Ούκ έστιν ώδε ηγέρθη (Ματθαίου κη΄6 ). 
Ο θρίαμβος του Φωτός! Οι φρουροί, άγρυπνοι φυλάνε τον σφραγισμένο τάφο. Οι σταυρωταί του Ιησού κοιμούνται ικανοποιημένοι. Οι μαθηταί ταλαντεύονται στο πέλαγος της αμφιβολίας. Και ο Ιησούς είναι αναστημένος! Το Φώς ενίκησε το σκοτάδι.
Η ανάστασις του Ιησού είναι η νίκη του Θεανθρώπου, αλλά και η γελοιοποίησις των εχθρών του. Επίστευσαν στην παντοδυναμία της λογικής. Του ψεύδους. Στην εγγύησι των σφραγίδων. Στην ασφάλεια των όπλων και τη δύναμι των στρατιωτών. Στηρίχθηκαν στην αληθοφάνεια της ψευτοδίκης. Θεμελίωσαν το θεοκτόνο εγχείρημα τους στην αριθμητική της απιστίας. Και καυχήθηκαν πως κατώρθωσαν το «τέλειο έγκλημα». Εκτός από μια μικρή «λεπτομέρεια», που ήταν και ο κρυφός τους φόβος: «Εκείνος ο πλάνος είπεν έτι ζών, μετά τρεις ημέρας εγείρομαι... και έσται η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης» (Ματθ. κζ’ 63-65). Όπως ακριβώς και συνέβη. Ο Ιησούς ανέστη και η πλάνη των εχθρών του απεδείχθη «χείρων της πρώτης». Έπειτα από την Ανάστασι, αν οι εχθροί του Ιησού ήταν συνεπείς, θάπρεπε ή να πιστεύσουν ή να εξαφανισθούν από το πρόσωπο της γης. Άλλη λύσις δεν υπήρχε. Ήταν οι φοβερά απατημένοι. Οι ωλοκληρωτικά χαμένοι και ηττημένοι. Θάπρεπε να εξαφανισθούν στους λόγγους, στις ερημιές... (Μήπως αυτό έγινε με τον «περιπλανώμενο Ιουδαίο;»).
Όσοι εχθρεύονται τον Ιησού, θα πρέπει να ντρέπωνται για τον εαυτό τους. Ό,τι τους μένει, μετά την Ανάστασι του, είναι το όνειδος, η πλάνη και η ήττα. Σταυρώνουν τον Ιησού για να τον εξοντώσουν κι’ Εκείνος ζη. Θάβουν τον Ιησούν για να τον εξαφανίσουν κι’ Εκείνος ανασταίνεται. Φυλάνε τις σφραγίδες του τάφου, που είναι κενός. Αρνούνται τον λόγο του κι’ αυτός αποδεικνύεται αληθινός και αιώνιος. Παλεύουν, αγωνίζονται, συνασπίζονται, ψεύδονται, χειροδικούν, παρανομούν για να σβήσουν το Φως. Και τελικά δεν το κατορθώνουν. Τι φοβερή ντροπή για ένα αντίπαλο... Όσοι πιστεύομε στον Αναστημένο Κύριο, ας τον δοξάζωμε για την μεγάλη και απόλυτη νίκη του.
« Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού ».
τη μια των Σαββάτων ( Ιωάννου κ’ 1)
Από τα χαράματα της Κυριακής αρχίζει το μυστήριο της Oγδόης βιβλικής Ημέρας. Είναι η Ημέρα της Αναστάσεως, η απαρχή της αιωνιότητος. Η ανάστασις του Ιησού είναι το ορόσημο, που δηλώνει την έναρξι της καινούργιας βιβλικής Ημέρας. Της Oγδόης. Η Ημέρα έχει δύο όψεις. Η μια όψις της Oγδόης Ημέρας αποκαλύπτεται στη ζωή και τη λατρεία της Εκκλησίας. Οι άνθρωποι μέσα στην Εκκλησία προγεύονται την Ογδόη Ημέρα, την αιωνιότητα. Η άλλη όψις θ’ αποκαλυφθή μετά την κοινή Ανάστασι και τη δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Τότε θ’ αρχίση οριστικά η Oγδόη και ατελεύτητη Ημέρα της αιωνιότητος.
Στις έξι κοσμογονικές Ημέρες ο Θεός Πατέρας δια του Θεού Λόγου εν Αγίω Πνεύματι δημιουργεί τον πνευματικό και υλικό κόσμο και τον άνθρωπο. Την έβδομη Ημέρα ο Υιός του Θεού «εν ονόματι του Θεού Πατρός και εν Πνεύματι Αγίω» εργάζεται και ολοκληρώνει τη σωτηρία του πεπτωκότος ανθρώπου. Την Oγδόη Ημέρα (πρώτη φάσις) το Άγιον Πνεύμα «συν Πατρί και Υιώ» απεργάζεται τη σωτηρία και την αποκατάστασι των πάντων «εν τω Χριστώ». Η πρώτη αυτή φάσις της Oγδόης Ημέρας προσφέρεται στην ανθρωπότητα για να οικειοποιηθή την σωτηρία, που επέτυχεν ο Ιησούς. Είναι η προθεσμία του Θεού για την αποδοχή της σωτηρίας. Το Άγιο Πνεύμα δια της Εκκλησίας «εργάζεται» για να δεχθούν τη σωτηρία όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι. Τη γήινη φάσι της Oγδόης Ημέρας τη γράφει η μακροθυμία του Πατέρα, που περιμένει το παιδί του. Η δευτέρα φάσις της Oγδόης Ημέρας θα είναι η άχρονη αιωνιότης κατά την οποία θα κυριαρχήση η «ευλογημένη Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», «η Καινή Ιερουσαλήμ», η αιώνια κατοικία του Θεού μετά των ανθρώπων.
«Τις αν είη η ογδόη, ή η του Χριστού αναστάσιμος ημέρα;» (Μ. Αθανάσιος, L. 120).
Ποιά είναι η Ογδόη; Δεν είναι μήπως η ημέρα του Κυρίου, η μεγάλη και επιφανής...; Την ωνόμασε δε ογδόην επειδή ήθελε να δείξη την αλλαγήν της καταστάσεως εκείνης και την ανακαίνισιν της μελλούσης ζωής. Διότι ο παρών βίος τίποτε άλλο δεν είναι παρά μια εβδομάς, που αρχίζει από την πρώτην ημέραν και τελειώνει εις την εβδόμην... Όταν δε τα παρόντα παύσουν να υφίστανται και καταργηθούν τότε θα εμφανισθή ο δρόμος της ογδοάδος». (Ι. Χρυσόστομος, Άπαντα τ. 12, 43).
(Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου, «Εκείνος», εκδ. Γρηγόρη, Αθήνα 2002, σελ.297-299)