Στην εποχή μας όλα επιτρέπονται! Και όλοι, όπως κι αν είναι, φτάνει να είναι ‘διαφορετικοί’ και αλίμονο αν κάποιος τολμήσει να ψελλίσει κάτι! Νομίζω όμως ότι υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που ακόμα και στις μέρες μας μένουν στο περιθώριο. Η κοινωνία μας, κυρίως μέσω των ψυχολόγων και των μέσων ενημέρωσης τους χαρακτηρίζει ‘ τοξικούς’, ‘προβληματικούς’, ‘μίζερους’. Πάει ένας ‘τοξικός’ άνθρωπος σε έναν ψυχολόγο και τον συμβουλεύει να μην κάνει παρέα με άλλους ‘τοξικούς’ ανθρώπους! Τοξικοί θεωρούνται αυτοί που δεν πλέουν σε πελάγη ευτυχίας, που είναι μουτρωμένοι και προβληματισμένοι και θλιμμένοι… Δεν είναι του γλεντιού, δεν είναι μοντέρνοι. Τί να κάνουμε; Υπάρχουν άνθρωποι που πέρασαν δύσκολα παιδικά χρόνια ή τώρα περνούν άσχημα! Ακόμα και λόγω ιδιοσυγκρασίας ή λόγω μιας δύσκολης φάσης!
Ο κόσμος αλλά δυστυχώς και εμείς ‘της Εκκλησίας’, οι ‘ πνευματικοί’ άνθρωποι μόλις δούμε κάποιον να έχει μια προβληματική συμπεριφορά, έστω και έντονη, απομακρυνόμαστε διακριτικά ή χοντροκομμένα! Έχουν κλάψει πολλές φορές μπροστά μου άνθρωποι, αδερφοί που απορρίφθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες από άλλους γιατί δεν περνούσαν καλά μαζί τους! Κι αυτό γιατί οι πιο πολλοί άνθρωποι ψάχνουν τον κύριο τέλειο και την κυρία τέλεια… Έτσι υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να βγουν από το περιθώριο, να ξεχάσουν το παρελθόν τους και με ελπίδα να ανοιχτούν πάλι στον κόσμο! Και εκεί που γυρεύουν μια αγκαλιά , μια αποδοχή, ‘τρώνε’ πάλι τα μούτρα τους! Γιατί όντες εμείς επιφανειακοί αγαπάμε το ‘ φαίνεσθαι’. Αν μπαίναμε στον κόπο να φιλήσουμε τις πληγές των ανθρώπων, όπως κάνει ο Χριστός με εμάς, θα παίρναμε τεράστια ανταπόδοση από αυτούς τους μίζερους και γκρινιάρηδες και φυσικά από το Θεό! Γιατί αυτούς που εμείς θεωρούμε κουραστικούς ο Θεός τους αγαπάει ιδιαιτέρως! Ας μοιάσουμε λοιπόν στον καλό Σαμαρείτη της παραβολής, το Χριστό μας κι όχι σε αυτούς που βλέπουν τον τραυματία και προσπερνάνε! [ Κατά Λουκά ι, 25-37]
Νομίζω ότι ζούμε στην εποχή της ευκολίας και της επιφάνειας. Τα θέλουμε όλα έτοιμα! Δεν κοπιάζουμε λίγο για τους ανθρώπους και χάνουμε διαμάντια! Όταν γνώρισα τη γυναίκα μου ήταν ‘ προβληματική’ , κλεισμένη στον εαυτό της και θλιμμένη. Κι εγώ ακόμα πιο ‘προβληματικός’ προτίμησα αντί να περνάω καλά με άλλες κοπέλες να δώσω όλο μου το είναι σ’αυτό το κορίτσι με τα μελαγχολικά μάτια… παλέψαμε και οι δύο πολύ, δυο ‘τοξικοί’ ‘απόκοσμοι’ άνθρωποι, αγωνιστήκαμε … μέχρι που ήρθε ο Χριστός και μας στεφάνωσε γιατί μόνο Εκείνος γνωρίζει πόσο κοπιάσαμε! Τώρα όλοι μου λένε πόσο ζηλεύουν και πόσο θα ήθελαν κι αυτοί να έχουν μια τέτοια σχέση! Τη θέλουν όμως έτοιμη, χωρίς αγώνα! Πώς θα την εκτιμήσουν έτσι;
Υπάρχουν δίπλα μας πολλοί άνθρωποι που δε βρίσκονται στην ‘πρώτη γραμμή’, που δε μας γεμίζουν το μάτι και τους περιφρονούμε σαν να μην υπάρχουν ή που τους αποστρεφόμαστε σαν να μην είναι άνθρωποι! Ας μην τους πετάμε σε έναν σύγχρονο καιάδα και ας μην τους πληγώνουμε άλλο! Αν δεν τους αγαπήσουμε εμείς οι χριστιανοί ποιος θα τους αγαπήσει; (Κ.Δ.Κ)