«Εγώ δαπάνησα πολύ χρόνο στην ματαιότητα
και αφάνισα όλη σχεδόν τη νεότητά μου στην ματαιοπονία,
στην οποία υποδύθηκα ασχολούμενος με την πρόσληψη των διδαγμάτων της σοφίας
που αποδείχτηκε από το Θεό ανόητη.
Όταν όμως κάποτε, σαν να σηκώθηκα από βαθύ ύπνο,
κοίταξα, από τη μία, προς το θαυμαστό φως της αλήθειας του Ευαγγελίου,
και είδα από την άλλη το άχρηστο της σοφίας των αρχόντων αυτού του αιώνα που καταργούνται,
θρήνησα για την ελεεινή μου ζωή και ευχήθηκα να μου προσφερθεί χειραγωγία,
για να εισαχθώ στα δόγματα της ευσέβειας.
Και πριν από όλα φρόντισα να διορθώσω κάπως το ήθος μου,
το οποίο είχε διαστραφεί από την συναναστροφή μου με τους φαύλους»
(Επιστολή 223, Προς Ευστάθιον, ΕΠΕ 2, 71)