Παιδιά μου υπάρχει Θεός.. και όταν κλαίει η μάνα λυγίζει και Εκείνος.
Παιδιά μου, κοιτώντας μέσα σε ένα ναό η εικόνα που συναντά το βλέμμα πιο συχνά είναι αυτή Μιας Μητέρας αγκαλιά με ένα Παιδί. Ποιος αμφισβητεί ότι, εκτός από την ιερότητα των προσώπων, εκεί απεικονίζεται και η ιερότητα της πιο υπέροχης σχέσης που υπάρχει στο κόσμο. Υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα από το να χτυπούν δύο καρδιές στο ίδιο σώμα καθώς μεγαλώνει ένα παιδί στην κοιλιά της μητέρας του;
Όταν σας γέννησα παιδιά μου δεν φανταζόμουν πόσες χαρές και εκπλήξεις θα βίωνα και ποιες δυσκολίες θα αντιμετώπιζα. Νόμιζα ότι ήμουν δυνατή και "αρκετή" να μεγαλώσω ψυχικά υγιή ανθρώπους χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Πόσες φορές όμως χρειάστηκε να κλάψω, γιατί ακροβατούσα μεταξύ καταστάσεων που δεν ήταν αποδεκτές αλλά τις οποίες δεν μπορούσα να αποφύγω. Δεν με πείραζε που με βλέπατε να κλαίω με πείραζε που δεν ήταν κλάμα συγκίνησης και ικανοποίησης αυτό. Άφηνε μια γεύση έντονη και πικρή, και αυτό δεν μου άρεσε να το βλέπετε. Όσα μικρά και να ήσασταν καταλαβαίνατε τη διαφορά!
Μια μέρα γυρίζοντας από τη δουλειά αρκετά στενοχωρημένη , γιε μου ήσουν τριών χρονών, με αγκάλιασες και μου είπες κουνώντας μου το δαχτυλάκι σου σα να με μαλώνεις. «Δεν θέλω κανείς να στενοχωρεί τη γλυκιά μου τη μανουλίτσα». Τι αισθάνθηκες τότε άραγε και μου μίλησες; Νομίζω ξέρω ..αισθάνθηκες ένα πόνο στην ψυχή μου.
Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί μια μάνα συσσωρεύει τόσο πόνο μέσα της και πως τον θεραπεύει; Πόσο σφίγγει τα δόντια και χαμογελάει γιατί έτσι θα δώσει αγάπη στα παιδιά, κουράγιο, ώθηση και δύναμη σε όλους τους άλλους να ξεπεραστούν οι δυσκολίες. Πόσες λέξεις, σκηνές, εικόνες, καταστάσεις την πλήγωσαν. Κλαίει στο σκοτάδι και χαμογελάει στο φώς. Δεν πρέπει να φανερωθεί στους γονείς της γιατί πρέπει να δείξει ότι «είναι καλά». Πρέπει να στηρίξει το σύζυγο και να τον ξεκουράσει γιατί είναι φορτωμένος με τα δικά του βάρη και λόγω ίσως διαφορετικής ψυχοσύνθεσης δεν κατανοεί την ευαισθησία της. Πρέπει να μεγαλώσει τα παιδιά σωστά να τα διαπαιδαγωγήσει με θετική ενέργεια και χαρά.
Όλα τα παραπάνω μπορεί να είναι η απλή καθημερινότητα. Και όταν έρθουν τα απρόοπτα, όταν το παιδί αρρωσταίνει, ο σύζυγος λυγίζει, όταν η δουλειά εξελίσσεται, απαιτεί δεν περιμένει, όταν οι γονείς γερνάνε και έχουν ανάγκες;
Τι γίνεται μια ψυχή όταν περνάει από χίλια κύματα και γίνεται κομμάτια, αλλά οφείλει να δείχνει βράχος και να είναι στήριγμα για τους άλλους. Τι γίνεται όταν πρέπει να είναι δυνατή και αήττητη και να αντιμετωπίζει όλα όσα συμβαίνουν γύρω της.
Τι γίνεται όταν αρχίζει να κάνει λάθη και παραλείψεις, να νιώθει τύψεις και ενοχές, να νιώθει ευθύνη και να μη αντέχει άλλο..
Η απάντηση: Γίνεται ένας άλλος άνθρωπος, φοράει μια μάσκα για να συνεχίσει να υπάρχει όπως τη θέλουν οι άλλοι.
Όμως όταν τα φώτα κλείσουν, όταν βγει η μάσκα, ποιος θα σκουπίσει τα δάκρυα ποιος θα μαζέψει τα κομμάτια της ψυχής , ποιος θα τροφοδοτήσει με ενέργεια την ψυχή της μάνας για να συνεχίσει τον αγώνα ζωής.
Γράφω αυτά τα λόγια όχι για να πω τι βιώνω σα μάνα αλλά για να μαρτυρήσω – πρώτα από όλα στα παιδιά μου - πως ένοιωσα το χάδι του Θεού να συντροφεύει αυτό τον αγώνα. Αισθάνθηκα πως μόνο ο Κύριος μπορεί να προστατεύσει αυτό το ευάλωτο πλάσμα που λέγεται «μάνα» και αυτό παιδιά μου πρέπει να το μάθετε.
Λίγο πριν ο βαθύς λυγμός μου γίνει κατάρρευση δεν ξέρω πως αλλά κοίταξα προς τον Ουρανό.
Έκανα μια βαθιά προσευχή στο Θεό και του ζήτησα να με καθοδηγήσει. Δεν έθεσα καμία προϋπόθεση στο αίτημα μου, δε ζήτησα καν να αλλάξει τους άλλους γύρω μου. Είχα συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορώ να αλλάξω κανέναν. Ζήτησα να μου δώσει τη φώτιση και οδηγίες «ζωής» και του υποσχέθηκα ότι θα κάνω ότι μου ζητήσει. Είπα στο Θεό ξεκάθαρα «ΔΕΝ ΞΕΡΩ» φώτισε με. «Κύριε υπάρχει τρόπος αλλά δεν μπορώ να τον βρω, φανέρωσε τον Εσύ».
Παρόλο που δεν έκανα μέχρι τότε στην ουσία καμία πνευματική ζωή αισθάνθηκα ότι αυτή προσευχή μέσα από βαθιά ταπείνωση και αγάπη εισακούστηκε από το Θεό και μου έδωσε άμεσα μια απάντηση. Με οδήγησε στην εκκλησία, με έμαθε την πνευματική ζωή, μου εξήγησε την Θεϊκή υπομονή, την αληθινή Ελπίδα, την Χριστιανική αγάπη, την ανιδιοτελή προσφορά , την πραγματική εμπιστοσύνη, την αξιοπρέπεια. Τότε η καρδιά μου βίωσε μια ανέλπιστη και ξεχωριστή εσωτερική αλλαγή. Μια αλλαγή που μοιάζει με φωτιά που πηγάζει από την ψυχή και βγαίνει με την εκπνοή από το σώμα. Έτσι χτίστηκε μια σχέση με το Χριστό που με ξεκούρασε, με γλύκανε, με παρηγόρησε και το σημαντικότερο με έμαθε πώς να ζω!
Δεν έγιναν πιο εύκολες οι συνθήκες της ζωής μου, το αντίθετο θα έλεγα, κατά διαστήματα έγιναν και πιο δύσκολες. Όμως έμαθα να αντιμετωπίζω την πραγματικότητά με μεγαλύτερη ηρεμία, να αγαπώ τον εαυτό μου, να τον προστατεύω και να γίνω αυτό που μια μέρα μου είπε ο σύζυγος μου με απορία «μέσα στην εκκλησία, έγινες και αρνί και δυνατή.. πως γίνεται αυτό;».
Αυτό γίνεται μόνο με το Θεό !!
Τώρα παιδιά μου, με αγαπάτε περισσότερο , μου το δείχνετε αυτό, με τις αγκαλιές και τα φιλιά σας. Μου το λέτε συχνά «Μαμά σε αγαπώ». Μου λέτε ότι με θεωρείται τον καλύτερο άνθρωπο. Μου έχετε πει ότι το λέτε και στους φίλους σας!. Τι δώρο μου έκανε ο Θεός, μου έδωσε εσάς και με ευλόγησε παρόλες τις δυσκολίες να σας μεγαλώνω όσο μπορώ με σεβασμό και αγάπη.
Παιδιά μου δεν σταμάτησα να κάνω λάθη και δεν είμαι αναμάρτητη, όμως μπήκε η ζωή μου μια άλλη βάση. Εμπιστεύτηκα εσάς, τις αγωνίες μου, τα δάκρυα μου στον Κύριο και τώρα αισθάνομαι τη βεβαιότητα ότι τα έχει αναλάβει Εκείνος. Εξάλλου δεν μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο γιατί ορισμένες καταστάσεις της ζωής είναι απλά αήττητες.
Υπάρχουν στιγμές που εξακολουθούν να μου προκαλούν πόνο. Υπάρχουν στιγμές που κλαίω. Μέσα στην εκκλησία όμως έμαθα το οτιδήποτε να το κάνω προσευχή και το εναποθέτω στον Κύριο. Θέλω να το μάθετε και εσείς παιδιά μου, και να σκεφτείτε ότι αυτό το γεγονός ήταν η δική μου προσωπική Ανάσταση! Ήταν η δική μου απόδειξη ότι υπάρχει Θεός, ένας Θεός Αγάπης που άκουσε το κλάμα μου και λύγισε και Εκείνος.
Ένα ποίημα «λέει».
Ανάσταση ‘ναι. Κι η ψυχή
δε νιώθει τώρα μοναχή
καθώς εχτές και πρώτα.
Κάποιος βαδίζει στο πλευρό,
της απαλαίνει το σταυρό,
σπογγίζει τον ιδρώτα.
Αλήθεια «λέει»!