Έπειτα είναι και η φαντασία, η μια από τις πέντε δυνάμεις της ψυχής.
Και η φαντασία θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα είδος εικόνας, αφού και τα δύο είναι ομοιώματα.
Άρα η εικόνα δεν είναι άχρηστη, αφού μοιάζει τη φαντασία. Και αν είναι άχρηστη η προηγούμενη, πολύ περισσότερο και η επόμενη,
η οποία υπάρχει στη φύση χωρίς νόημα. Και εάν είναι ανώφελη, ανώφελες είναι και οι αντίστοιχες με αυτήν, αίσθηση, φαντασία, σκέψη, νους.
Έτσι ερμηνεύοντας τα φυσικά φαινόμενα ο λόγος, με θεωρία περισσότερο αλληγορική, ανακηρύσσει ανόητον αυτόν που περιφρονεί την εικόνα,
δηλαδή τη φαντασία. Εγώ πάντως θαυμάζω και με άλλον τρόπο τη φαντασία.
Γιατί λένε μερικοί, πώς κάποια γυναίκα, που κατά την ώρα της σύλληψης φαντάστηκε έναν Αιθίοπα, γέννησε Αιθίοπα.
Τέτοιο είναι και το παράδειγμα του πατριάρχη Ιακώβ με το ξεφλούδισμα των ράβδων,
από την εξωτερική εμφάνιση των οποίων έπαιρναν το λευκό χρώμα και τα αρνιά που γεννιούνταν (Γένεση 30,37),
και, τί θαυμαστό πράγμα αλήθεια, η προβαλλόμενη εικόνα στη φαντασία, έφερε αποτέλεσμα πραγματικής ενέργειας.
(ΕΠΕ, Φιλοκαλία, έργα Θεοδώρου Στουδίτη, τόμος 3,σελ. 425)