Πριν από λίγες μέρες μας είπαν στην εργασία μου ότι είμαστε στον τομέα της εξυπηρέτησης πελατών το τρίτο καλύτερο κατάστημα απ’ όλα τα μαγαζιά της αλυσίδας σε όλη την Ελλάδα! Και μας προέτρεψαν να γίνουμε ακόμα καλύτεροι επειδή αν βγούμε πρώτοι θα έχουμε πολλά προνόμια! Μας ενημέρωσαν επίσης πως θα έρχονται άνθρωποι της διοίκησης ως πελάτες, μυστικά, και θα μας αξιολογούν… Έτσι λοιπόν εγώ και οι υπόλοιποι συνάδελφοι κάθε φορά που ένας καινούριος πελάτης ερχόταν στο ταμείο ή στους υπόλοιπους χώρους του καταστήματος τον εξυπηρετούσαμε όπως αρμόζει σκεπτόμενοι ‘ λες να είναι αυτός ο επιθεωρητής;’ Και όσο δύστροπος και απαιτητικός κι αν ήταν εμείς δεν πτοούμασταν αναλογιζόμενοι το έπαθλο της πρωτιάς!
Καθώς όμως γινόταν αυτό σκέφτηκα πως όλα αυτά κάτι μου θυμίζουν! Μήπως και ο Χριστός δεν είπε στους πιστούς Του, σ’ αυτούς που εργάζονται γι’ Αυτόν και φέρουν το Όνομα Του, να αγαπούν και να διακονούν τους συνανθρώπους τους αν θέλουν να κερδίσουν τη Βασιλεία των Ουρανών; Μήπως λοιπόν κι εμείς οι χριστιανοί που έχουμε τον καλύτερο εργοδότη, τον ίδιο το Χριστό, δε θα έπρεπε να θυμόμαστε πάντα αυτό που μας είπε ο ίδιος ‘ Εφόσον σπλαγχνιστήκατε έναν απ’ τους πτωχούς και άσημους αδελφούς μου, σε μένα το κάνατε’(Κατά Ματθαίον κε΄,40) Μήπως υπάρχει μεγαλύτερη προσφορά από τη Βασιλεία Του; Κι όμως, πολλές φορές το ξεχνάμε… Υποτιμάμε τους αδελφούς μας, είμαστε αγενείς και ειρωνικοί, δυσκολευόμαστε να ζητήσουμε συγνώμη, ακόμα και να μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε μήπως τον έχουμε πληγώσει, παραβλέπουμε τον πόνο του ή αρνούμαστε να είμαστε κοινωνοί της χαράς του. Είναι κρίμα!
Ας σκεφτόμαστε λοιπόν ‘ μήπως αυτός είναι ο Χριστός;’ Αυτός που εμείς παραβλέπουμε ή του κάνουμε τη ζωή δυσκολότερη, μήπως είναι σαν το φτωχό Λάζαρο της παραβολής τον οποίο ο πλούσιος απαξίωσε εντελώς ενώ όταν κοιμήθηκε μεταφέρθηκε από αγγέλους στους Κόλπους του Αβραάμ; Όλοι ξέρουμε πως η απάντηση είναι ‘ναι, αυτός είναι του Χριστού’ γιατί όλοι οι άνθρωποι έναν Δημιουργό έχουμε! Βέβαια για μας τους χριστιανούς η επιθυμητή κατάσταση θα ήταν να είμαστε υιοί του Θεού, υιοθετημένοι απ’ το Αίμα του Χριστού μας αλλά μέχρι να γίνουμε ή όταν ξεπέφτουμε απ’ αυτό δεν είναι κακό να λειτουργούμε και ως μισθωτοί και να διακονούμε όλους τους ανθρώπους και όχι επιλεγμένα δυο ή τρεις…
Αν αγαπάμε αληθινά τον έναν τί μας εμποδίζει να αγαπάμε και όλη την ανθρωπότητα; Έναν προς έναν ως εικόνα Χριστού, χωρίς φυσικά να του στερούμε την ιδιαίτερη προσωπικότητα! Άλλωστε η μεγαλύτερη αξία του ανθρώπου είναι πως φτιάχτηκε και υπάρχει ως εικόνα και ομοίωση του Τριαδικού Θεού! Ακόμα και τον εαυτό μας έτσι πρέπει να τον αγαπάμε! Η αγάπη θέλει διάκριση αλλά δεν κάνει διακρίσεις! Πολύ με συγκίνησε αυτό που διάβασα σήμερα απ’ τον Άγιο Ισίδωρο Πηλουσιώτη «Με ευχαρίστηση, έχοντας ευεργετήσει όλους, θα δεχόμουν να τιμωρηθώ σα να τους αδίκησα όλους, παρά αδικώντας έναν, να στεφανωθώ και να ανακηρυχθώ, σα να τους ευεργέτησα όλους».(Κ.Δ.Κ)