127-     ΕΠΙΘΥΜΙΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΥ. «Θα ήθελα να φθάσω μέχρι τα πέρατα της γης, για να σώσω μια ψυχή…Όταν σκέπτωμαι χίλια χρόνια, χίλιες χιλιάδες χρόνια, τόσα εκατομμύρια χρόνια, όσα είναι τα φύλλα των δένδρων, οι κόκκοι της άμμου όλων των θαλασσών, βρίσκομαι ακόμη μακρυά από τη λέξι: αιωνιότης!
            Αιωνιότης που με θαμπώνεις! Και στις Ινδίες να πρέπει να φθάσω για να κερδίσω μια ψυχή στο Χριστό, θα έφευγα αμέσως, κι ας έβρισκα εκεί το μαρτύριο!»
132-     ΔΟΚΙΜΗ. Ένα παιδί συζητούσε με τους φίλους του για τις τιμωρίες της κολάσεως, και ένας απ’ αυτούς συμπέρανε: «το παν είναι να μην πάμε στην Κόλασι, αν όμως πάμε, υπομονή!..»
            Το πρώτο παιδί, τότε, άναψε ένα σπίρτο και το έβαλε κάτω από το χέρι του φίλου του.
            -Έ, τι κάνεις. Τρελλάθηκες; Του φωνάζει.
            -Καθόλου. Ήθελα μόνο να δοκιμάσω την ηρωική σου υπομονή! του απαντά ειρωνικά εκείνο.
133-     ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΗ ΑΙΩΝΙΟΤΗΣ!..       Ένας νέος, που ζούσε έκφυλη ζωή, μπήκε μια μέρα στην πρώτη εκκλησία που βρέθηκε μπροστά του και άκουσε, για να περάση η ώρα, ένα κήρυγμα με θέμα: «Ατελεύτητη αιωνιότης».
            Μετά το κήρυγμα είχε να πάη να συναντήση τη συνηθισμένη του παρέα, αλλά οι δυο αυτές λέξεις τον κυνηγούσαν παντού: ατελεύτητη αιωνιότης!
            Άλλαξε σχέδιο. Δεν πήγε. Οι τύψεις όμως και η εσωτερική φωνή του επαναλάμβαναν: Ατελεύτητη αιωνιότης.
            Δεν ησύχασε παρά μόνον όταν εξομολογήθηκε και πήρε την απόφασι ν’ αλλάξη ζωή. Ο νέος αυτός ήταν ο Δομένικο Μάνσι, που αργότερα έγινε διάσημος επίσκοπος στην Ιταλία (+1769).
136-     ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ. Ένα ιερωμένος καθηγητής σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα επανελάβαινε συνεχώς στους μαθητές του το ρητό, «στιγμή από την οποία εξαρτάται η αιωνιότης», και προσπαθούσε να το ριζώση στις καρδιές των μαθητών του. Ένας από τους μαθητάς του παρασύρθηκε στον κακό δρόμο και στο τέλος αποφάσισε ν’ αυτοκτονήση. Ο δυστυχής ετοιμαζόταν να εκτελέση το έγκλημα, όταν ξαφνικά θυμήθηκε το ρητό που είχε ακούσει τόσες φορές. Σαν αστραπή πέρασε απ’ το μυαλό του  η εικόνα της αιωνιότητος και τρομαγμένος πέταξε το όπλο.
            Την ίδια στιγμή κάποιος κτυπούσε την πόρτα και ο γέρο καθηγητής μπήκε. Ο νέος έπεσε στο λαιμό του κλαίγοντας και με φωνή διακοπτομένη από λυγμούς του διηγήθηκε τι του συνέβηκε και πως η ενθύμησις του ρητού που είχε τόσες φορές ακούσει τον είχε σώσει από ένα φρικτό θάνατο.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 69-71)