Ξυλουργός.
Σύμφωνα με μαρτυρίες συμμαθητών του, στο Δημοτικό σχολείο ήταν προσεκτικό, συνετό και αγαπητό παιδί, με ιδιαίτερη ευαισθησία στην συμπεριφορά του και ευλάβεια στα θρησκευτικά μαθήματα. Ήταν καλός μαθητής, έξυπνος, εύστροφος και φιλότιμος. Η συμπάθειά του για τους άλλους έφθανε μέχρι θυσίας. Είχε μάτια ζωηρά και εκφραστικά, τόσο φωτεινά, που τον αποκαλούσαν «Γουμπισία» στα φαρασιώτικα, που σημαίνει πυγολαμπίδα. Ο μικρός Αρσένιος τελείωσε το Δημοτικό με βαθμό οκτώ και διαγωγή κοσμιωτάτη. Δεν θέλησε όμως να συνεχίση τα γράμματα, επειδή στην Κόνιτσα δεν υπήρχε Γυμνάσιο, και επιθυμούσε να γίνη ξυλουργός, γιατί αγάπησε την τέχνη του Κυρίου μας.
Τον καιρό που δούλευε με τον αρχιμάστορα σε σπίτια, δεν έτρωγε μαζί του, αλλά με κάποια πρόφαση πήγαινε στο σπίτι του, έτρωγε γρήγορα και αμέσως επέστρεφε. Αργότερα κατάλαβε ο μάστορας- δάσκαλός του ότι το έκανε για να μη χαλάη τη νηστεία.
Όταν έμαθε καλά την τέχνη, έφτιαξε ένα ωραίο εικονοστάσι για το σπίτι τους και ένα Σταυρό, σαν εκείνον που έβλεπε στις εικόνες να κρατούν οι άγιοι Μάρτυρες.
Αργότερα άνοιξε δικό του ξυλουργείο. Έφτιαχνε κουφώματα, ταβάνια, πατώματα, εικονοστάσια, ακόμη και φέρετρα, από τα οποία όμως ποτέ δεν πήρε χρήματα, συμμετέχοντας στον πόνο των ανθρώπων.
Στην τέχνη του ήταν «χρυσοχέρης». Οι άνθρωποι ήταν αναπαυμένοι από την δουλειά του. Όλοι στην Κόνιτσα έλεγαν: «Τι παιδί έχει η κυρά-Ευλαμπία! Καλός τεχνίτης, συνεπής και γρήγορος, και στον χαρακτήρα δίκαιος και ειλικρινής». Γι’ αυτό τον προτιμούσαν. Έτσι οικονομούσε τα προς το ζην, βοηθούσε τους δικούς του και έδινε ελεημοσύνη.
Χαριτωμένο παιδί.
Μεταξύ των κατοίκων της Κόνιτσας είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι ο γυιός του Εζνεπίδη (ο Αρσένιος) είδε τον άγιο Γεώργιο και ύστερα νήστευσε πολλές ημέρες. Ο ίδιος ο Γέροντας ποτέ δεν ανέφερε κάτι σχετικό ούτε εξακριβώθηκε από άλλους. Ακόμη και αν πρόκειται για φήμη, δείχνει την μεγάλη εκτίμηση των συμπατριωτών του προς το πρόσωπό του. Τον θεωρούσαν προικισμένο από τον Θεό με ιδιαίτερη χάρι. Μια Τουρκάλα τον έπαιρνε κάθε πρώτη του μηνός στο σπίτι της για να πάη καλά ο μήνας. Με τα παιδιά της πήγαινε μαζί στο σχολείο και κάποια βαπτίσθηκαν Χριστιανοί. Τον σεβασμό της η Τουρκάλα τον εκδήλωσε και όταν τον είδε μοναχό λέγοντάς του: «Θυσία να γίνω για σένα». Συγκινημένη έπαιρνε σκόνη από τα παπούτσια του και άλειφε με πίστη το παράλυτο χέρι της.
(Βίος Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, ιερομ. Ισαάκ, σελ. 48-51).