«Η πέτρα που κυλάει, μούχλα δεν πιάνει» (Ελληνική παροιμία)
«Να μη θεωρούμε την εργασία ως ντροπή, αλλά την αργία και την τεμπελιά… Μόνον η αμαρτία είναι ντροπή, και αυτήν την γεννάει συνήθως η αργία. Και δεν γεννάει μόνον μία ή δύο ή τρεις αμαρτίες, αλλά όλη μαζί την κακία. Γι αυτό και κάποιος σοφός, για να δείξει ότι η αργία διδάσκει όλη την κακία, μιλώντας για δούλους λέει, «ανάθεσέ του δουλειά, για να μην μένει αργός» (Σοφία. Σειράχ 33,28).
Ό,τι δηλαδή είναι το χαλινάρι για το άλογο, το ίδιο είναι η εργασία για τη δική μας φύση. Η απασχόληση με την εργασία απομακρύνει τη σκέψη των εργαζομένων από κάθε πονηριά… Ο Θεός έφερε στον κόσμο τον κόπο, γιατί είναι χρήσιμος και ωφέλιμος. Και φαίνεται βέβαια ότι είναι ποινή και τιμωρία το να ακούσουμε «με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα φας το ψωμί σου» (Γένεση 3,19), στην πραγματικότητα όμως είναι ένα είδος νουθεσίας και σωφρονισμού και φάρμακο για τις πληγές που προξένησε η αμαρτία»
(Παιδαγωγική Ανθρωπολογία Ιωάννου Χρυσοστόμου, Χαρώνη Βασιλείου, κείμενο 3141)
 
«Να κάνετε κάτι, ώστε ο διάβολος να σας βρίσκει πάντοτε απασχολημένους» (άγιος Ιερώνυμος)
«Ο Θεός καλεί ανθρώπους όταν είναι απασχολημένοι, και ο σατανάς όταν είναι αργοί»
«ό,τι  δε δρα δεν υπάρχει» (Λάιμπνιτς)
 
«Να προφυλάσσεσθε, αγαπητοί, από την αργία, διότι μέσα σε αυτήν είναι κρυμμένος ο νοερός θάνατος. Χωρίς αυτήν δεν είναι δυνατόν να πέσει ο μοναχός στα χέρια αυτών που σπεύδουν να τον αιχμαλωτίσουν.
Εκείνη την ημέρα ο Θεός δεν θα μας κατακρίνει για την παράλειψη των ψαλμών και της προσευχής, αλλά για το ότι με την εγκατάλειψη αυτών διευκολύνεται η είσοδος των δαιμόνων».
«Η ανάπαυση και η αργία είναι απώλεια της ψυχής και αυτές μπορούν να βλάψουν περισσότερο από τους δαίμονες. Όταν καταναγκάσεις το ασθενικό σώμα σε έργα περισσότερα από τη δύναμή του, εισάγεις στην ψυχή σου σκοτισμό επάνω στον σκοτισμό και επιφέρεις σε αυτήν σύγχυση  πάνω στη σύγχυση.
Αν όμως παραδώσεις το ισχυρό σώμα στην ανάπαυση και την αργία, κάθε κακία ολοκληρώνεται στην ψυχή που κατοικεί σε αυτό, και, αν κανείς επιθυμεί πολύ το αγαθό, βαθμιαία χάνει ακόμη και την έννοια του αγαθού που είχε»
(άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ΕΠΕ 8β σελ. 187 & ΕΠΕ 8γ σελ. 127)
 
«Τίποτα δεν μοιάζει πιο πολύ στο θάνατο, όσο η οκνηρία»
«Ο τεμπέλης είναι ένας νεκρός, που δυστυχώς δεν μπορούμε να τον θάψουμε»
«Ο Διονύσιος ο πρεσβύτερος, όταν ρωτήθηκε αν έχει ελεύθερο χρόνο κατά τον οποίο δεν ξέρει τι να κάνει, απάντησε:
«Εύχομαι να μη μου συμβεί ποτέ τέτοιο πράγμα…»
(Αρχαία ελληνικά ανέκδοτα, Σωκράτη Γκίκα, σελ. 21)
    
«Η απόλυτη αργία θα μπορούσε να είναι ένας θαυμάσιος ορισμός της κόλασης»
«Μια αρχαία παροιμία λέει:
Έπεσα και κοιμήθηκα και ονειρεύτηκα πως η ζωή ήταν χαρά.
Ξύπνησα, αλλά να! Η ζωή ήταν καθήκον.
Έκανα με αφοσίωση το καθήκον μου και να!
Η ζωή ήταν πράγματι χαρά!»
   
«Η σκοτεινότερη ώρα στη ζωή οποιουδήποτε νέου είναι όταν καθίσει για να σχεδιάσει, πώς θα μπορέσει να κερδίσει χρήματα χωρίς να δουλέψει»