Ιωάννου α' 14.
Το άλμα της σωτηρίας! Ο Υιός του Θεού επήδηξε στη γη. «Ο παντοδύναμός σου Λόγος απ΄ ουρανών εκ θρόνων βασιλειών απότομος πολεμιστής εις το μέσον της ολεθρίας ήλατο (πήδηξε) γης» (Παροιμ. ιη' 14). Από αγάπη προς το πλάσμα των χεριών του: Τον άνθρωπο! Τον είχε πλάσει πρίγκηπα του ουρανού. Και κείνος τώρα είχε καταντήσει σκουλήκι της γης. Άλογη σαρξ, «καταδυναστευομένη υπό του Διαβόλου».
Ο Υιός του Θεού ήλθε στη γη για να «λογοποιήση» τη σάρκα. «Ο Θεός Λόγος έγινε σαρξ δια να επαναφέρη την σάρκα εις την πρωταρχικήν της «λογοποίησιν»... εις την έλλογον καταγωγήν και ύπαρξιν: εις την αρχέγονον αγιότητα και το κάλλος και την δύναμιν» (Πόποβιτς) .
Ο σκοπός γενικότερα του Χριστιανισμού είναι να διαπεράση τη σάρκα με τις ακτίνες του Πνεύματος. Να ανυψώση, ν΄ αγιάση, να μεταμορφώση το σαρκισμό, το γήινο, το υλικό. Η σαρξ αμύνεται. «Η σαρξ επιθυμεί κατά του πνεύματος». Διεκδικεί τα δικαιώματά της. Δεν τιθασσεύεται εύκολα. Επαναστατεί. Ολόκληρη η Ιστορία της σωτηρίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια πάλη μεταξύ σαρκός και Λόγου. Υπάρχουν φάσεις, όπου η σαρξ θριαμβεύει. Ο Λόγος υποχωρεί... Η σαρξ αυτή της φθοράς και του θανάτου δεν θα «λογοποιηθή» παρά μόνο όταν ενωθή με τον Λόγο. Η ένωσις αυτή, ως μυστικός αρραβών, αρχίζει να πραγματοποιήται από τώρα στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Η οριστική ένωσις, ο γάμος του Λόγου θα γίνη με την αναστημένη ανθρώπινη σάρκα την Ημέρα Εκείνη. Η ζωή του ανθρώπου μετά την ένδοξο Ανάστασι θα είναι θεανθρώπινη ζωή. Ένα απαύγασμα και μια απεικόνισις της ζωής του αναστάντος θεανθρώπου Κυρίου συνεχιζομένης εις τους αιώνας.
«Παρεγένετο (ο Χριστός) επί τους ημετέρους τόπους, ίνα τον κατ΄ αυτόν πεποιημένον άνθρωπον ανακαινίση» (Μέγας Αθανάσιος, L. 104).
(Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου, «Εκείνος», εκδ. Γρηγόρη, Αθήνα 2002, σελ.228 )