489.
Κάποτε κάποιος γέροντας από τους πατέρες κατοίκησε σε κοινόβιο, στο οποίο ήταν οι άγιοι γέροντες• και όταν ερωτούσε εκείνος που τον υπηρετούσε, ‘τί θέλεις να σου κάνω να φάγεις’, του έλεγε με οργή, ‘αν θέλεις κάνε κάτι’• και στενοχωριόταν ο αδελφός, επειδή δεν ήξερε τι να κάνει. Και ερωτήθηκε ο ίδιος μεγάλος Γέροντας, αν άραγε κάνει καλά να λέγει έτσι ή όχι.
Και αποκρίθηκε: Σε μένα δεν είναι δυνατό να κατακρίνω κάποιον• διότι ο καθένας βαστάζει το δικό του φορτίο. Αλλά, όπως μου φαίνεται, αυτή η απόκριση παρέχει θλίψη στον πλησίον, ακόμα και αν το κάνει αυτό προς άσκηση. Πρέπει λοιπόν να λέγει στον αδελφό με ταπείνωση, ότι ‘αυτό το πράγμα δέχεται τώρα η διάθεση μου’, κι αν ακόμα ο αδελφός του το κάνει άσχημα• και οφείλει να τον ευχαριστεί, κι αν ακόμα τον υπηρετεί άσχημα. Εάν, όταν κάνει ο αδελφός το πράγμα, είτε καλά είτε άσχημα, εκείνος κινείται σε οργή, αυτό είναι το χειρότερο από όλα τα πάθη. Διότι αυτός οργίζεται χωρίς λόγο, και αυτή δεν είναι γνώση Θεού, αλλά μάλλον διαβολική ενέργεια. Όμως αυτός που υπηρετεί οφείλει να μακροθυμεί• διότι σε όποιον βαστάζει τον αδελφό του κατά φόβο Θεού, σ’ αυτόν αναπαύεται το Πνεύμα του Θεού.
(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18B, σελ.,445-447)
Αυξομείωση μεγέθους γραμμάτων.
27 Οκτ
Όταν μιλάμε απότομα & με θυμό... (οσίου Βαρσανουφίου)
Γράφτηκε από τον Sostis