Ο Χριστός μας γεννήθηκε! Έκλινε τους ουρανούς και κατέβηκε στη γη μας! Πόσο μεγάλη τιμή μας έκανε ο Κύριος! Πρέπει να Τον δοξολογούμε ακατάπαυστα γι’αυτό! Όλες αυτές τις μέρες που προηγήθηκαν, προετοιμάζαμε κι εμείς τη φάτνη της καρδιάς μας για να υποδεχτεί το Θεάνθρωπο! Αυτός που καταδέχτηκε να γεννηθεί σε ένα στάβλο, καταδέχεται τώρα να γεννηθεί και στις πήλινες καρδιές μας! Είναι πέρα από κάθε λογική η γενναιοδωρία του Χριστού μας! Νομίζω όμως ότι δε φτάνει μόνο αυτό… η γέννηση Του μέσα μας. Ο Θεάνθρωπος περιμένει από εμάς να Τον φροντίσουμε! Γεννήθηκε ευάλωτος στα χέρια της Θεοτόκου, γυμνός, πεινασμένος, διψασμένος, όπως κάθε παιδί που γεννιέται! Η Παναγία μας φυσικά έκανε όλα αυτά που έπρεπε να κάνει γιατί Τον αγάπησε όσο κανείς άνθρωπος!
Αφού όμως κι εμείς ποθήσαμε τη γέννηση Του στην καρδιά μας και ο Κύριος ήρθε, πρέπει νομίζω κι εμείς αυτό το Βρέφος, το Θείο Βρέφος να Το ταΐσουμε… τί άλλο από την προσκύνηση μας και τη δοξολογία μας, την υπακοή μας και την καλλιέργεια των αρετών; Αντί για μητρικό γάλα να Το ξεδιψάσουμε με τα δάκρυα της χαράς μας και της μετανοίας μας και με το αίμα της ψυχής μας, αγωνιζόμενοι κάθε φορά να σταθούμε στο ύψος αυτής της τιμής που μας έκανε ο Θεός! Ένα ύψος που φυσικά ποτέ δε θα το φτάσουμε! Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να αναρριχηθούμε μέχρι εκεί που μπορούμε! Με Αυτόν και γι’Αυτόν! Τα άλογα ζώα προθυμοποιήθηκαν να ζεστάνουν το Θείο Βρέφος! Εμείς θα Το αφήσουμε να κρυώσει στην παγωμένη καρδιά μας; Δεν πρέπει να Το θερμάνουμε με την αγάπη μας, τη χριστιανική αγάπη, όπως εξυμνείται από τον Απόστολο Παύλο [ Α΄ Προς Κορινθίους ιγ΄1-13] προς Αυτόν και μεταξύ μας; Δεν Του αξίζει να πιστεύουμε ένθερμα σε Αυτόν και να προσευχόμαστε με όλη μας την καρδιά;
Ο Ιωσήφ υπάκουσε τον Άγγελο και απομάκρυνε τον Ιησού από τον Ηρώδη που ήθελε να Τον θανατώσει! Έτσι κι εμείς υπακούοντες στην Εκκλησία και στον πνευματικό μας πρέπει να Τον προφυλάσσουμε από το θανατηφόρο ιό της αμαρτίας, επειδή στην καρδιά μας ή Αυτός θα είναι ή η αμαρτία! Οι γονείς όταν αποκτούν το πρώτο τους παιδί αλλάζουν όλη τους τη ζωή! Ζουν γι’αυτό γιατί είναι μεγάλη η ευθύνη τους! Αγάλλονται βλέποντας το, το νοιάζονται συνέχεια, χάνουν τον ύπνο τους, τις παλιές τους συνήθειες, κόβουν το θέλημα τους και όλα αυτά με χαρά μεγάλη γιατί το κάνουν για το παιδί τους… Αυτό το παιδί που γεννήθηκε τα Χριστούγεννα, το ιδιαίτερο παιδί, που ούτε νωρίτερα ούτε αργότερα ούτε ποτέ δε θα γεννηθεί ξανά όμοιο με αυτό, αυτό το Παιδί που γνωρίζουμε ότι γεννήθηκε για να σταυρωθεί για τη σωτηρία μας, πόσο πιο πολύ πρέπει να Το αγαπήσουμε, να Το φροντίσουμε και Το μεγαλώσουμε μέσα μας; Μήπως να Το αφήσουμε σε κάποιο κάδο απορριμμάτων όπως είναι της μόδας τώρα τελευταία; Όχι βέβαια! Ο Χριστός μας γεννήθηκε κι εμείς αναγεννιόμαστε μαζί Του! Για τον κόσμο που ζει μακριά Του, τα Χριστούγεννα τελείωσαν! Για τους χριστιανούς μόλις τώρα ξεκινάνε!
Σ’ευχαριστούμε Χριστέ μας!(Κ.Δ.Κ.)