13. «Εγώ είμι Κύριος ο Θεός σου, Θεός ζηλωτής» (Εξόδ. κ’ 5). «Την δόξαν μου ετέρω ου δώσω» (Ησ. μβ’ 8). Όταν ξεστρατίζω από το άγιο θέλημά του και η καρδιά μου στρέφεται προς τις ματαιότητες, ο Θεός δείχνει τη ζηλοτυπία του, τη λύπη του για το ότι δίνω τη δόξα, που του οφείλω, σε άλλα αντικείμενα. Ακούω τότε τη φωνή του μέσα μου να λέγη: Δεν δίνω τη δόξα μου σε άλλον. Θα σε παιδεύσω με τη ράβδο της αληθείας μου, για να μάθης ότι κανείς άλλος δεν μπορεί να οικειοποιηθεί τη δόξα μου. Στρέψε την καρδιά σου πάλι σ’ εμένα, που μου ανήκει. Οφείλεις εμένα να αγαπάς πάνω από το κάθε τι, να τιμάς εμένα, να είσαι αφωσιωμένος σ’ εμένα. Εγώ έπλυνα με το αίμα μου τις αμαρτίες σου και τις έκαμα λευκότερες από το χιόνι… Έδωσα στην ψυχή σου ειρήνη και χαρά. Σε αγάπησα πιο πολύ απ’ ό,τι αγαπά μία μητέρα τα παιδιά της. Εγώ είμαι που σε έσωσα από τον αιώνιο θάνατο. Ποιος λοιπόν μπορεί να σφετερισθή τη δική μου δόξα; Είμαι ο Παντοκράτωρ.
14. Η αλήθεια του Κυρίου είναι το θεμέλιο όλων όσα δημιουργήθηκαν. Ας γίνη αυτή η αλήθεια θεμέλιο και όλων των έργων μας, ιδιαίτερα δε των προσευχών μας. Ας θεμελιώσουμε με την αλήθεια του Ευαγγελίου όλες μας τις πράξεις, όλους μας τους λογισμούς, όλους μας τους πόθους.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 24-25)