Άψογη παράσταση.
Το μάτι δεν χορταίνει να βλέπει, ούτε το αυτί χορταίνει ν’ ακούει. Αυτός ο κόσμος στην ολότητά του είναι σαν μια άψογη παράσταση.
Όμως είναι η ίδια η θλίψη που το «λεόντειο θάρρος» μπροστά στην ολότητα το μετατρέπει σε «πανικό ποντικού» στις λεπτομέρειες. Ανίκητη η ορμή της ζωής στην ολότητά της, αλλά απελπισμένη θανάτωση στις λεπτομέρειές της.
Και όλη αυτή την άψογη παράσταση δεν μπορεί να την χορτάσει κανένα μάτι, ούτε έστω και ένα αυτί, ακόμα λιγότερο μπορεί να την σβήσει η δίψα των σαρκικών επιθυμιών, και πολύ λιγότερο μπορεί να την χορτάσει η πνευματική πείνα.
Όπως μία σταγόνα νερού πέφτει στην καυτή γλώσσα του διψασμένου ταξιδιώτη και τον δροσίζει, έτσι και όλη η οικουμένη μοιάζει με καυτή σταγόνα που πέφτει στο διψασμένο πνεύμα. Μα εκεί όχι μόνο δεν το δροσίζει, αλλά ακριβώς η ίδια καυτή σταγόνα δημιουργεί τη δίψα και την αναζωπυρώνει κάνοντας την, δίψα μέχρι τρέλας.
Ο κόσμος έγινε για να δημιουργήσει τη δίψα στον άνθρωπο, όχι όμως και για να την σβήσει.
(Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 21-22).