Έχω ανοίξει το στόμα μου και έχω λάβει Πνεύμα και δίνω ό,τι έχω,
και τον εαυτό μου ακόμα, στο Πνεύμα·
και την πράξη δηλαδή, και τον λόγο,
και την απραξία και την σιωπή.
Μόνο ας με έχει και ας κουνάει και το χέρι, και το νου και τη γλώσσα
όπου πρέπει και όπου θέλει.
Και ας με απομακρύνει πάλι από όπου πρέπει και είναι καλύτερο.
Είμαι όργανο του Θεού, όργανο λογικό, όργανο καλού τεχνίτη,
το οποίο προσαρμόζεται και χρησιμοποιείται από το Πνεύμα.
Χθες μου επέβαλε την σιωπή; Απείχα από την ομιλία.
Σήμερα μου παρακινεί το νου; Θα κάνω να ηχήσει ο λόγος και θα χρησιμοποιήσω την ομιλία.
Και δεν είμαι τόσο σιωπηλός και αμόρφωτος,
ώστε να κλείνω τα χείλη μου όταν πρέπει να μιλήσω.
Αλλά ανοίγω και κλείνω το στόμα μου με εντολή του Νου και του Λόγου και του Πνεύματος,
της μίας φυσικής ένωσης και θεότητας.
Θα μιλήσω λοιπόν επειδή αυτή είναι η εντολή την οποία έλαβα.
(Λόγος ΙΒ, εκδ. ΕΠΕ, τόμος 1, σ. 309)