Είναι αλήθεια πως όλοι ταλαιπωρούμαστε από τους λογισμούς! Άλλος λίγο… άλλος πολύ… Εγώ, δυστυχώς, είμαι στην κατηγορία ‘ πάρα πολύ’ λόγω κι ενός προβλήματος ψυχικής υγείας, ένα από τα βασικά συμπτώματα του οποίου είναι η ιδεόρροια. Δηλαδή η παραγωγή ιδεών και σκέψεων σε καταιγιστικό βαθμό! Μέσα όμως από τη μεγάλη μου αυτή ταλαιπωρία κατάφερα με τη Χάρη και το Έλεος του Κυρίου να μάθω κάποια πράγματα και κατάλαβα πως οι λογισμοί μπορούν να μας βοηθήσουν αντί να μας κατατροπώσουν. Όπως λέει και ο ψαλμός ‘ Ώρυξαν προ προσώπου μου βόθρον και ενέπεσαν εις αυτόν’. Δηλαδή ‘ ετοίμασαν για μένα βαθύ και ολέθριο λάκκο αλλά έπεσαν αυτοί και όχι εγώ μέσα σ’αυτόν’. [56,7]
Αυτό κατεξοχήν μπορεί να γίνει στο μυστήριο της εξομολόγησης με την εξαγόρευση των λογισμών και με την υπακοή μας στις οδηγίες του πνευματικού! Είναι αρκετά δύσκολο να διακρίνουμε εμείς οι ίδιοι, ειδικά εκείνη την ώρα, από πού προέρχονται οι λογισμοί… από τα πάθη μας, από το διάβολο ή μήπως και από το Θεό! Ας πούμε ότι έχουμε ένα λογισμό ότι ο αδερφός μας μάς φθονεί, λέει για μας ψευδή λόγια και γενικά θέλει να μας βλάψει! Αν το λογισμό αυτόν τον έχει στείλει ο διάβολος, τον αγνοούμε, όπως κάθε τι που προέρχεται από αυτόν. Αν προέρχεται από εμάς, πάλι τον αγνοούμε, εκτός κι αν έχουμε φτάσει στο στάδιο του μόνιμου φωτισμού, πράγμα πολύ σπάνιο και δύσκολο! Αλλά και πάλι οι άγιοι που είχαν φτάσει σε αυτό το επίπεδο, δεν εμπιστεύονταν την κρίση τους για προσωπικά τους θέματα και εξαγόρευαν τους λογισμούς τους στους πνευματικούς. Οπότε εμείς τί εμπιστοσύνη να έχουμε σε ένα μυαλό που έχει υποστεί βλάβη; Άρα και στις δύο περιπτώσεις, αγνοούμε αυτό το λογισμό! Αν είναι ένας λογισμός – φωτισμός από το Θεό γιατί άραγε μας φωτίζει; Για να ταχθούμε εναντίον του αδερφού μας; Να πάμε να του κάνουμε κι εμείς κακό; Φυσικά και όχι! Σε μια μόνο περίπτωση μας φωτίζει ,να δούμε ένα πάθος του αδερφού μας… μας το εμπιστεύεται γιατί γνωρίζει ότι θα κάνουμε πολλή προσευχή για τον αδερφό μας , με πολλή αγάπη, και ίσως έτσι βοηθηθούμε και οι δυο!
Αν νομίζουμε ότι φωτιζόμαστε για να κατακρίνουμε , να συγκρουόμαστε, να εκδικούμαστε και γενικά να κάνουμε αντίθετα πράγματα από αυτά που έχει ζητήσει ο Χριστός, τότε φυσικά δεν είμαστε φωτισμένοι αλλά σκοτισμένοι! Οπότε και στις τρεις περιπτώσεις τί μας μένει; Η προσευχή και η αγάπη για τον αδερφό! Κι ας έλθουν όσοι λογισμοί θέλουν! Είναι μια απόφαση πως ό,τι και να γίνει δε θα κλονιστώ. Μα κι αν με θεωρούν χαζό; Κι αν εθελοτυφλώ; Δεν είναι μωρία να εθελοτυφλείς και να κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις! Μωρία έλεγαν οι εθνικοί και όλοι οι ορθολογιστές το κήρυγμα του Χριστού για την αγάπη προς τους εχθρούς. Για τους χριστιανούς όμως είναι καύχημα να βλέπουμε τον άλλο να μας κοροϊδεύει μπροστά στα μάτια μας κι εμείς να εμπιστευόμαστε περισσότερο και ολοκληρωτικά το Χριστό παρά τα μάτια μας! Ας προσευχόμαστε πάντα να μας δίνει αυτή τη μωρία ο Κύριος!
Τέλος, για τους λογισμούς που μας οδηγούν στα πάθη, πρέπει να λάβουμε τη γενναία ομολογία ότι γι’ αυτούς φταίμε πιο πολύ εμείς που επιθυμούμε τις αμαρτίες και όχι ο διάβολος που απλά βρίσκει έδαφος. Αυτοί οι λογισμοί μας οδηγούν σε αυτογνωσία, η αυτογνωσία στην ταπείνωση και η ταπείνωση στο Θεό! Όπου είναι ο θησαυρός μας θα είναι και η καρδιά μας ! Αν είναι στα πάθη, θα έχουμε ανάλογους λογισμούς, αν είναι ο νους μας στο Θεό, θα έχει ανάλογα καλούς λογισμούς! Χωρίς βέβαια να είναι και απόλυτο αυτό!(A.K.)