«Κάποιος ρώτησε το Σωκράτη, ποιο επάγγελμα νομίζει ότι είναι το καλύτερο και απάντησε: Αυτό που πράττει το καλό»
Ξενοφώντα (Απομν. Γ, ΙΧ,14)
«Η εργασία κατά τη χριστιανική διδασκαλία δεν είναι μόνο μέσο αυτοσυντήρησης, αλλά έχει και κοινωνικό σκοπό. Δεν αποβλέπει στην ιδιοποίηση πλούτου, αλλά στην άσκηση αγάπης. Υπάρχει μάλιστα και ακόμη πιο υψηλός σκοπός στην εργασία. Όπως η αγάπη κορυφώνεται στη θυσία για τον πλησίον, έτσι και η εργασία βρίσκει τον ύψιστο σκοπό της στην εξυπηρέτηση του πλησίον με πλήρη αυταπάρνηση.
Ο Μέγας Αντώνιος ουδέποτε θέλησε να κάνει κάτι που να ωφελεί τον εαυτό του περισσότερο από τον πλησίον του, γιατί πίστευε ότι το κέρδος του πλησίον είναι για αυτόν «εργασία αρίστη».
Με το ίδιο πνεύμα και ο Μ. Βασίλειος γράφει: «Οφείλει λοιπόν ο καθένας να βλέπει μπροστά του ως σκοπό της εργασίας την υπηρεσία αυτών που έχουν ανάγκη και όχι τη δική του ανάγκη»
(Χριστιανική Ηθική, Γεωργίου Μαντζαρίδη τόμ. Β σελ. 350-351)
«Η παράδοση αναφέρει πως ο Αλέξανδρος διδάχτηκε από τον Αριστοτέλη να θεωρεί χαμένη την ημέρα, κατά την οποία δεν του είχε δοθεί η ευκαιρία να ευεργετήσει κάποιον από τους υπηκόους του.
Όταν η μέρα περνούσε χωρίς ευεργεσία, συνήθιζε να λέει:
«Σήμερον ουκ εβασίλευσα? ουδένα γάρ ευ εποίησα (=σήμερα δεν βασίλευσα, διότι σε κανέναν δεν έκανα κάποιο καλό)»
(Ιστορικά Ανέκδοτα. Βαγγέλη Μιλλεούνη, σελ. 49)
Ο Κανάρης και η πολυθρόνα
«Όταν ο ένδοξος πυρπολητής του 1821 Κωνσταντίνος Κανάρης έγινε υπουργός Ναυτικών, μπαίνοντας για πρώτη φορά στο υπουργείο, είδε πίσω από το γραφείο του μια πολυτελή και αναπαυτική πολυθρόνα.
Στο αντίκρισμα της θύμωσε και φώναξε:
- Τι θέλει αυτή η πολυθρόνα εκεί; Βγάλτε την γρήγορα από εδώ μέσα, γιατί αλλιώς θα τη πετάξω από το παράθυρο. Φέρτε μου μια κοινή καρέκλα. Δεν ήρθα εδώ για να αναπαυθώ.
Δυστυχώς πολλοί είναι εκείνοι που στα αξιώματα βλέπουν μονάχα τις απολαβές και όχι τις θυσίες».
Η αγάπη μας πάνω από όλα!
«Σε όποια υπόθεση και αν βρεθείτε, ακόμη και αν είναι πολύ κατεπείγουσα και σπουδαία, δεν θέλω να κάνετε τίποτα με φιλονεικία ή ταραχή, αλλά να είστε πεισμένοι ότι κάθε έργο που εκτελείτε, είτε μεγάλο είναι είτε μικρό, είναι το ένα όγδοο του ζητουμένου. Το να φυλάξετε όμως την ηρεμία σας, κι αν ακόμη συμβεί για αυτό να αποτύχετε στην υπηρεσία, είναι το μισό ή τα τέσσερα όγδοα. Βλέπετε πόση είναι η διαφορά.
Όταν λοιπόν κάνετε κάτι, αν θέλετε να το κάνετε τέλειο και ολόκληρο, να φροντίζετε καί το πράγμα να εκτελείτε, που είναι το ένα όγδοο, και την ηρεμία σας να φυλάσσετε σωστή, που είναι το μισό ή τα τέσσερα όγδοα. Αν όμως παρουσιαστεί ανάγκη να παρασυρθεί κανείς και να βγει από την εντολή, και να βλαφτεί ή να βλάψει άλλους με την εκπλήρωση της διακονίας, δεν είναι ορθό να χάσει το μισό για να εξασφαλίσει το ένα όγδοο. Εάν αντιληφθείτε ότι κάποιος ενεργεί με αυτόν τον τρόπο, αυτός δεν εκτελεί γνωστικά την διακονία του διότι περνά τον καιρό του από κενοδοξία ή από ανθρωπαρέσκια φιλονεικώντας και τιμωρώντας και τον εαυτό του και τον συνάνθρωπο, για να ακούσει έπειτα ότι κανείς δεν μπόρεσε να τον νικήσει. Ω, τι μεγάλη ανδραγαθία! Αδελφοί, δεν είναι νίκη αυτό, αυτό είναι ζημία, αυτό είναι απώλεια.
Να εγώ σας λέω ότι, αν στείλω κάποιον από σας σε οποιαδήποτε ανάγκη και δει να δημιουργείται ταραχή ή οποιαδήποτε άλλη βλάβη, να διακόψει την εργασία και ποτέ να μην βλάψετε τους εαυτούς σας ή και άλλους. Ας παραμεριστεί η ανάγκη, ας μη γίνει, αρκεί μόνο να μην ταράζεστε μεταξύ σας. Επειδή χάνετε το μισό, τα τέσσερα όγδοα, για να κερδίσετε το ένα όγδοο. Και αυτό είναι προφανής παραλογισμός.
Σας τα λέω αυτά, όχι για να μικροψυχείτε αμέσως και να παραμελείτε τα πράγματα ή για να αδιαφορείτε και να ρίχνετε κάτω τα υλικά και να καταπατάτε τη συνείδησή σας, θέλοντας να είστε αμέριμνοι, ούτε πάλι για να παρακούετε και να λέει ο καθένας σας, «δεν μπορώ να το κάνω αυτό, με βλάπτει, δεν μου ταιριάζει», επειδή με τέτοια προδιάθεση δεν εκτελείτε καμιά διακονία ούτε μπορείτε ποτέ να εκπληρώσετε την εντολή του Θεού, αλλά τα λέω για να καταβάλλετε όλη σας τη δύναμη στο να εκτελείτε με αγάπη κάθε διακόνημά σας, υποκλινόμενοι μεταξύ σας με ταπεινοφροσύνη, τιμώντας, παρακαλώντας. Τίποτα δεν είναι δυνατότερο από την ταπεινοφροσύνη.
Εάν λοιπόν δει κανείς τον συνάνθρωπο κάποια στιγμή να θλίβεται, ή τον εαυτό του, διακόψτε τη δουλειά, υποχωρήστε ο ένας στον άλλον, μη συνεχίσετε έως ότου ακολουθήσει η βλάβη. Διότι, το λέω μύριες φορές, καλύτερα είναι να μην γίνεται η ανάγκη όπως θέλετε, αλλά όπως επιτρέπουν οι περιστάσεις, ώστε να μην χάσετε το μισό, τα τέσσερα όγδοα, από ισχυρογνωμοσύνη ή από πείσμα, ακόμη και αν είναι ευλογοφανές να ταράζεστε ή να αλληλοθλίβεστε. Διότι η διαφορά της ζημίας είναι μεγάλη.
Συμβαίνει μάλιστα πολλές φορές να χάνει κανείς και αυτό το ένα όγδοο και να μην κάνει τίποτα. Αυτά είναι τα αποτελέσματα των φιλονεικιών. Κατ’ αρχήν όλα τα έργα που κάνουμε, τα κάνουμε για να ωφεληθούμε από αυτά. Ποια όμως ωφέλεια προκαλείται αν δεν ταπεινωνόμαστε μεταξύ μας, αλλά αντιθέτως ταράσσουμε και θλίβουμε ο ένας τον άλλον;»
(Αββάς Δωρόθεος, έκδοση ΕΠΕ σελ. 357-361)
«Αν δύο άνθρωποι στην ίδια δουλειά συμφωνούν συνεχώς, τότε ο ένας από αυτούς είναι άχρηστος. Αν διαφωνούν συνέχεια, τότε και οι δύο είναι άχρηστοι»
«Την κριτική μπορείς να την αποφύγεις μονάχα αν δε λες τίποτα, αν δεν κάνεις τίποτα και αν είσαι ένα τίποτα»