13 Αυγούστου 1944
Ο γερμανικός στρατός «ζώνει» το χωριό μας. Συγκέντρωσαν 40 άντρες από το χωριό μας και τα γειτονικά χωριά και τους κλείσανε σε ένα υπόγειο. Έπειτα από διαπραγματεύσεις που έκανε ένας συγχωριανός μας, οι Γερμανοί απελευθέρωσαν μερικούς. Η κράτηση συνεχίστηκε για 25 από αυτούς.
Οι 25 συλληφθέντες οδηγήθηκαν στο ξωκλήσι της Παναγιάς μας και εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής το ξημέρωμα στις 14 Αυγούστου, δίπλα στο ξωκλήσι.
Από την εκτέλεση επέζησε ένας από αυτούς, παρότι «γαζωμένος» με δεκατέσσερις σφαίρες. Πέθανε σε βαθιά γεράματα.
Οι εκτελεσθέντες ενταφιάσθηκαν στον τόπο της εκτελέσεως τους.
Πόνος και θλίψη!! Μανάδες, χήρες, ορφανά. Δύσκολες ώρες για όλους…
Θυμάμαι τους μεγαλύτερους να λένε ότι εξαιτίας της βαθιάς θλίψης της μια γυναίκα, που έχασε τον άντρα της, ένιωσε τόση πικρία απέναντι στο πρόσωπο της Παναγίας που, όταν πήγαινε στον τάφο του, δεν έμπαινε μέσα στο ξωκλήσι να προσκυνήσει και να ανάψει τα καντήλια.
Ένα βράδυ βλέπει στον ύπνο της τον άντρα της, ο οποίος με έντονο ύφος της λέει: «Γιατί δεν μπαίνεις μέσα στο ξωκλήσι της Παναγίας να προσκυνήσεις και να ανάψεις τα καντήλια; Την ώρα που μας εκτελούσανε, η Παναγία μας κρατούσε στην αγκαλιά της!!!».
Σ.Σ.