18. «Σε την Κιβωτόν, την Παναγίαν, την επισκιαζομένην Θείω Πνεύματι» (Π).
Η Κιβωτός της Διαθήκης είναι μια προτύπωσις της Θεοτόκου που πολύ συχνά χρησιμοποιεί η Εκκλησία. Σύμφωνα με τη βιβλική περιγραφή (Έξοδ. κε' 9 –21. Εβρ. θ' 4 – 5), η Κιβωτός ήταν ολόχρυση, μέσα δε σ’ αυτή βρισκόταν η «χρυσή στάμνος» (Έξοδ. ιστ' 33), η Ράβδος του Ααρών που βλάστησε (Αρ. ιζ' 16 – 23) και οι δύο Πλάκες του Δεκαλόγου (Έξοδ. λδ' 1 εξ.). Επάνω δε από την Κιβωτό υπήρχαν δύο ολόχρυσα Χερουβίμ που με τα απλωμένα φτερά τους αγκάλιαζαν και σκέπαζαν την Κιβωτό.
Η Παναγία υπήρξε «Κιβωτός» διότι έφερε όχι τις δύο πλάκες του αρχαίου Νόμου, αλλά τον ίδιο το Νομοθέτη (Π) και διότι την σκέπασε αυτό το Άγιο Πνεύμα. Η Παρθένος που ανατράφηκε μέσα στα Άγια των Αγίων, κοντά στην Κιβωτό της Διαθήκης, έγινε τελικά η ίδια έμψυχος «Κιβωτός» και «Άγια Αγίων». Προ του Ευαγγελισμού, τα σύμβολα αυτά την προτύπωναν και την προεικόνιζαν. Μετά τον Ευαγγελισμό τα σύμβολα αντικαταστάθηκαν από το πρόσωπό της. «Τα αρχαία παρήλθε, ιδού γέγονε καινά τα πάντα» (Β' Κορ. ε' 17)
Η Π. Διαθήκη ήταν, εκτός των άλλων, και μία περίοδος προτυπώσεων και συμβολισμών. Ήταν το αλφαβητάριο της ανθρωπότητος, γεμάτο ωραίες, έγχρωμες εικόνες και σύμβολα για τα «παιδία ταις φρεσί» (Α' Κορ. ιδ' 20), που βρίσκονταν ακόμη «υπό παιδαγωγόν» (Γαλ. γ' 25), στις πρώτες τάξεις του Σχολείου της ιστορίας και της σωτηρίας.
Όταν όμως το Άγιον Πνεύμα επεσκίασε την Παρθένο, τότε άρχισε μια καινούργια παιδευτική περίοδος για τους ανθρώπους. Για την περίοδο αυτή τα αλφαβητάρια ήταν πια απηρχαιωμένα και οι παιδαγωγοί άχρηστοι, αφού τα μαθήματα θα τα έκανε πια ο ίδιος «Ο Διδάσκαλος ημών και καθηγητής, ο Χριστός» (Ματθ.κγ' 8,10) .
19. «Αθανασίας μάννα Χριστόν φέρουσα, Στάμνε λογική» (Π).
Οι προτυπώσεις της Θεοτόκου προχωρούν και στα επί μέρους ιερά αντικείμενα που περιείχε η Κιβωτός. Έτσι, η Παρθένος παρομοιάζεται με τη χρυσή Στάμνα, μέσα στην οποία διατηρούσαν λίγο από το μάννα, την ουρανόσταλτη εκείνη γλυκειά τροφή, που έτρεφε τους Εβραίους στη σαραντάχρονη οδοιπορεία τους μέσα στην Έρημο (Έξοδ. ιστ') .
Ο Κύριος έκανε ευρύτατο λόγο για τον άρτο που κατέβηκε απ’ τον ουρανό και διακύρηξε ότι Αυτός είναι «ο άρτος της ζωής» (Ιω. στ' 26 – 59) . Γι΄ αυτό και η Θεοτόκος που έφερε μέσα της το «αθανασίας μάννα», τον ουράνιο άρτο, τον Κύριο Ιησού έγινε η «λογική Στάμνα». Η Χρυσή Στάμνα ήταν τοποθετημένη μέσα στην Κιβωτό και διατηρούσε απλώς το μάννα για ανάμνησι. Η λογική Στάμνα, η Θεοτόκος είναι τοποθετημένη μέσα στην Εκκλησία, την Κιβωτό αυτή της σωτηρίας και το ουρανόπλαστο μάννα (τον Χριστό) δεν το κρατάει για τον εαυτό της, αλλά το προσφέρει στους πιστούς «εις βρώσιν».
Οι Εβραίοι έζησαν μέσα στις κακουχίες της Ερήμου και έφθασαν στην υποσχημένη Πατρίδα χάρις στην ουράνια τροφή, το καθημερινό μάννα. Το ίδιο και οι χριστιανοί·θα ζήσουν και θα φθάσουν σώοι στην ουράνια Πατρίδα, τρώγοντας «τον ουράνιον άρτον, την τροφήν του παντός κόσμου, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν» (I). Εκείνος άλλωστε δήλωσε κατηγορηματικά: «Εγώ ειμί ο άρτος ο ζων ο εκ του ουρανού καταβάς· εάν τις φάγει εκ τούτου του άρτου ζήσεται εις τον αιώνα... ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. στ' 51, 54).
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 40-41)