Η μεταμέλεια του μοναχού
Ο μαθητής του Μ. Αντωνίου αββάς Παύλος ο Απλούς πήγε κάποτε σ’ένα μοναστήρι.
Στην ώρα της ακολουθίας δεν μπήκε μέσα στον ναό, αλλά κάθησε στην πόρτα και παρατηρούσε κάθε αδελφό που έμπαινε.
Είχε λάβει από τον Θεό το διορατικό χάρισμα και μπορούσε να διακρίνη την ψυχική κατάστασι του καθενός, όπως εμείς βλέπουμε την εξωτερική του μορφή.
Έβλεπε λοιπόν να έρχωνται οι αδελφοί στον ναό με λαμπρή όψι και αστραφτερό πρόσωπο, έχοντας μάλιστα συνοδό και έναν άγγελο. Παρουσιάσθηκε όμως κι ένας δυστυχής αδελφός που τον συνώδευαν πλήθη δαιμόνων, ενώ ο φύλακας άγγελός του βρισκόταν θλιμμένος μακριά του.
Ο όσιος Παύλος δάκρυσε βλέποντας τον σ’αυτή την κατάστασι και από την πολλή θλίψι χτυπούσε με τα χέρια στο στήθος του.
Οι μοναχοί απορούσαν με την συμπεριφορά του και τον παρακαλούσαν να μπη μέσα στο ναό.
Εκείνος όμως έμεινε έξω προσευχόμενος και θρηνώντας για το κατάντημα του αδελφού.
Όταν τελείωσε η ακολουθία, ο αββάς Παύλος άρχισε πάλι να παρακολουθή τους μοναχούς που έβγαιναν από τον ναό.
Και βλέπει εκείνον τον αδελφό να βγαίνη με λαμπρό πρόσωπο, να τον έχη πλησιάση χαρωπός ο άγγελος του, ενώ οι δαίμονες θλιμμένοι να βρίσκωνται μακριά του.
Στο θέαμα αυτό ο διορατικός όσιος φώναξε από την χαρά του ευλογώντας τον Θεό:
-Ω απέραντη φιλανθρωπία και αγαθότης του Θεού!
Συγκέντρωσε έπειτα όλους τους μοναχούς της μονής και τους διηγήθηκε τί είχε δει πριν αρχίση η ακολουθία και τί είχε δει μόλις τελείωσε.
Έπειτα παρακάλεσε τον αδελφό του να πη τί συνέβη και πώς ο Θεός του χάρισε αυτή την θαυμαστή μεταβολή. Κι εκείνος, μπροστά σε όλους άρχισε να εξομολογήται:
-Εγώ είμαι άνθρωπος αμαρτωλός και έζησα βουτηγμένος στην ακολασία.
Σήμερα όμως μπαίνοντας στον ναό, άκουσα τον προφήτη Ησαΐα, ή μάλλον τον ίδιο τον Θεό, να μιλάη με το στόμα εκείνου: « Λουσθήτε και καθαρισθήτε.
Πετάξτε μακριά από τις καρδιές σας τις αμαρτίες και εγώ σαν το χιόνι θα σας λευκάνω».
Στα λόγια αυτά λοιπόν συγκινήθηκα, στέναξα και είπα στον Θεό: Εσύ που ήρθες στον κόσμο για να σώσης τους αμαρτωλούς, αυτό που υποσχέθηκες με τον προφήτη Σου, εκπλήρωσε το και σε μένα τον άθλιο και ανάξιο.
Σου δίνω τον λόγο μου ότι από τώρα δεν θα κάνω τίποτε το κακό!
Εγκαταλείπω κάθε παρανομία.
Θα σε υπηρετώ από δω και πέρα με καθαρή καρδιά.
Δέξου, Κύριε, αυτή μου την μετάνοια, αυτή μου την απόφασι, ν’απέχω πλέον από κάθε αμαρτία.
Ακούγοντας τα λόγια αυτά οι αδελφοί, συγκινήθηκαν και δόξασαν όλοι μαζί τον Θεό.
(Γεροντικόν)
(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι.Μονή Παρακλήτου, τόμος α΄, σελ.63-65)