νυν η ψυχή μου τετάρακται (Ιωάννου ιβ’ 27). 
Ο Ιησούς σκέπτεται και κραυγάζει. Καθώς κυττάζει εμπρός του, η σκιά του σταυρού πέφτει σκοτεινή στα βήματά του και τη σκέψι του. Και η κραυγή του αυτή έρχεται σαν μια βαθειά ενίσχυσι στην καρδιά του, που πιέζεται σκληρά.
Οι μεγάλες μορφές της ανθρωπίνης ιστορίας όταν παίρνουν τις μεγάλες αποφάσεις, όταν ξεκινούν για τα μεγάλα έργα τους και η απόφασίς τους περνάη από το καμίνι της δοκιμασίας, τότε ακριβώς προχωρούν από θρίαμβο σε θρίαμβο. Διότι είναι γεγονός, ότι πριν χαράξουν το δρόμο τους, προτού ανακαλύψουν την πορεία τους και αποκτήσουν τη βαθειά ενόρασι και το θάρρος που χρειάζονται, διέρχονται μια περίοδο δισταγμών και διακυμάνσεων. Μέσα τους, μυστικά και κρυφά, γίνεται ένας αγώνας. Όμως όλα αυτά δεν είναι δυνατόν να τα γνωρίζωμε.
Μερικές φορές πλησιάζομε αυτή την προσωπική, εσωτερική ζωή της ψυχής του Ιησού. Τον ακούμε να σκέπτεται φωνάζοντας, σαν να λησμονή αυτούς που τον περιβάλλουν, σαν να ήταν μόνος με τον Θεό. Το θάρρος του Ιησού είναι τόσο γαλήνιο, τόσο βέβαιο, ώστε είναι αδύνατο να τον φαντασθούμε να καταπίπτη ή ν’ αποτυγχάνη.
«Όπως επείνασεν, όπως εκοιμήθη, όπως εκοπίασεν, όπως έφαγεν, όπως έπιεν, έτσι και αποκρούει τον θάνατον, δεικνύων την ανθρωπίνην αδυναμίαν και την αδυναμίαν της φύσεως, η οποία δεν ανέχεται απαθώς ν' αποκοπή από την παρούσαν ζωήν» (Ι. Χρυσόστομος, Άπαντα 29, 107).

γενόμενος εν αγωνία (Λουκά κβ’ 44)
Στον κήπο της Γεσθημανή, ενώ η νύχτα έχει προχωρήσει, ο Ιησούς αντιμετωπίζει πια το ποτήριο του πάθους γεμάτο να τον περιμένη. Η τραγωδία του υιού του ανθρώπου κορυφώνεται. Εκείνο, που συνέχει την ψυχή του, σημειώνει η Γραφή, είναι η αγωνία, που είχε σαν συνέπεια να χύνεται ο ιδρώτας «ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γήν». Ο Ιησούς ενώπιον του ποτηρίου του πάθους δεν νοιώθει δειλία, αλλ’ αγωνία. Ο στρατηγός, που περιμένει από ώρα σε ώρα να ξεσπάση η θύελλα της επιθέσεως δεν νοιώθει δειλία. Δεν του λείπει η αποφασιστικότης, η γεναιότης, η ανδρεία. Όμως η αγωνία τον συνθλίβει. Η αναμονή της μάχης μπορεί να τσάκιση τον μεγαλύτερο ήρωα περισσότερο από την ίδια την μάχη. Έτσι και ο Ιησούς.
Το ρολόγι της ζωής του πλησιάζει στην ώρα Ω. Την «ώρα» του. Από την έκβασι της μάχης, που θα δώση, θα εξαρτηθή η επιτυχία της αποστολής του, το αιώνιο μέλλον της ανθρωπότητος. Για μια στιγμή, του έρχεται η σκέψις πώς το ποτήριο του πάθους είναι αφάνταστα μεγάλο γι΄ Αυτόν. Όμως ο «άγγελος απ’ ουρανού» τον καθησυχάζει, βεβαιώνοντάς τον, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος απ’ Αυτόν για ν’ αναλάβη να πιή το ποτήρι αυτό. Ότι Αυτός είναι πιο μεγάλος και πιο ισχυρός απ’ όλα τα δεινά και τα πάθη, που το ποτήριο τούτο περιέχει. Και ότι ο ουράνιος Πατέρας του ποτέ δεν θα του έδινε να πιή ένα ποτήριο τόσο μεγάλο, ώστε να μη μπορή να το πιή. Και ο Ιησούς είπε τότε το ΝΑΙ. «Γενηθήτω το θέλημά σου».
«Ο Ιησούς θα βρίσκεται σε αγωνία ως το τέλος του κόσμου. Κι’ όλον αυτόν τον καιρό κανείς δεν πρέπει να κοιμάται» (32, 174).
(Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου, «Εκείνος», εκδ. Γρηγόρη, Αθήνα 2002, σελ.271-272 )