Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ.
Η ιστορία αναφέρει πολλές περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι αντιμετώπισαν το διωγμό και το μαρτύριο, συμμετέχοντας μαζί με τους άλλους στο ίδιο μαρτύριο, χωρίς να εναντιώνονται στους δήμιους. Έτσι μαρτύρησε η Αγία Σοφία, μια μάνα που στάθηκε δίπλα σε κάθε μια από τις τρεις θυγατέρες της, την Πίστη, την Ελπίδα και την Αγάπη, εμψυχώνοντάς τες να δεχτούν το μαρτυρικό θάνατο. Συναντάμε στην ιστορία και πολλές ακόμα παρόμοιες περιπτώσεις μαρτύρων, οι οποίοι βοηθούσαν και έδιναν θάρρος ο ένας στον άλλο, χωρίς ποτέ να στραφούν ενάντια στους βασανιστές τους.
Η μαρτυρική θέληση και το μαρτυρικό φρόνημα μπορούν να γίνουν φανερά με πολλά τέτοια παραδείγματα. Στο πρώτο παράδειγμα εκφράζεται το μαρτυρικό φρόνημα και θέλημα «καθεαυτό», στη βασική - θεμελιακή - εκδήλωσή του. Δηλαδή ένα φρόνημα και ένα θέλημα αγάπης, που δεν μπορούν να το νικήσουν ούτε τα παθήματα ούτε η αδικία.
Ένας νεαρός ιερέας φυλακίστηκε στις αρχές της Ρωσικής επαναστάσεως και αποφυλακίστηκε μετά από πολλά χρόνια, όταν πλέον είχε τσακίσει ψυχικά και σωματικά. Τότε τον ρώτησαν τι του είχε απομείνει στη ζωή. Και εκείνος απάντησε: «Δεν μου απόμεινε τίποτα απολύτως. Μου τα ’καψαν όλα. Μονάχα η αγάπη επέζησε». Ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να ισχυριστεί ότι αντιμετωπίζει σωστά το μαρτυρικό πόνο του. Συνεπώς, όποιος θέλει να μοιραστεί την τραγωδία του, πρέπει συγχρόνως να μοιραστεί απόλυτα και αυτή την ασάλευτη αγάπη του.
Έχουμε ένα άλλο παράδειγμα κάποιου που επέστρεψε από το Buchenwald. Αυτός, όταν τον ρώτησαν για τα όσα τράβηξε εκεί, είπε ότι τα παθήματά του δεν μπορούσαν καθόλου να συγκριθούν με τη θλίψη που ένιωθε μέσα του για κείνους τους αξιολύπητους νεαρούς Γερμανούς, οι οποίοι ήταν τόσο σκληροί. Και ότι αυτή η σκέψη, για την κατάντια των ψυχών τους, δεν τον άφηνε καθόλου να ησυχάσει. Δεν ανησυχούσε για τον εαυτό του, αν και είχε μείνει εκεί τέσσερα ολόκληρα χρόνια, ούτε για τους αμέτρητους ανθρώπους οι οποίοι υπέφεραν και πέθαιναν γύρω του. Αλλά ήταν ανήσυχος για την ψυχική κατάσταση των βασανιστών. Εκείνοι που υπέφεραν ήταν κοντά στο Χριστό, οι εγκληματίες όμως ήταν μακριά του!
Μια τρίτη περίπτωση είναι η προσευχή ενός Εβραίου, η οποία γράφτηκε όταν ήταν φυλακισμένος σ’ ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως:
«Ειρήνη να 'χουν όλοι όσοι έχουν διεστραμμένη θέληση! Ας δοθεί πια ένα τέλος στην εκδίκηση και σε κάθε απαίτηση για τιμωρία και ανταπόδοση... Τα εγκλήματα ξεπέρασαν κάθε όριο, κάθε μέτρο, που μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Οι μάρτυρες είναι τόσο πολλοί....
Όμως μη λογαριάσεις τα μαρτύριά τους στη ζυγαριά της δικαιοσύνης Σου, Κύριε. Μην καταλογίσεις τα παθήματά τους και μην τα επιρρίψεις στους ώμους των βασανιστών τους και έτσι απαιτήσεις απ’ αυτούς να δώσουν λόγο για όλα αυτά τα απάνθρωπα που διέπραξαν.
Ανταπόδωσε τους το κακό με έναν άλλο τρόπο. Δέξου σαν λύτρα το θάρρος, την ψυχική αλληλοενθάρρυνση, την ταπείνωση, την ευγενική αξιοπρέπεια, την επίμονη, σταθερή αγωνιστικότητα και την ανίκητη ελπίδα, το χαμόγελο που σφούγγιζε τα δάκρυα, την αγάπη, τις ρημαγμένες και συντριμμένες καρδιές, οι οποίες παρέμειναν σταθερές ακόμα και την ώρα που βρίσκονταν αντιμέτωποι κατά πρόσωπο με το θάνατο, ακόμα και τη στιγμή της έσχατης αδυναμίας τους... Και βάλ’τα σαν αντίβαρο στη ζυγαριά που βρίσκονται οι δήμιοι, οι καταδότες, οι προδότες και όλοι οι άνθρωποι που έχουν διεστραμμένη θέληση. Σου τα καταθέτουμε όλα αυτά, Κύριε, σαν λύτρα για την άφεση των αμαρτιών τους, ώστε να θριαμβεύσει έτσι η δικαιοσύνη Σου. Ας μη λογαριαστεί το κακό αλλά το καλό. Μακάρι να παραμείνουμε στη μνήμη των εχθρών μας όχι σαν θύματά τους, ούτε σαν εφιάλτες και στοιχειωμένα φαντάσματα, αλλά σαν βοηθοί στον αγώνα που θα κάνουν για να εξουδετερώσουν την παραφορά των εγκληματικών ενστίκτων τους. Δεν τους ζητάμε τίποτα άλλο.
Και όταν πια όλα θα τελειώσουν, αξίωσέ μας να ζούμε σαν άνθρωποι ανάμεσα σε ανθρώπους. Μακάρι να ξαναβασιλέψει η ειρήνη στη φτωχειά μας γη. Ειρήνη να ’χουν λοιπόν όλοι οι άνθρωποι και όσοι έχουν αγνή θέληση και όλοι οι άλλοι...».*
*Η προσευχή αυτή βρέθηκε στα αρχεία ενός Γερμανικού στρατοπέδου συγκεντρώσεως και δημοσιεύτηκε στο «Suddeutsche Zeitung».
(Ζωντανή Προσευχή. Antony Bloom, σελ. 28-29).