28. Δόξα σοι, Λυτρωτή μου, Παντοδύναμε Θεέ! Δόξα σοι, ω πηγή του ελέους! Δόξα σοι, Κύριε σπλαχνικέ, που πάντοτε είσαι έτοιμος να ακούσης την προσευχή μου και να με σώσης από την ανομία μου! Δόξα σοι, Παντεπόπτη, που η ματιά σου με περιβάλλει με αγάπη και διεισδύει έως τα κατάβαθα του είναι μου! Δόξα σοι! Δόξα σοι! Δόξα σοι, γλυκύτατε Ιησού, Λυτρωτή μου!
29. Το πιο πολύτιμο δώρημα του Θεού, που έχουμε ανάγκη και το εξασφαλίζουμε συχνά με την προσευχή, είναι η ειρήνη της καρδιάς. Ο ίδιος ο Κύριος μας είπε: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. ια’ 28). Έχοντας λοιπόν δεχθή μέσα σου την ειρήνη του Θεού, να χαίρης και να θεωρής τον εαυτό σου ζάμπλουτο.
30. Υφίσταται μέσα μας ένας αγών μεταξύ της πίστεως και της απιστίας, μεταξύ των φωτεινών και των σκοτίων δυνάμεων. Το ίδιο συμβαίνει και πάνω στη γη, μεταξύ του πνεύματος της Εκκλησίας και του πνεύματος του κόσμου. Το φως μάχεται με τη σκοτία. Το αγαθό, με το κακό. Η Εκκλησία, με την κοσμική νοοτροπία και την απιστία. Ο Κύριος ενεργεί στα τέκνα του που τον υπακούουν. Και ο Διάβολος, στους «υιούς της απειθείας» (Εφεσ. β’ 2). Και εγώ, μέσα μου, συχνά αισθάνθηκα τον ανταγωνισμό αυτών των δύο δυνάμεων. Όταν ετοιμάζωμαι να προσευχηθώ, η δύναμις του κακού πιέζει κάποτε και βαραίνει την καρδιά μου, εμποδίζοντάς τη να υψωθή προς τον Θεό.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 29-30)