Σ' ΕΝΑΝ νέο, που είχε αποφασίσει να μονάσει σε Κοινόβιο, ο Αββάς Ποιμήν έδωσε την ακόλουθη συμβουλή: Αν θέλεις, αδελφέ, να γίνεις καλός μοναχός και μάλιστα κοινοβιάτης, κράτησε καλά στον νου σου αυτά τα δύο: Πρώτον, απόφευγε τις περιττές κουβέντες, και, δεύτερον, μην αποκτήσεις ποτέ δικό σου πράγμα, ούτε μικρό λαγήνι για νερό, και θα είσαι σ' όλην σου τη ζωή αναπαυμένος.

ΈΝΑΣ από τους παλαιότερους Πατέρες συνήθιζε να λέει πως πολλοί από τους μοναχούς μοίρασαν τα υπάρχοντά τους στους φτωχούς, άφησαν γονείς και φίλους και κλείστηκαν στα μοναστήρια για την αγαπη του Χριστού. Κατόρθωσαν τα πιο μεγάλα, μα νικήθηκαν στα μικροπράγματα κι έγιναν παιχνίδι στα χέρια του διαβόλου. Κι ολα αυτά συνέβησαν γιατί κατεπάτησαν την υπόσχεση της ακτημοσύνης, κρατώντας στο κελλί τους σακκούλια με ξηρούς καρπούς, καλαθάκια με οπωρικά, βελόνες, ψαλίδια ή ζώνες. Δεν καταλαβαίνουν οι δυστυχείς πως μ’ αυτόν τον τροπο ακολουθούν τον Ανανία και την Σαπφείρα των Πράξεων.

Ο ΠΑΪΣΙΟΣ, ο νεώτερος αδελφός του Αββά Ποιμένος, βρήκε τυχαία μια μέρα στην έρημο ένα μικρό δοχείο με χρυσά νομίσματα. Όταν γύρισε στην καλύβα τους, πήρε παράμερα τον μεγαλύτερο από τους αδελφούς του, τον Αββά Ανούβ, και του είπε εμπιστευτικά:
- Δεν βλέπεις πόσο σκληρός είναι για ολους μας ο Ποιμήν και ότι διαρκώς θέλει από μας αυστηρή άσκηση; Ας τον αφήσουμε εδώ μόνο κι ας πάμε εμείς οι άλλοι να φτιάξουμε δικό μας μοναστήρι και να ζήσουμε ήσυχοι.
- Και που θα βρούμε χρήματα; ρώτησε ξαφνιασμένος ο Αββάς Ανούβ.
Με τροπο ο Παΐσιος του έδειξε τον θησαυρό του. Βλεποντας τόσα χρήματα στα χέρια του νέου ο φρόνιμος Αββάς, λυπήθηκε για την ζημία της ψυχής του, μα δεν του το έδειξε.
- Πάμε πέρα από τον ποταμό να βρούμε κατάλληλο τοπο, του αποκρίθηκε.
Του πήρε όμως τα νομίσματα και τα έκρυψε στον σκούφο του. Καθώς περνούσαν το ποτάμι, έκανε δήθεν μια απότομη κίνηση ο Αββάς Ανούβ και πέσανε ολα στο νερό. Ύστερα προσποιήθηκε πως λυπόταν.
- Μην στενοχωριεσαι, του είπε ο Παΐσιος, που, χάνοντας τα χρήματα, του έφυγε μαζί κι η επιθυμία να ζήσει ανεξάρτητος. Αφού δεν έχουμε πια χρήματα, ας γυρίσουμε πίσω στον αδελφό μας.
Έτσι, γύρισαν στην καλύβα τους κι έζησαν με ειρήνη ως το τέλος της ζωής τους.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 41-42)