Χαίρομαι πολύ αυτές τις ημέρες που, όποτε βρισκόμαστε με τα αδέρφια μου στο ναό, λέμε ‘ Χριστός Ανέστη!’ ‘Αληθώς Ανέστη!’Μακάρι όλο το χρόνο η Χαρά της Αναστάσεως να μας συντροφεύει! Όταν βλέπω τον αδερφό μου βαθιά χαρούμενο και αλλοιωμένο να μου λέει αυτό το χαρμόσυνο μήνυμα, με χαρά μεγάλη του απαντώ ‘Αληθώς Ανέστη’, γιατί βλέπω την Ανάσταση μέσα του! Όμως, δυστυχώς, προβληματίζομαι όταν κάποιος αδερφός μού λέει το ‘Χριστός Ανέστη’ και τον βλέπω όπως πριν… λυπημένο, αγχωμένο, χωρίς ελπίδα και χωρίς αναστάσιμη χαρά… και λέω μέσα μου: ‘ Αληθώς Ανέστη;’…
Πριν τρία χρόνια, την Κυριακή του Πάσχα, έτρωγα με τους γονείς μου και παρότι ήταν Πάσχα, εγώ ήμουν λυπημένος και θυμωμένος με έναν αδερφό μου! Ο πατέρας μου, που τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να έρθει σε μετάνοια, μου είπε : ‘Τί έγινε; Δεν αναστήθηκε φέτος ο Χριστός; Περίμενα να ήσουν χαρούμενος!’ Τότε ντράπηκα και κατάλαβα ότι όλα μου τα λόγια που του έλεγα τόσα χρόνια έπεσαν στο κενό! ‘Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού είναι κενό το κήρυγμα μας!’ Και ντράπηκα που πίστευα ότι είμαι άξιος να κάνω ιεραποστολικό έργο, αφού ο εγωισμός μου δε νικήθηκε από την Ανάσταση του Χριστού ! Γίνεται να λέω ‘ Χριστός Ανέστη’ και να είμαι ο ίδιος όπως πριν αναστηθεί; Να παρεξηγούμαι με το παραμικρό ή να κάνω κακούς λογισμούς ή να έχω μνησικακία, πόνο και ζήλια;
Αφού ο Χριστός αναστήθηκε, εγώ γιατί συνεχίζω την ίδια συμπεριφορά; Η Ανάστασή Του έσεισε τον κόσμο και άνοιξαν οι τάφοι! Ο τάφος της καρδιάς μου γιατί δεν άνοιξε; Γιατί ακόμα βλέπω τον αδερφό μου και δεν τον αγαπώ, όπως Αυτός μας αγάπησε; Γιατί ακόμα σταγονόμετρο; Γιατί ακόμα φόβος και έλλειψη διάκρισης…; Μετά τον κενό Τάφο του Ιησού, για μένα, μεγαλύτερη απόδειξη της Ανάστασης του Κυρίου ήταν η αλλαγή της ζωής των Αποστόλων και όλων όσων Τον είδαν! Ο Πέτρος δεν Τον αρνήθηκε ποτέ ξανά, ο Θωμάς δεν ολιγοπίστησε, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης δεν ήθελαν πρωτοκαθεδρίες, όλοι έδωσαν τη ζωή τους γι’Αυτόν, είτε έζησαν μαρτυρικά, είτε έζησαν και πέθαναν μαρτυρικά! Και η μετάνοια των Αγίων όλων των εποχών την Ανάσταση του Χριστού δηλώνει!
Εμείς αν και ‘Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι’ θα συνεχίζουμε να ζούμε σαν νεκροί; Και φυσικά η Ανάσταση του Χριστού δε διαρκεί σαράντα ημέρες… θα φανεί το Νοέμβριο, που θα με απολύσουν. Θα πω ‘Χριστός Ανέστη και η ζωή πολιτεύεται;’ Θα φανεί το Δεκέμβριο, όταν όλοι μου οι αγαπημένοι θα με έχουν απογοητεύσει. Θα θυμηθώ ότι’ Χριστός Ανέστη και χαίρουσιν άγγελοι;’ Τον Ιανουάριο, που θα έχω απογοητευθεί τελείως από τον εαυτό μου, θα θυμηθώ ΄Χριστός Ανέστη και πεπτώκασι δαίμονες;’ Kαι κυρίως όταν κοιμηθεί κάποιος που υπεραγαπώ, θα ξεχάσω πως ‘ο Χριστός Ανέστη και ουδείς επί μνήματος’ ; …
Μακάρι ο Αναστημένος Χριστός να είναι βαθιά μέσα μας ακλόνητος και μαζί Του ο αναστημένος μας εαυτός, ώστε όσοι έχουν πνευματικά μάτια ή καλή προαίρεση να μας βλέπουν και να αγαλλιάζουν, λέγοντας : ‘Αληθώς Ανέστη!’