… Και δεν εννοώ βέβαια μόνο μια σταγόνα αίματος, αλλά ακόμα και ελάχιστο τεμάχιο μέλους άγιου, και λείψανο τρίχας, και ό,τιδήποτε από αυτά που φορούσε η ερχόταν σε επαφή είναι περιπόθητο και αναζητείται με πόθο από εκείνον που θέλει να είναι ευσεβής. Γι’ αυτό καθένας που κατέχει μέρος η μόριο αυτού η ολόκληρο στο σπίτι η στις εκκλησίες, για αγιασμό και ασφάλεια σωστική, καυχιέται σαν να έχει κάποιον θησαυρό, πλησιάζοντας με σεβασμό την σαν θησαυρό σκόνη που κατέχει, και αγγίζοντας με φόβο τα άψαυστα αφιερώματα...
… Ποθώ να προσκυνήσω και την τίμια αλυσίδα με την οποία δέθηκε ο πολυτίμητος άγγελος (ο Ιωάννης ο Πρόδρομος) μεταξύ των ανθρώπων. Ποθώ να προσκυνήσω και το σεβάσμιο πιάτο στο οποίο τοποθετήθηκε η πολυτιμότερη και από το χρυσάφι πολυσέβαστη κάρα. Αλλά ούτε και τη μάχαιρα του δολοφόνου που διαπέρασε τον ιερό τράχηλο, αν τη βρω, δεν θα την αφήσω απροσκύνητη, ούτε και το έδαφος στο οποίο φρουρήθηκε ο θησαυρός, αν το πετύχαινα, δεν θα παρέλειπα να το αγκαλιάσω, επειδή είναι μεταδοτικό χάριτος. ’Ώ μακάριε τάφε, και γλυκέ λίθε, ο οποίος κατέχεις εκείνο το τρισμακάριο σκήνωμα, που μέσα του περιέχει σωρεία θησαυρών ανωτέρων από σμαράγδια και μαργαριτάρια...
(ΕΠΕ Φιλοκαλία τόμος 4,123,133
… Ασπάζομαι μαζί και τις άλλες σεβάσμιες θήκες, στις οποίες βρίσκονται τα ιερά σώματα των οσίων, των οποίων ο πλούτος των αρετών, μέσα στη νύχτα αυτής της ζωής, μοιάζει με άστρα θεόφωτα…
(ο.π) 3,355