32. Συλλογίσου, πως βλέπεις το απρόσιτο Φως, από το οποίο πηγάζει το φως του ήλιου, της σελήνης και των άστρων. Ότι βλέπεις την άπειρο Αγάπη, που έστειλε τον Μονογενή Υιό της στον κόσμο για να σώση τον κόσμο από τον αιώνιο θάνατο (Ιω. γ’ 16, 17). Ότι ατενίζεις την Άναρχο Ωραιότητα, από την οποία προέρχονται όλες οι ομορφιές της κτίσεως και, μαζί τους, εκείνη του ανθρώπου. Συλλογίσου, πως βλέπεις τον Δημιουργό του ουρανού και της γης, όλον αγάπη και λάμψι, μέσα στο απρόσιτο φως της τελειότητός του. Τι θα αισθανόσουν σ’ αυτή την περίπτωση; Η χριστιανική πίστη μας ετοιμάζει γι’ αυ4ή τη θέα.
Παρατήρησε τα φυτά. Σ’ αυτά είναι έκδηλος μία θαυμαστή σοφία, που εμφανίζεται σε κάθε μέρος τους. Μία ζωοποιός δύναμις, ενισχύοντας και διατηρώντας κάθε μέρος του φυτού, μέσα σε ιδιαίτερες συνθήκες. Μία παντοδυναμία, με την οποία η Άναρχος Σοφία αλλάζει την όψι της αμόρφου ύλης τόσο αβίαστα και ομαλά, κάνοντας να φανούν οι σκοποί μιας υπερβατικής Πρόνοιας. «Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας!» (Ψαλμ. ργ’ 24).
33. Ένα αντικείμενο, που το ηλιακό φως δεν πέφτει πάνω του, παραμένει αόρατο. Ένα άλλο, έστω και μικρό και πολύ μακρυνό, είναι ορατό, γιατί αντανακλά τον ήλιο. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Όσοι, με τη ζωή τους, δεν αντανακλούν τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Χριστό, δεν διακρίνονται. Όσοι όμως τον αντανακλούν, είναι ορατοί και από πολύ μεγάλη απόστασι. Λάμπουν στον κόσμο σαν φωστήρες. Πρόκειται για τους Αγίους. Μερικοί απ’ αυτούς λάμπουν σαν τον ήλιο, άλλοι σαν το φεγγάρι, άλλοι σαν τα άστρα.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 31-32)