6. « Έχθραν θήσω ανά μέσον σου και ανά μέσον της γυναικός» (Γεν. γ’ 15).
Ο στίχος αυτός ωνομάσθηκε «Πρωτευαγγέλιον». Είναι ο πρώτος στίχος του «Ευαγγελίου» για την πεσμένη ανθρωπότητα. Ο αγαθός Πατέρας, λίγο αμέσως μετά τη φοβερή τραγωδία της Πτώσεως και για να δώση χαρά και ελπίδα στους απαρηγόρητους Πρωτοπλάστους ανασηκώνει λίγο το πέπλο της Ιστορίας και φανερώνει το γεγονός της Βηθλεέμ. Στα δακρυσμένα μάτια της Εύας παρουσιάζει με μιας την χαρούμενη μορφή της Θεοτόκου. Ο Θεός ο ίδιος «ευαγγελίζεται την Κεχαριτωμένη», αιώνες πριν από τον αρχάγγελό του! Η Θεοτόκος, μέχρι τη στιγμή εκείνη βρισκόταν κρυμμένη στο προαιώνιο και «σεσιγημένο» Σχέδιο του Θεού. Με το «πρωτευαγγέλιο» της Εδέμ η Θεοτόκος και η συμβολή της στη σωτηρία προδιαγράφεται καθαρώτατα: ο απόγονος της νέας Εύας, ο νέος Αδάμ της Χάριτος, ο Θεάνθρωπος Ιησούς θα συντρίψη οριστικά τον προαιώνιο εχθρό του ανθρώπου, το διάβολο και θα ανοίξει ξανά τον Παράδεισο για τους εξορίστους!
...Όταν μετανοούμε ειλικρινά για την πτώσι μας· όταν κλαίμε για την αμαρτωλότητά μας, τότε έρχεται ο Θεός κοντά μας και μας ψιθυρίζει διακριτικά το «πρωτευαγγέλιο» της αγάπης του· μας μιλάει για τη χαρά της σωτηρίας που πρόκειται ν’ απολαύσωμε· μας στερεώνει την ελπίδα για την μελλοντική μας αποκατάστασι, για τα ατέλειωτα και πολύτιμα δώρα της αγάπης του...
Όταν πονούμε, όταν πενθούμε, όταν θρηνούμε, ας κρατάμε ανοιχτά τα αυτιά της ψυχής μας και ας περιμένωμε. Θα έλθη Εκείνος και σκουπίζοντας τα δάκρυα από τα μάτια μας, θ’ αρχίση να μας αποκαλύπτη το «πρωτευαγγέλιο» της αγάπης του...(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 27-28 )