16. «Γέγονε η κοιλία σου αγία Τράπεζα, έχουσα τον ουράνιον άρτον» (Ω).
Στη Σκηνή του Μαρτυρίου και μέσα στα «Άγια» υπήρχε η χρυσή Τράπεζα «των άρτων και προθέσεως» (Έξοδ. κε' 22–29). Και εδώ η Εκκλησία διείδε τον τύπο της Θεοτόκου. Η Θεομήτωρ ήταν η πραγματική αγία Τράπεζα, διότι επάνω της ακούμπησε ο Θεός τον ουράνιο άρτο, «τον εκ του ουρανού καταβάντα» (Ιω. στ' 41), τον Κύριο Ιησού.
Η χρυσή Τράπεζα της Σκηνής εικόνιζε επί αιώνες την μορφή της Θεοτόκου. Κάθε φορά που Ιερείς και λαός ακουμπούσαν επάνω της τους άρτους της Προθέσεως, ικέτευαν, χωρίς να το γνωρίζουν, για την προετοιμασία και την εμφάνισι της μοναδικής αγίας Τράπεζας που θα δεχόταν τον «άρτον της ζωής». Η χρυσή Τράπεζα της Σκηνής κατασκευάστηκε σε μικρό χρονικό διάστημα· την Αγία Τράπεζα, την Θεοτόκο κατασκεύαζε ο Θεός επί αιώνες...
Η Εκκλησία, στο Ναό και μέσα στο Ιερό Βήμα, που εικονίζει τα «Άγια» της Σκηνής του Μαρτυρίου, έχει τοποθετήσει μόνιμα την Αγία Τράπεζα, πάνω στην οποία τελείται το ιερό μυστήριο του Άρτου και του Οίνου και όπου υπάρχει δια παντός το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου Ιησού. Κάθε φορά που οι πιστοί προσέρχονται στην Αγία Τράπεζα για να κοινωνήσουν, ας θυμούνται ευγνώμονα την έμψυχο Τράπεζα του Θεού, τη Θεοτόκο. Διότι χωρίς Αυτή δεν θα μπορούσαν ποτέ ν’ απολαύσουν «ξενίας δεσποτικής και αθανάτου τραπέζης» (Τ).
17. «Του άνθρακος χρυσούν θυμιατήριον» (ΜΜ).
Μέσα στο δεύτερο τμήμα της Σκηνής του Μαρτυρίου που λεγόταν «Άγια των Αγίων» υπήρχε ένα «χρυσούν θυμιατήριον», (Εβρ. θ' 4), μέσα στο οποίο, κατά την λατρεία, έβαζαν αναμμένα κάρβουνα από το θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων μαζί με θυμίαμα που συμβόλιζε την προσευχή (Λευΐτ. ι' 1. Έξοδ. λ΄ 1, 7 –10. Αριθ. ιζ' 11).
Η εκκλησιαστική ευσέβεια και στο ιερό αυτό σκεύος της λατρείας είδε μια ακόμη προτύπωσι της Θεοτόκου. Η Θεοτόκος ήτο το χρυσούν θυμιατήριον, όπου εκράτησεν αφλέκτως το πυρ της Θεότητος» (Η. Μηνιάτης. X, 13).
Η Θεοτόκος ήταν ο άνθρωπος της προσευχής. Από την πυρακτωμένη ύπαρξί της ανέβαινε συνεχώς προς τον ουρανό το ευωδιαστό θυμίαμα της προσευχής της. «Πάντοτε η Παναγία προσηύχετο. Από τα παιδικά της χρόνια εις την προσευχήν εύρισκε τροφήν και αγαλλίασιν· ήταν η προσευχομένη μητέρα» (X, 134). Το ότι η Θεοτόκος ήταν άνθρωπος της προσευχής μαρτυρείται από το γεγονός ότι η αγία Μορφή της ταυτίστηκε τελικά με την μορφή της Δεομένης ψυχής (πρβλ. Εικόνα της «Δεομένης» Θεοτόκου) .
Η λειτουργία της προσευχής δεν είναι ένα ξηρό μάθημα που μας διδάχθηκε... Είναι μια μυστική εμπειρία που μας παραδόθηκε από τον Κύριο, την Θεοτόκο και τους Αγίους της Εκκλησίας μας. Και η χριστιανική προσευχή, όπως μας την παρέδωσε η Εκκλησία δεν είναι «βαττολογία» (Ματθ. στ' 7), αλλά το θυμίαμα μιας ψυχής, πυρακτωμένης απ’ τη φωτιά της αγάπης και του θείου έρωτος. Είναι χαρακτηριστική η σχέσις της προσευχής με την φωτιά. Με σβυσμένα κάρβουνα δεν καίεται το θυμίαμα. Χωρίς τη φωτιά της αγάπης, προσευχή δεν ανεβαίνει στον ουρανό. Μόνο όποιος αγαπά προσεύχεται. Και η προσευχή που γίνεται δεκτή απ’ τον Θεό είναι εκείνη που προέρχεται από μια ύπαρξι, πυρακτωμένη απ’ την αγάπη και τον έρωτα του Θεού (πρβλ. «τετρωμένη αγάπης είμι εγώ») .
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 37-38 )