ΠΑΝΤΩΝ ΘΛΙΒΟΜΕΝΩΝ Η ΧΑΡΑ... 
Αισθάνομαι πολλές φορές την ανάγκη να μιλήσω για τη Θεοτόκο και τις απέραντες ευεργεσίες της προς εμένα και τους αγαπημένους μου, αλλά πάντα διστάζω! Σκέφτομαι ‘ τί να πω εγώ γι’αυτήν που τη δόξασε η Αγία Τριάδα όσο κανένα ν άνθρωπο, που την υμνούν οι Άγγελοι στον Ουρανό και που όλοι οι Άγιοι την τίμησαν με τη ζωή τους αλλά και πάλι παραδέχονταν πόσο αδύναμοι ήταν να μιλήσουν γι’ αυτήν! Πόσο μάλλον εγώ!’ Μερικές φορές νιώθω ότι είμαστε τα δύο άκρα στην Εκκλησία! Αυτή στο ανώτατο άκρο, εκεί που κανένας άλλος άνθρωπος δεν πρόκειται να φτάσει ποτέ, κι εγώ στο κατώτερο… Εγώ γεμάτος από πάθη και εκείνη γεμάτη από όλες τις αρετές! Νιώθω πως ενώ όλοι οι άγιοι αγάπησαν και επεδίωξαν τις αρετές, στην περίπτωση της Παναγίας οι αρετές την αγάπησαν και μαγνητίστηκαν από αυτήν, γιατί έπαιρναν υπεραξία!
Παρ’όλα αυτά ένιωθα ότι η αγκαλιά της που χώρεσε τον Αχώρητο Υιό του Θεού μπορούσε να χωρέσει ακόμα και τον τελευταίο εν μετανοία αμαρτωλό! Όταν επέστρεψα στο Χριστό και άκουσα για πρώτη φορά τον Παρακλητικό της στο ναό, νόμισα ότι ήμουν στον Παράδεισο και όχι στη γη! Και ακόμη και σήμερα μετράω τις μέρες να έρθει η Τετάρτη να γεμίσει η καρδιά μου χαρά από αυτήν που γέννησε της Χαράς τον αίτιον! Όσο πιο πολύ αγαπούσα το Χριστό τόσο πιο πολύ αγαπούσα και εκείνη! Σε κάθε μου βήμα την ένιωθα αρωγό, διακριτική και σταθερή!
Αισθάνομαι όμως ότι αυτή τη στιγμή δεν πρέπει να μιλήσω για άλλες ευεργεσίες της παρά μόνο για την ακόλουθη! Αν είχα πάντα ένα φόβο μέσα μου ήταν να μην πάθει κάτι η γυναίκα μου! Έλεγα θυμάμαι ‘ Χριστέ μου ό,τι θες να πάθω εγώ για την Αγάπη Σου, αλλά όχι η γυναίκα μου! Αρκετά έχει πάθει από μένα!’ Ένιωθα όμως ότι η Αγάπη του Χριστού δε θα με άφηνε να ζω με αυτό το φόβο! Όταν η γυναίκα μου έπαθε κατάθλιψη σοβαρής μορφής, εγώ ήμουν σε κατάσταση πνευματικής ραθυμίας και ξηρασίας και άργησα να συνειδητοποιήσω το μέγεθος του προβλήματος! Όταν επιτέλους το κατάλαβα έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου και αμέσως θυμάμαι πήγα στην εικόνα της Παναγίας και είπα ‘ Παναγίτσα μου βοήθησε με! Τί να κάνω; Τα έχω τελείως χαμένα!’ Όταν σηκώθηκα ήξερα ακριβώς τί έπρεπε να κάνω! Μου τα είχε βάλει μέσα μου η Θεοτόκος με το δικό της τρόπο! Πολλά μου είπε μα μόνο αυτό μπορώ να πω… ‘ Να της διαβάζεις κάθε μέρα τον Παρακλητικό μου και να της κρατάς σφιχτά το χέρι! Θα τα αφήσεις όλα και θα κάνεις ό,τι σου ζητάει, σαν να μην υπάρχει άλλος άνθρωπος για σένα!’ Όμως ένιωθα ακόμη πολύ αδύναμος και φοβισμένος! Όταν ξεκίνησα την πρώτη μέρα να διαβάζω τον Παρακλητικό, από την πρώτη σελίδα άρχισα να κλαίω με λυγμούς και ένιωθα την κάθε λέξη του πόσο μεγάλη δύναμη είχε!
Ένιωθα σαν να είχε γραφτεί αποκλειστικά για μένα και τη γυναίκα μου! Και η απόγνωση μου έγινε ελπίδα, η αδυναμία μου δύναμη και ο φόβος μου πίστη! Η γυναίκα μου κάθε μέρα έκανε υπερπροσπάθεια να σηκωθεί από το κρεβάτι και ακόμα να πιεί ένα ποτήρι νερό! Γουλιά γουλιά το κατεβάζαμε μαζί, με προσευχή! Το πρώτο πράγμα που μου έλεγε όταν ξυπνούσε ήταν ‘ θέλω να μου διαβάσεις τον Παρακλητικό της Παναγίας μας και να μου κρατάς το χέρι!’ Έτσι μέρα μέρα θρέφαμε την ψυχή μας με την Παράκληση! Και η Παναγία μας, μαζί με τον πνευματικό μας και τα αδέρφια μας, τα έφερε όλα δεξιά και ξεπεράσαμε το σκόπελο μέσα στην αγκαλιά της! Και βγήκαμε μέσα από αυτό πιο ενωμένοι και αγαπημένοι από ποτέ!
Κι αν τα λέω αυτά τώρα δεν είναι γιατί τα έχει ανάγκη η Παναγία μας! Όλοι ξέρουμε ποια είναι! Αλλά για να υπενθυμίσω σε όλους μας που θλιβόμαστε κρυφά ή φανερά ότι υπάρχει μεγάλη παρηγοριά όσο είμαστε κοντά στην Παναγία μας, στην πάντων θλιβομένων τη χαρά! Ας μη φοβόμαστε τίποτα! Όλα θα πάνε καλά!