15. Ο Θεός μεταδίδει μία ακατανίκητο, ανερμήνευτο δύναμι στο ζωοποιό ξύλο του Σταυρού. Την ίδια δύναμι παρέχει και στο Μυστήριο της αναιμάκτου θυσίας, στη Θεία Ευχαριστία. «Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου!» Χωρίς όρια είναι η παντοδυναμία σου. Ό,τι αγγίζει η δύναμίς σου και η χάρις σου, γίνεται ζωοποιό.
16. Αν ποθής να διορθώσης κάποιον από τα πταίσματά του, μη νομίσης ότι τον διορθώνεις με τη δική σου δύναμι. Προσευχήσου στον Θεό, τον «ετάζοντα καρδίας και νεφρούς» με όλη σου την ψυχή, να φωτίσει ο Ίδιος την καρδιά εκείνου του ανθρώπου. Αν ο Κύριος δη ότι πράγματι προσεύχεσαι από τα βάθη της καρδιάς σου, θα πραγματοποιήση χωρίς άλλο τον πόθο σου. Και συ, βλέποντας να εκπληρώνεται ο πόθος σου από τη θεία χάρι, θα αναφωνήσης τότε ότι αυτή η θαυμαστή μεταβολή υπήρξε έργο όχι δικό σου, αλλά της «δεξιά του Υψίστου».
17. Μερικές φορές, στη ζωή των πιστών και ευσεβών, υπάρχουν ώρες, κατά τις οποίες φαίνεται σαν να τους έχει εγκαταλείψει ο Θεός. Ώρες που νοιώθει κανείς τη θανάσιμο παρουσία του κακού. Και τότε, ο χριστιανός, από τα βάθη της καρδιάς του, λέγει στον Θεό: «Γιατί απέστρεψες το πρόσωπό σου, Κύριε, από τον δούλο σου; Σκοτάδι παράδοξο με σκέπασε, το σκοτάδι του κακοποιού Διαβόλου. Μέσα σ’ αυτό, σκοτείνιασε όλη η ψυχή μου. Τι τυραννικό σκοτάδι για την ψυχή! Δίνει μία πρόγευσι την βασάνων και του ζόφου της Κολάσεως. Γύρισέ με, Λυτρωτή μου, στο φως των εντολών σου και αξίωσε με να βαδίσω στα ζωηφόρα ίχνη σου».
18. Αν δεν έχης την εμπειρία των ολεθρίων ενεργειών του Διαβόλου, δεν θα είσαι σε θέσι να εκτιμήσης τα χαρίσματα του ζωοποιού Πνεύματος. Ο Ιησούς Χριστός είναι η παρηγορία, η χαρά, η ζωή, η ειρήνη των καρδιών μας. Δόξα στον Πάνσοφο και Πανάγαθο Θεό, που επιτρέπει στον Πειραστή να μας βασανίζη! Αλλοιώς, δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε τι σημαίνει για μας θεία χάρις και γιατί το Άγιο Πνεύμα λέγεται από τη Γραφή Παράκλητος (δηλαδή: Παρηγορητής, Στηρικτής).
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 25-26)