Οι Χριστιανοί τη νηστεία των τροφών ούτε την ΥΠΕΡΤΙΜΟΥΜΕ, ούτε την ΥΠΟΤΙΜΟΥΜΕ, αλλά την ΤΙΜΟΥΜΕ!
Δεν την ΥΠΕΡ-ΤΙΜΟΥΜΕ! Δεν την βάζουμε πάνω από τη νηστεία των παθών. Πρώτα είναι η νηστεία των παθών και μετά των τροφών. Η νηστεία των τροφών είναι ένα πνευματικό "εργαλείο", ένα "μέσο" άσκησης, ενώ η νηστεία των παθών είναι σκοπός! Δυστυχώς πολλούς Χριστιανούς, τους πειράζει που δεν τήρησαν σωστά κάποια νηστεία και δεν τους πειράζει που κάνουν άλλα αμαρτήματα πολύ πιο σοβαρά. Τους πείραξε π.χ. που έπεσε γάλα στον καφέ τους, αλλά όχι που κρατάνε μούτρα ή που δεν εξομολογούνται, ή που είναι βίαιοι, υβριστές, εγωιστές κλπ. Τόσο πολύ χάνεται η ουσία! Αυτό σημαίνει τυπολατρεία! Όπως ακριβώς ο Φαρισαίος. Τέλειος νηστευτής και τέλειος κατακριτής και υπερήφανος.
Δεν την ΥΠΟ-ΤΙΜΟΥΜΕ! Το άλλο άκρο. Άλλοι, καταλύουν προκλητικά και με ανευλάβεια τη νηστεία θεωρώντας οι ίδιοι και λέγοντας ότι «Δεν βλέπει αυτά ο Θεός! Τα «εξερχόμενα» μετράνε και όχι τα «εισερχόμενα» [μόνο αυτό το χωρίο διάλεξαν αγνοώντας όλα τα άλλα περί νηστείας]» και «το Θεό τον νοιάζει η ψυχή μας, να είμαστε καλοί άνθρωποι κλπ.». Παραβλέπουν βέβαια συνειδητά, ότι ένα από τα πάθη της νηστείας των παθών, είναι και η λαιμαργία, η κοιλιοδουλεία, την οποία η νηστεία των τροφών καταπολεμά. Παραδόξως όμως, πολλοί που υποτιμούν τη νηστεία της Εκκλησίας και την καταπατούν βάναυσα, είναι έτοιμοι, με ζήλο θαυμαστό, να κάνουν αυστηρότατες «δίαιτες» για λόγους υγείας ή απλώς για εμφανισιακούς λόγους ή να είναι ένθερμοι ιδεολογικοί "vegan", χορτοφάγοι κλπ., αλλά για την αγάπη του Χριστού που θυσίασε τη ζωή Του για μας, εκεί δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν θυσία σε κάποια φαγητά! Για ωραίο σώμα κάνουν άσκηση. Για την αγάπη του Χριστού καμία άσκηση...
Τη Μ. Τεσσαρακοστή π.χ. που νηστεύουμε επισήμως ΟΛΟΙ οι Χριστιανοί 40 ημέρες για το Πάσχα, γι' αυτό και λέγεται Σαρακοστή, άλλωστε, και γι' αυτό από παιδιά στο σχολείο κόβαμε ένα πόδι στο τέλος κάθε βδομάδας από τη χάρτινη ζωγραφιά της κυράς-Σαρακοστής από τα 7 πόδια-εβδομάδες νηστείας, δυστυχώς μόνο στην Ορθόδοξη Ελλάδα συμβαίνει να νηστεύουν οι Έλληνες Ορθόδοξοι(!) μόνο την Καθαρά Δευτέρα και να εύχονται "ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΉ"(!) και μετά, ΣΑΝ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ Η ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ και να μετονομάστηκε σε Καθαροδευτερομεγαλοβδομάδα (!), κάνουν ένα ΑΛΜΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ και ξανανηστεύουν μόνο τη Μ. Εβδομάδα, καταπατώντας προκλητικά και όχι από αδυναμία, αλλά επειδή έτσι το σκέφτηκαν, όλη την άλλη νηστεία της Μ. Σαρακοστής, έτσι απλά με δική τους αυθαίρετη λογική, θεωρώντας, μάλιστα, υπερβολικούς αυτούς που τηρούν το αυτονόητο! Άλλο το να μην καταφέρνω να νηστεύω σωστά και να μετανοώ για αυτό και να παραδέχομαι την αδυναμία μου και τη λαιμαργία μου (αυτό είναι άξιο κάθε συγχώρησης), άλλο το να έχω ιατρικούς λόγους ή άλλους ειδικούς λόγους (και αυτό απολύτως άξιο συγχώρησης) και άλλο να δικαιολογώ την αδυναμία μου και να κάνω και μάθημα κιόλας και να «θεολογώ», μάλιστα, για το ότι δε χρειάζεται η νηστεία! Το ένα δείχνει ειλικρίνεια και συναίσθηση και αγαθή ψυχή, ενώ το άλλο εγωισμό, αλαζονεία.
Άρα τη νηστεία την ΤΙΜΟΥΜΕ! Διότι πρώτος την τίμησε ο Χριστός, αν και δεν είχε καμία ανάγκη να νηστέψει και όμως νήστεψε σαράντα ημέρες και την τίμησαν και οι Απόστολοι και όλοι οι άγιοι ανεξαιρέτως!
Οπότε κάθε Χριστιανός οφείλει ανάλογα με την υγεία του, την ηλικία του, τις σωματικές του δυνάμεις, τις συνθήκες της ζωής του και της οικογένειάς του και την διακριτική καθοδήγηση του πνευματικού του, να κάνει «το καλύτερο που μπορεί» στη νηστεία των τροφών. Ο καθένας ξέρει καλά μέσα στη συνείδησή του ποιο είναι αυτό το «καλύτερο», για αυτό και η νηστεία δεν μπαίνει σε γενικούς κανόνες ούτε απολυτοποιείται!
Τέλος τη νηστεία μας ούτε την διαλαλούμε και την επιδεικνύουμε και την προβάλλουμε εμμέσως ή αμέσως, χωρίς μάλιστα να ερωτηθούμε, ώστε να φανούμε στους άλλους ως ευλαβείς και να μας θαυμάσουν! Ούτε λέμε τι νηστεία κάνουμε και πώς την κάνουμε και τονίζουμε με νόημα (ακόμα και στην Εξομολόγηση δυστυχώς πολλές φορές που υποτίθεται ότι λέμε μόνο τις πτώσεις μας…) τα άλαδα ή μη άλαδα που κάναμε. Αυτό είναι υπερηφάνεια και μάλιστα ύπουλη. Αλλά την κρύβουμε επιμελώς από τα μάτια όλων.
Ούτε όμως, αν είναι αδύνατον να κρυφτεί ή αν ερωτηθούμε ή αν το καλεί η οποιαδήποτε περίσταση, διστάζουμε να την ομολογήσουμε ξεκάθαρα και χωρίς ντροπή, ταπεινά αλλά θαρραλέα, διότι την κάνουμε για το Χριστό και δεν φοβόμαστε να το ομολογήσουμε, όπως άλλωστε και κάθε άλλο χριστιανικό μας καθήκον! Καλή και ευλογημένη Σαρακοστή!