, που κοινωνείς στην εκκλησία «εἰς ἂφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν την αἰώνιον». Όταν πίνης νερό ή κάποιο άλλο ποτό, σκέψου το θείο νέκταρ, το Τίμιο Αίμα του Σωτήρος, που ξεδιψά την ψυχή στον αιώνα. Όταν κάθεσαι να ξεκουρασθής, συλλογίσου την αιωνία ανάπαυσι, που περιμένει όσους αγωνίσθηκαν ακοίμητα και καταπονήθηκαν στον στίβο των αρετών. Όταν πέφτεις στο κρεββάτι για ύπνο, θυμήσου τον ύπνο του θανάτου, που θα έλθη, αργά ή γρήγορα, για όλους μας, ιδιαίτερα δε το σκοτάδι που περιμένει όσους δεν μετανοούν για τις αμαρτίες τους. Όταν αντικρύζης το φώς της αυγής, τη νέα ημέρα, θυμήσου την ανέσπερο και λαμπρά ημέρα της βασιλείας του Χριστού, που θα την απολαμβἀνουν αιώνια όσοι αγωνίσθηκαν να είναι θεάρεστοι ή μετενόησαν ειλικρινά για τις αμαρτίες τους. Όταν πηγαίνεις κάπου, σκέψου τον ίσιο δρόμο της εν Χριστώ ζωής και λέγε στον Θεό: «Τὰ διαβήματά μου κατεύθυνον κατὰ τὸ λόγιόν σου και μὴ κατακυριευσάτω μου πάσα ἀνομία» (Ψαλμ. ριη΄133). Όταν φτιάχνης κάτι, φτιάχνε το με τη σκέψι στον Θεό, που δημιούργησε το πάν με την άπειρο σοφία, χάρι και δύναμί του, καθώς έφτιαξε και σένα, «κατ΄εἰκόνα καὶ ὁμοίωσίν» του. Όταν αποκτάς κάτι υλικά πολύτιμο, συλλογίσου ότι ο ακένωτος Θησαυρός μας, από όπου παίρνουμε όλους τους θησαυρούς της ψυχής και η ανεξάντλητος Πηγή κάθε χαρίσματος είναι ο Θεός. Ευχαρίστησέ τον με όλη σου την ψυχή. Και έχοντας αυτόν τον Θησαυρό μέσα σου, σκόρπιζε στους φτωχούς τα υλικά αγαθά, φανερώνοντας έτσι ότι αγαπάς τον Θεό και τους αδελφούς σου. Όταν βλέπης τη λάμψι του ασημιού, μην εντυπωσιασθής απ’ αυτό, αλλά σκέψου ότι η ψυχή σου πρέπει να λάμπη από τις αρετές του Χριστού. Όταν το χρυσάφι σε θαμπώνη, θυμήσου ότι η ψυχή σου πρέπει να γίνη αγνή και καθαρή σαν το χρυσάφι, περνώντας μες από τη φωτιά των δοκιμασιών και των θλίψεων, ότι ο Κύριος θέλει να σε κάμη φωτεινότερο και από τον ήλιο στη βασιλεία του Πατρός του. Εκεί θα λάμπης από το φώς του Ήλιου της Δικαιοσύνης, του Θεού. Θα λάμπης σαν χρυσάφι πεντακάθαρο ανάμεσα στην Παναγία, τις Ασώματες Δυνάμεις και τους Αγίους, που λάμπουν από το ίδιο φώς.
138. Όταν προσεύχεσαι στον Κύριο, τη Θεοτόκο ή τους Αγίους, να θυμάσαι πάντοτε ότι ο Θεός θα σου απαντήσει ανάλογα με τη διάθεσι της καρδιάς σου. «Δώῃ σοι Κύριος κατά τὴν καρδίαν σου» ( Ψαλμ. ιθ’ 5). Ανάλογο με την καρδιά θα είναι και το δώρημα. Προσεύχεσαι με πίστι, άδολα, ολόψυχα; Το δώρημα που θα λάβης θα είναι σύμφωνο με την πίστι σου, θα αντιστοιχή στη θερμότητα της καρδιάς σου. Και, αντίθετα. Όσο πιο πολύ είναι η καρδιά σου ψυχρή, όσο πιο αδύνατα πιστεύεις, τόσο λιγότερο αποδοτική θα αποδειχθή η προσευχή σου. Και, επί πλέον, θα λυπήσης τον Κύριο, που είναι Πνεύμα και απαιτεί να τον λατρεύουμε «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθεία» (Ἰω. δ’ 23, 24). Όταν λοιπόν επικαλήσαι τον ίδιο τον Κύριο ή την Παναγία Μητέρα του ή τους Αγίους, να τους επικαλήσαι με όλη σου την καρδιά. Όταν προσεύχεσαι για διάφορα προσφιλή σου πρόσωπα, (ζώντας ή κεκοιμημένους), να προφέρης τα ονόματά τους με ολοκάρδιο θέρμη. Σε όλες τις περιπτώσεις αιτημάτων, που κάνεις, ας βγαίνει η προσευχή σου μες από τα βάθη της καρδιάς. Μ’ αυτή την προυπόθεσι, «ὅ ἐάν θέλητε, αἰτήσασθε και γενήσεται ὑμίν» ( Ἰω. ιε’ 7). Μ’ αυτή την προυπόθεσι, «εὔχεσθε ὑπέρ ἀλλήλων, ὅπως ἰαθῆτε» (Ἰακ. ε’ 16).
153. Δύο μικρά παιδιά, ο Παύλος και η Όλγα, χάρις στο άπειρο έλεος του Κυρίου που ανταποκρίθηκε στις προσευχές της αναξιότητάς μου, έγιναν καλά από την αρρώστια τους. Στην περίπτωαη του Παύλου, η αρρώστια έφυγε μες από ένα ήσυχο ύπνο. Και το προσωπάκι της Όλγας φωτίστηκε από τη μία στιγμή στην άλλη με τη χαρά της υγείας. Εννέα φορές πήγα να προσευχηθώ με πίστι, ελπίζοντας ότι την πίστι μου δε θα την απεδοκίμαζε ο Κύριος. Αρκεί να κρούει κανείς και η πόρτα θα του ανοιχθή. Μπορεί εγώ να ήμουν ανάξιος, αλλά ο Κύριος χάρις στο άπειρό του έλεος θα με άκουε. Ο άδικος κριτής λύγισε τέλος στις επίμονες παρακλήσεις της γυναικός που τον ενωχλούσε με το αίτημά της. Πολύ περισσότερο ο δίκαιος Κριτής δεν θα έμενε ασυγκίνητος στην προσευχή μου για τα αθώα εκείνα παιδάκια. Δεν θα παρέβλεπε τα λόγια μου, τις γονυκλισίες μου, την πεποίθησί μου στο έλεός του. Και, πράγματι, δεν με απεδοκίμασε, εμένα τον αμαρτωλό ικέτη. Πήγα για δέκατη φορά στο σπίτι τους και τα παιδιά ήταν καλά. Ευχαρίστησα από τα βάθη της καρδιάς μου τον Κύριο και τη Γρηγορούσα Μητέρα του.
357. Όταν προσεύχεσαι, να προσεύχεσαι πιο πολύ για τους άλλους παρά για τον εαυτό σου. Κατά τη διάρκεια της προσευχής σου, μην ξεχνάς ότι όλοι οι άνθρωποι αποτελούν ένα σώμα μαζί σου και ότι «ἐσμὲν ἀλλήλων μέλη» ( Ἐφεσ. δ’ 25). Να προσεύχεσαι για όλους όπως θα προσευχόσουν για σένα τον ίδιο, με την ίδια ζέσι, με το ίδιο ενδιαφέρον. Να θεωρείς τις αδυναμίες τους και τις ασθένειές τους σαν δικές σου. Την πνευματική τους άγνοια, τα αμαρτήματά τους και τα πάθη τους σαν δικά σου. Τους πειρασμούς, τα δεινά και τα βάσανά τους σαν δικά σου. Τέτοια προσευχή είναι πολύ ευπρόσδεκτος από τον Κύριο, «παρ’ ὧ οὐκ ἔστι προσωποληψία» (Ρωμ. β’ 11), «οὐκ ἔνι παραλλαγή» (Ιακ. α’ 17). Γιατί η αγάπη του αγκαλιάζει όλα τα πλάσματά του.
( Η εν Χριστω ζωή μου.Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης εκδ. Παπαδημητρίου, Αθήνα 2016,)