«Είχε πάει στο Γέροντα κάποιος πλούσιος που για χρόνια ήταν μαθητής με όλη την οικογένειά του, του Ινδού guru Maharaj. Είχε πάρει μάλιστα τη μύησι την οποία έδινε ο guru είχε δηλαδή “πάρει τη γνώσι", όπως λένε στη γλώσσα τους. Έτρεχαν σε μεγαλουπόλεις της Ευρώπης να δουν το guru τους, πληρώνοντας πολλά χρήματα.
Ο Γέροντας με το διορατικό του χάρισμα του απεκάλυψε διάφορα περιστατικά από τη ζωή του, και τον συμβούλευσε να πιάση μια δουλειά, έστω κι αν δεν υπήρχε οικονομική ανάγκη, γιατί η δουλειά θα του έκανε καλό.
Εντυπωσιασμένος από τα πνευματικά χαρίσματα του Γέροντα, τον ρώτησε για το διαλογισμό και τις διάφορες άλλες τεχνικές.
—Κοίταξε, παιδί μου, τον διέκοψε με καλωσύνη ο Γέροντας. Δεν έχουν σημασία οι τεχνικές. Προσπαθείτε κι εσείς, αλλά εκεί που σκάβετε δεν υπάρχει χρυσός, αλλά διάβολος. Ο Χριστός είναι ο χρυσός» (Ιερομονάχου Ισαάκ, 321)
Αποκαλύπτει ο Διονύσιος Φαρασιώτης για τον π. Παΐσιο:
«Μου είχε πη κάποτε ο γέροντας: “Ο Διάβολος δεν μπορεί να κρύβεται τελείως. Δεν το επιτρέπει ο Θεός. Αν κρυφθή σε κανένα τσουβάλι όλο και κάποιο κέρατο θα εξέχη. Αλλά τί κάνει ο Πονηρός; Ποιο; αυτό; λέει, δεν είναι κέρατο, είναι... μελιτζάνα". Αυτή τη τακτική ακολουθούν και οι gurus»(ΦΔ, 384)