Η «αδιαθεσία» του αββά.
Πήγε ένα πρωί στο κελλί του γέροντος του αββά Σιλουανού ο μαθητής του Ζαχαρίας, για να πάρη ευλογία για ν’ αρχίση κάποιο εργόχειρο. Χτύπησε την πόρτα κι επειδή δεν έπαιρνε απάντηση, άνοιξε λίγο να δη αν ήταν μέσα.
Είδε τότε τον όσιο σε κατάσταση θεϊκής εκστάσεως να προσεύχεται με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό!
Έφυγε αθόρυβα ο νέος, χωρίς να τον ενοχλήση. Όταν όμως κατά το μεσημέρι ξαναγύρισε, τον βρήκε στην ίδια στάση. Το ίδιο και το απόγευμα. Το βράδυ πια είδε τον όσιο καθισμένο στο χαμηλό σκαμνί του με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, απορροφημένο στις σκέψεις του.
-Τι σου συμβαίνει σήμερα, αββά; ρώτησε ο Ζαχαρίας.
-Μικρή αδιαθεσία, είπε ο γέροντας. Δεν είναι τίποτα. Μην ανησυχής.
Ο Ζαχαρίας όμως δεν εννοούσε να πεισθή μ’ αυτή την καθησυχαστική απάντηση. Έπεσε γονατιστός στα πόδια του γέροντός του και τον παρακαλούσε:
-Δεν θα σηκωθώ από δω, αββά, αν δεν μου φανερώσης όσα είδες.
Τότε εκείνος αναγκάσθηκε να ομολογήση πως ο νους του είχε τόσο υψωθή στην προσευχή, ώστε έβλεπε νοερά τη δόξα του Θεού.
(Γεροντικόν)
(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σελ. 23-24).