62. Τι προσεκτικό είναι το αθώο, μικρό πουλί! Όταν κάποιος πλησιάζη για να το πιάση, ευθύς πετά απο τη γη. Έτσι προσεκτικός πρέπει να είναι και ο πιστός. Ο Αρχέκακος τον πλησιάζει για να αρπάξη την ψυχή του. Η ψυχή μας είναι ένα πουλί. Ο Διάβολος, ο κυνηγός του. Όπως το πουλί πετά στον ουρανό και ξεφεύγει τον διώκτη του, έτσι και εμείς. Βλέποντας τον νοητό διώκτη μας να σιμώνη και να θέλη την απώλειά μας, πρέπει να ανοίγη ευθύς τα φτερά της και να πετά η ψυχή προς το ουράνιο καταφύγιό της, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, που θα τη σώση «εκ παγίδος θηρευτών».
63. Μην εξοργίζεσαι και μην κρίνεις αυστηρά τον αδελφό σου, όταν πέφτη σε κάποιο αμάρτημα. Να είσαι επιεικής στους άλλους, ενθυμούμενος ότι, στο κύλημα της ζωής σου, διέπραξες και συ πολλές αμαρτίες. Ο Θεός είναι μακρόθυμος και πολυέλεος. Μας συγχωρεί τόσα και τόσα αμαρτήματα. Θυμήσου τα λόγια της Κυριακής Προσευχής, του «Πάτερ ημών»: «Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Αυτά τα λόγια μας θυμίζουν οι και εμείς, πολλές φορές, παραβαίνουμε το θείο θέλημα. Ότι είμαστε μεγάλοι ένοχοι απέναντι του Κυρίου. Και ότι, με το να το φέρουμε αυτό στο νου μας, θα σωθούμε από κατάκρισι. Θα παύσουμε να κρίνουμε αυστηρά τους αδελφούς μας. Θα παύσουμε να χρησιμοποιούμε δύο μέτρα και δύο σταθμά, δείχνοντας επιείκεια στον εαυτός μας και κρίνοντας αυστηρά τους άλλους. Το να κατακρίνη κανείς τους άλλους, είναι δείγμα ελλείψεως αυτογνωσίας, φανερώνει υπερηφάνεια. Μαρτυρεί ότι δεν βλέπουμε τη μεγάλη αχρείωσι του εαυτού μας και ελάχιστα γνωρίζουμε τον πράο και ταπεινό Ιησού.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 44)