ΈΝΑΣ νέος μοναχός ρώτησε μια μέρα τον Γέροντά του:
- Με ζημιώνει τάχα, Αββά, το ν’ αποκτήσω δύο χιτώνες;
- Απόκτησε δύο χιτώνες, αποκρίθηκε ο διακριτικός Γέροντας, και μην αποκτάς κακίες. Η ψυχή δεν έχει ανάγκη από τις κακίες, ενώ το σώμα έχει ανάγκη από τα ενδύματα. Αλλά όταν εχεις τ’ απαραίτητα, μάθε ν’ αρκείσαι σ’ αυτά, όπως συμβουλεύει ο Μέγας Απόστολος, και μην ζητάς παραπανίσια.
ΑΓΑΠΑ, αδελφέ, τα φτωχικά ένδύματα, αν θέλεις να διώξεις από την καρδιά σου την υψηλοφροσύνη. Όποιος αγαπά την πολυτέλεια, είναι αδύνατο να αποκτήσει ταπεινοσύνη. Είναι φυσικό να διαμορφώνεται ο εσωτερικός άνθρωπος σύμφωνα με τον εξωτερικό.
Ο ΑΒΒΑΣ Παμβώ θέλει τον μοναχό ντυμένο με τέτοια ρούχα, που, αν τα πετάξει στον δρόμο, να μην καταδεχτούν ούτε οι ζητιανοι να τα πάρουν.
ΚΑΠΟΙΟΣ πλούσιος Χριστιανός επισκέφθηκε καποτε έναν Ερημίτη και φευγοντας του πρόσφερε ένα γερό φιλοδώρημα. Εκείνος όμως με κανένα τροπο δεν ήθελε να το δεχτεί.
- Πάρ’ το, Αββά, τον παρακαλούσε ο επισκέπτης, και μοίρασέ το στους φτωχούς.
- Αυτό είναι διπλή ντροπή για μένα, παιδί μου, του αποκρίθηκε ο Γέροντας, να παίρνω χωρίς να εχω ανάγκη και να κενοδοξώ μοιράζοντας τα ξένα ελεημοσύνη.
ΑΝ ΔΩΣΕΙΣ ελεημοσύνη, λέει άλλος Γέροντας, κι ο λογισμός σε θλίβει πως έδωσες πολύ, μην δίνεις προσοχή σ’ αυτόν, γιατί είναι σατανικός. Καλύτερα όμως για σένα είναι να ζεις με τόση ακτημοσύνη, που να έχεις ανάγκη από τους άλλους να σ’ ελεούν. Εκείνος που δίνει, έχει την ικανοποίηση πως κάνει κάτι καλό. Αλλά όποιος στερείται και δεν έχει ποτέ να δώσει κάτι, αποκτά ταπεινοσύνη, με την σκέψη πως ποτέ δεν κανει τίποτε καλό. Έτσι έζησαν οι Πατέρες μας. Μ’ αυτόν τον τροπο βρήκε τον Θεό ο Μέγας αρσένιος.
ΕΠΑΙΝΟΥΣΑΝ οι Πατέρες την ακτημοσύνη και την αφιλοχρηματία του Αββά Αγάθωνος και του υποτακτικού του. Όταν κατέβαιναν στην αγορά να πουλήσουν το εργόχειρό τους, έλεγαν μια φορά την τιμή στον αγοραστή. Αν εκείνος άρχιζε τα παζαρεματα, αυτοί σώπαιναν και τον άφηναν να τους δώσει όσα ήθελε. Αν πάλι είχαν ανάγκη οι ίδιοι ν’ αγοράσουν κάτι, έδιναν αμέσως τα χρήματα που τους ζητούσαν, χωρίς να βγάλουν λεξη από το στόμα τους.
ΣΤΗΝ αρχή της ασκητικής του ζωής, τον πολεμησε με πολλή μανία ο διάβολος τον Όσιο Αντώνιο. Όταν, πολύ νέος ακόμη, ξεκίνησε για την έρημο, του έριξε εμπρός στα πόδια του έναν ασημένιο δίσκο. Βλεποντάς τον ο Αντώνιος, συλλογίστηκε:
- Πώς είναι δυνατόν να βρεθεί τέτοιο πράγμα σε τούτο τον άβατο τοπο; Τεχνασμα δικό σου είναι, διάβολε, για να με ρίξεις στην φιλαργυρία. Μα δεν πρόκειται με τέτοια να εμποδίσεις την προθυμία μου.
Καθώς έλεγε αυτά, ο δίσκος έγινε άφαντος από τα μάτια του.
Άλλη φορά πάλι βρήκε πραγματικό χρυσό στην έρημο. Τον περιφρόνησε όμως κι ούτε γύρισε να τον κοιτάξει.
Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 42-44)