Επιστολή 22. ΣΤΟΝ ΖΩΣΙΜΟ. Για την ιερωσύνη.
Κάποιοι λένε ότι επιθυμείς την ιερωσύνη, που είναι απλησίαστη για τους πολλούς, ιδιαίτερα όμως για σένα.
Ή λοιπόν διόρθωσε τη ζωή σου, ή κρατήσου μακριά από την επιθυμία των θείων ανακτόρων, που είναι απλησίαστα για σένα.
29.- ΣΤΟΝ ΛΟΥΚΙΟ, ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟ ΤΟΥ ΠΗΛΟΥΣΙΟΥ. Προς όσους είναι άρρωστοι από τη φιλαργυρία.
Αν οι διάκονοι του ιερού θυσιαστηρίου είναι τα μάτια του επισκόπου, και εσύ, κατά παραχώρηση του Θεού, είσαι ο αρχηγός τους, οφείλεις να είσαι ολόκληρος οφθαλμός, σαν τις πολυόμματες αγγελικές υπάρξεις (επειδή μιμείσαι εκείνες ως προς την εγγύτητά τους προς τον Θεό, όχι με τη ζωή σου, όπως μαθαίνω, αλλά μόνο με το λειτούργημα σου),
και να μη σκοτίζεις με φαύλα έργα τη σεβαστή εκείνη συνοδεία και χορεία, ούτε τον επίσκοπό σου, που σε εμπιστεύεται χωρίς κρίση, ούτε να λερώνεις το θείο βήμα με την πλεονεξία, συγκεντρώνοντας χρήματα για τον εαυτό σου από τις χειροτονίες. Γιατί ο Κύριος έδιωξε με το μαστίγιο από το ναό εκείνους που πουλούσαν περιστέρια.
Για να μη διωχθείς λοιπόν και συ μαζί με εκείνους, σταμάτησε να πλουτίζεις μ’ αυτό τον τρόπο και να ετοιμάζεις καύσιμη ύλη για τη μελλοντική φωτιά.
32.- ΣΤΟΝ ΔΟΣΙΘΕΟ. Ότι ο ιερέας πρέπει να είναι λυχνάρι που φωτίζει.
Ο Θεός ανάβει σαν λυχνάρι τον ιερέα και τον τοποθετεί αξίωμά του σαν σε λυχνοστάτη,
για να ακτινοβολεί και να φωτίζει την Εκκλησία και με τους λόγους της αλήθειας και με τις πράξεις, που είναι απαλλαγμένες από το σκοτάδι, ώστε βλέποντας οι άνθρωποι τις ακτίνες του ζωογόνου φωτός, να κατευθύνονται προς εκείνες και να δοξάζουν τον Πατέρα των φώτων. Έχεις λοιπόν σύντομη την απάντηση στις ερωτήσεις σου.
44.-ΣΤΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΜΩΥΣΗ. Προς ιερείς που παραμελούν τη φροντίδα των φτωχών.
Δεν πρέπει να μοιράζονται οι τροφές των φτωχών χωρίς έλεγχο, αλλ’ εκείνος που ορίσθηκε να τις διαχειρίζεται θα πρέπει να πιστεύει απόλυτα, ότι εάν κάτι ξοδεύεται παραπάνω από όσο πρέπει, γίνεται υπεύθυνος του αμαρτήματος της ιεροσυλίας.
Ο ιερέας να είναι ολόκληρος ένα μάτι που βλέπει τα πάντα και δεν παραβλέπει τίποτε, αφού, αν κάτι ξεφύγει από την προσοχή του, δεν ταλαιπωρεί μόνον εκείνον, αλλά πολλές φορές μαζί με εκείνον και ολόκληρη την Εκκλησία.
319.- ΣΤΟΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟΘΕΟ. Για το γέλιο.
Αν ο ιερέας, που ονομάστηκε εικόνα του ποιμνίου και φως της Εκκλησίας, είναι τέτοιος στην πραγματικότητα,
τότε είναι ανάγκη στην ηθική του συμπεριφορά να αντανακλάται και το ποίμνιό του, όπως η σφραγίδα στο κερί.
Αν θέλεις λοιπόν να είσαι φως, να μισείς τις αστειότητες και να αποφεύγεις τη συμπεριφορά που προξενεί γέλια,
για να μη μάθεις σε πολλούς να ατακτούν. Γιατί «ο ιερέας είναι άγγελος του Κυρίου του Παντοκράτορα», και ο άγγελος δεν γνωρίζει το γέλιο, γιατί υπηρετεί τον Θεό με φόβο.
11.- ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΟ, ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΕΓΙΝΕ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ. Ότι είναι αισχρό, εκείνος που θέλει να διοικεί τους υπηκόους του, να μη μπορεί να εξουσιάζει τον εαυτό του
Γνώριζε, εντιμότατε, ότι σ’ ολόκληρη βέβαια τη ζωή, ιδιαίτερα μάλιστα τώρα που ανέβηκες στα ύψη αυτής που φαίνεται βέβαια εξουσία, είναι όμως λειτούργημα, ότι πρέπει, για να είσαι δίκαιος,
να κόψεις τις επιθυμίες σου, ώστε να μην υποχωρείς σε κανένα από τους διεφθαρμένους υπηκόους σου.
Γιατί είναι αισχρότατο, εάν, θέλοντας να διατάσσεις τους υπηκόους σου, συλληφθείς να μη μπορείς να διοικήσεις ούτε τον εαυτό σου.
26.- ΣΤΟΝ ΔΙΑΚΟΝΟ ΩΡΙΩΝΑ. Για την αγάπη των δασκάλων.
Οι μαθητές πρέπει να αγαπούν τους πραγματικούς δασκάλους τους σαν πατέρες, και να τους φοβούνται σαν άρχοντες,
και ούτε εξαιτίας της αγάπης να καταργούν τον φόβο, ούτε εξαιτίας του φόβου να επισκιάζουν την αγάπη
200.- ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ. Ότι από τους επίγειους επιτρόπους αυτός που έχει τιμηθεί με την ιερωσύνη είναι κυριότερος από εκείνον που φορεί την αλουργίδα
Κυριότερος βέβαια από τους επίγειους επιτρόπους είναι αυτός που έχει τιμηθεί με την ιερωσύνη, και όχι εκείνος που φορεί την αλουργίδα. Γιατί ο ένας εξουσιάζει ψυχές, ενώ ο δεύτερος σώματα. Εάν όμως, αγνοώντας την αξία του, ή καλύτερα το λειτούργημα του, δεν δείχνει καμιά φροντίδα για τις ψυχές, αλλά φροντίζει τους τοίχους και τους κίονες, και επιδίδεται στην απόλαυση και στην οικειοποίηση χρημάτων, εξευτελίζει τον εαυτό του και όχι την ιερωσύνη. Αλλά οι περισσότεροι από τους ανόητους, ενώ πρέπει να εκθειάζουν την ιερωσύνη και να κατηγορούν αυτόν, αυτοί, αντίθετα, στρέφουν όλη την κατηγορία τους στην ιερωσύνη.
41.- ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ. Ότι πρέπει να αναμειγνύει κανείς στην ευφυΐα την ευσέβεια, και στη δεινότητα των λόγων την ήπια συμπεριφορά.
Κάποιοι που σε θαυμάζουν για την οξύτητα του νου σου και την ευφράδειά σου, σε κατηγορούν ως φιλόνικον και δυσκολοπλησίαστον και δύσκολον.
Γιατί πρέπει στους κατώτερους να δείχνεις συγκατάβαση, χωρίς να ενδίδεις στους ανώτερους.
Εάν λοιπόν αυτό έτσι είναι, μην ατιμάζεις την άριστη παιδεία σου με την τραχύτητα του τρόπου σου, αλλά να αναμιγνύεις στην ευφυΐα την ευσέβεια, και στη δεινότητα των λόγων σου την ήπια συμπεριφορά, για να είσαι και από τις δύο πλευρές υπέροχος.
42.- ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ. Για το ποιος πρέπει να είναι ο σοφός στο λόγο.
Σοφό στον λόγο εγώ τουλάχιστον θα θεωρούσα εκείνον που μπορεί να παρουσιάσει με σαφήνεια αυτό που έχει στη σκέψη του, και όχι αυτόν που και τα σαφή τα συσκοτίζει με πάνσοφες και ψηλές λέξεις. Γιατί ο πρώτος το κρυφό το φέρνει στο φως, ενώ ο άλλος και αυτό που είναι σε όλους φανερό, το κρύβει στο σκοτάδι. Γι’ αυτό και εκείνος βέβαια, επειδή επιθυμεί την ωφέλεια των ακροατών του, είναι ονομαστός, ενώ αυτός, επειδή αποβλέπει στη δική του δόξα, μένει χωρίς βραβείο.
(ΕΠΕ έργα Ισιδώρου κατα σειρά τα κείμενα τόμοι,σελιδα: 1,49. 1,55. 1,57. 1,67. 1,173. 1,303, 2,29. 2,41. 2,295. 3,61. 3,61)