10. Όταν βλέπουμε το σώμα μας να το τυραννή η αρρώστια, ας μη γογγύζουμε εναντίον του Θεού, αλλά ας λέμε: «Ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος αφείλατο. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον εις τους αιώνας» (Ιωβ α’ 21). Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε το σώμα μας σαν μία άφθαρτο ιδιοκτησία μας. Αλλά το σώμα μας είναι κτίσμα του Θεού. Και το κάνει ό,τι θέλει.
11. Ο ιερεύς πρέπει να μοιάζη πιο πολύ στον άγγελο παρά στον άνθρωπο. Αξίωνε τους ιερείς σου, Κύριε, να θυμούνται το μεγαλείο της κλήσεώς τους, να είναι «ντυμένοι τη δικαιοσύνη» (Ψαλμ. ρλα’ 9) και να μην έχουν προσκόλλησι στα γήϊνα πράγματα που παρέρχονται, αλλά στα ουράνια αγαθά.
12. Για τον Πονηρό, υπάρχουν πολλοί δρόμοι και ποικίλοι τρόποι που του εξασφαλίζουν την είσοδο στην ανθρώπινη ψυχή και την άλωσί της. Καμμία ευκαρία δεν χάνει για να εισέλθει στον άνθρωπο και να τον κυριεύση. Αλλά και το Άγιο Πνεύμα έχει πολλούς δρόμους και ποικίλους τρόπους για να κυριεύση την ψυχή μας. Τους δρόμους της αδόλου πίστεως, της αληθινής ταπεινοφροσύνης, της αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον. Και άλλους ακόμη. Ανάμεσα σ’ αυτούς, είναι και οι θλίψεις αν τις υποφέρουμε καρτερικά. Αποκλείουν την είσοδο στο πονηρό πνεύμα, μαλακώνουν την καρδιά και την καθιστούν ικανή να δεχθή τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 23-24)