250- ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΨΥΧΗΣ. Ένας άγιος εφημέριος έμαθε ότι ένας ενορίτης του, που του είχε κάνει μεγάλο κακό και πολλές φορές τον είχε συκοφαντήσει, βρισκόταν σε δύσκολη οικονομική θέσι. Για να του δείξη την αγάπη του χωρίς να τον θίξη, κάλεσε ένα κοινό φίλο και δίνοντάς του ένα σεβαστό ποσό του είπε: «Πήγαινε να το δώσης στο φίλο μας χωρίς όμως να πης ότι προέρχεται από μένα, γιατί δεν θέλω να τον ταπεινώσω».
256- Η ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ. Ο ενάρετος εφημέριος του Άρς έλαβε μιαν επιστολή η οποία άρχιζε έτσι: «Κύριε εφημέριε, όταν ένας κληρικός όπως εσείς γνωρίζη τόσον πολύ ολίγον την θεολογίαν, δεν θα έπρεπε να τολμήση ποτέ να πλησιάση ένα εξομολογητήριον».
Η συνέχεια της επιστολής ήτο όλη επάνω εις τον ίδιον αυθάδη τόνον.
Ο εφημέριος του Άρς Αιδεσιμ. Βιαννέ, ο οποίος ελλείψει χρόνου σπανίως απαντούσεν εις τας πολλάς επιστολάς τας οποίας ελάμβανεν, έσπευσεν αμέσως να απαντήση: «Πόσους λόγους έχω να σας αγαπώ, πολυαγαπητέ μου και σεβαστέ μου συνάδελφε, διότι είσθε ο μόνος ο οποίος με εγνώρισε κατά βάθος. Επειδή δε είσθε τόσον καλός και τόσον φιλάδελφος ώστε να ενδιαφέρεσθε διά την ταλαίπωρον ψυχήν μου, βοηθήσατέ με λοιπόν να αποκτήσω εκείνο το οποίον τόσον διακαώς από καιρού επιθυμώ, να με απομακρύνουν από την θέσιν, όπου παρά την αμάθειάν μου, αναξίως με ετοποθέτησαν, διά να ημπορέσω τέλος να αποσυρθώ εις μιαν γωνίαν όπου να κλαίω αυτήν την ταλαίπωρον ζωήν μου».
Ο αναιδής αυτός επιστολογράφος, καταντροπιασμένος από το μέγεθος τόσης ταπεινοσύνης έσπευσε να μεταβή και να του ζητήσει συγγνώμην (Ανθ. Σαργολόλου: Ο εφημέριος του Άρς σελ.121).
(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 116-118)