22. «Χαίρε, σκηνή του Θεού και Λόγου· Χαίρε, Αγια Αγίων μείζων» (Ω).
Τα «Άγια των Αγίων» της Σκηνής του Μαρτυρίου εχαρακτήριζετο «άβατον». Κανείς δηλαδή δεν έμπαινε εκεί, παρά μόνο ο Αρχιερεύς και αυτός «άπαξ του ενιαυτού» (Εβρ. θ' 7).
Και στο θέμα αυτό η ορθόδοξη ευλάβεια ανεκάλυψε προτύπωσι της Παρθενίας της Θεοτόκου: Στην μήτρα της Παρθένου, στα «άγια των άγιων» της υπάρξεώς της μπήκε «εφ άπαξ» ο μέγας Αρχιερεύς, ο Κύριος Ιησούς. Αυτός μόνον και κανείς άλλος. Η παρθενική σκηνή της Θεοτόκου ήταν και παρέμεινε «άβατος».
Η αποκλειστικότης χαρακτηρίζει τον Θεό. Όποιον εκλέγει και εκείνος αποδέχεται την κλήσι του, τον θέλει δικόν του. Απαιτεί την αποκλειστικότητα της αγάπης του και της αφοσιώσεώς του. Η Π. Διαθήκη παρουσιάζει συχνά την ιδιότητα αυτή του Θεού, λέγοντας «ου μη προσκυνήσητε θεοίς ετέροις... Θεός ζηλωτής έστι» (Έξοδ. λδ' 14, Δευτ. στ' 15). Ό,τι ισχύει για κάθε ψυχή, για τη Θεοτόκο υπήρξε αναμφισβήτητη πραγματικότητα: ανήκε αποκλειστικά στο Κύριο και Θεό της.
23. «Ο πόκος ο ένδροσος, ον Γεδεών προεθεάσατο» (Ω).
Στο Γεδεών είχε αποκαλυφθή ότι θα νικούσε τους εχθρούς του Ισραήλ. Ο Γεδεών όμως, για να πεισθή ζήτησε από το Θεό θαυματουργική επιβεβαίωσι της αποκαλύψεως αυτής. «θα αφήσω –είπε– στο αλώνι ένα ποκάρι μαλλιά προβάτου. Εάν την άλλη μέρα το πρωί υπάρχη δροσιά μόνο πάνω στο ποκάρι ενώ το υπόλοιπο έδαφος θα είναι ξηρό, τότε «γνώσομαι ότι σώσεις εν χειρί μου τον Ισραήλ. Και εγένετο ούτως» (Κριταί στ').
Και στο περιστατικό αυτό η προτύπωσις της Θεοτόκου είναι φανερή. Η Παρθένος Μαρία δέχθηκε τη «δρόσο του ουρανού άνωθεν» (Γεν. κζ΄ 39), το Άγιον Πνεύμα. Μέσα στη γενική ξηρασία της ανθρωπότητος, μόνο η Παρθένος δέχθηκε τη δροσιά του Αγίου Πνεύματος. Ήταν αυτό ένα «σημείον», ότι την εδιάλεξε ο Θεός για να σώση τον νέο Ισραήλ της Χάριτος. Ο Θεός με άγγελον εμήνυσε στο Γεδεών την εκλογή του: «Επέστρεψε προς αυτόν ο άγγελος Κυρίου και είπε: Πορεύου εν τη ισχύϊ σου ταύτη και σώσεις τον Ισραήλ» (Κριτ. στ΄ 14). Ο Κύριος με Άγγελο πάλι απεκάλυψε στην Παρθένο την προαιώνια βουλή του: «Απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ υπό του Θεού... προς Παρθένον... και το όνομα της Παρθένου Μαριάμ» (Λουκ. β' 26 – 27) .
Σε περιόδους πνευματικής ξηρασίας και αποστασίας των ανθρώπων από τον Θεό, μόνο όσοι έχουν τη δροσιά του Αγίου Πνεύματος μπορούν να βοηθήσουν και σώσουν τον κόσμο. Στις εποχές αυτές, οι χριστιανοί, αντί να παραπονούνται για την ηθική ξηρασία της ανθρωπότητος είναι προτιμότερο να γίνονται «ποκάρια» του Αγίου Πνεύματος, μεταδίνοντας στο περιβάλλον τους τη δροσιά «του ουρανού άνωθεν».
Στις περιόδους της ηθικής αποστασίας το πρόβλημα γίνεται οξύτερο, όταν δεν υπάρχη ούτε ένας, που να μοιάζη με το «ποκάρι» του Γεδεών· ούτε μ ί α που να μοιάζη με την Παναγία Θεοτόκο...
Ας ικετεύωμε τον Πανάγαθο Κύριο να τερματίση τη δοκιμασία της πνευματικής ξηρασίας και ανομβρίας της σημερινής ανθρωπότητος. Αν όμως το σχέδιό του προβλέπει να συνεχισθή για πολύ ακόμα η μεγάλη αυτή πληγή, «δια τας ανομίας ημών», ας στείλη «την δρόσον του ουρανού άνωθεν» σε λίγες τουλάχιστον εκλεκτές ψυχές, ώστε κοντά τους να δροσίζεται το «μικρόν ποίμνιον (Λουκ. ιβ' 32) της Εκκλησίας του.
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 43-44 )