ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26
Οι αγωνιζόμενοι πρέπει να φυλάγουν τη διάνοιά τους πάντοτε ακυμάτιστη, για να διακρίνει ο νους τους λογισμούς που τη διατρέχουν• κι έτσι τους καλούς βέβαια και θεόπεμπτους να τους αποθέτει στα ταμεία της μνήμης, ενώ τους διεστραμμένους και δαιμονικούς να τους απορρίπτει κάπου έξω από τις αποθήκες της φύσεως.
Πραγματικά η θάλασσα, όταν γαληνεύει, διακρίνεται από τους ψαράδες ως το βυθό της, ώστε να μη τους ξεφεύγει τότε κανένα από τα ζώα που τριγυρίζουν στα περάσματά της• όταν όμως ταράσσεται από τους ανέμους, κρύβει με τη σκοτεινιά της ταραχής όσα επιτρέπει να φαίνονται με το χαμόγελο της γαλήνης. Έτσι τότε βλέπουμε ν’ αχρηστεύεται η τέχνη εκείνων που μηχανεύονται τα αλιευτικά δολώματα. Αυτό οπωσδήποτε παθαίνει κι ο θεωρητικός νους, όταν μάλιστα ο βυθός της ψυχής ταράσσεται από άδικη οργή.
(ΕΠΕ, Φιλοκαλία,τόμος 9, έργα Διαδόχου Φωτικής,σελ. 145)