Από την πρώτη στιγμή που άκουσα κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας την προτροπή του Χριστού ‘ πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο εστί το αίμα μου το της Καινής Διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών’ [Κατά Ματθαίον κστ΄27-28] δηλαδή ‘ πιείτε από το ποτήριο αυτό πάντες γιατί αυτό είναι το Αίμα μου με το οποίο επικυρώνεται η Νέα Διαθήκη και το οποίο χύνεται για τη σωτηρία πολλών για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους’ αναρωτήθηκα γιατί ο Χριστός είπε ‘ περί πολλών εκχυνόμενον’ και όχι ‘ περί πάντων…’. Από την ερμηνεία των Πατέρων αυτό που με εντυπωσίασε είναι πως το είπε αυτό ο Χριστός στους Μαθητές Του για να τους προϊδεάσει ότι δε θα πιστέψουν όλοι σ’Αυτόν και έτσι να μην απογοητευθούν!
Είναι μεγάλη η θλίψη αυτού που αγαπάει το Χριστό, ζει γι’ Αυτόν και Τον ευαγγελίζεται να βλέπει πως ό,τι κι αν κάνει μερικές φορές η αντίσταση των ανθρώπων μακριά από το Θεό είναι άκαμπτη! Είναι σαν να είσαι μισοπεθαμένος στην έρημο και ξαφνικά να βρίσκεις μια τεράστια όαση! Να πίνεις νερό και να βυθίζεσαι μέσα σ’αυτό και καταχαρούμενος να πηγαίνεις στους συνανθρώπους σου που ξέρεις πολύ καλά πόσο ανάγκη το έχουν αλλά αυτοί να μη σου δίνουν σημασία! Ή να λένε ‘ κάποια στιγμή θα έρθουμε’, μην καταλαβαίνοντας πως κάθε στιγμή που περνάει μπορεί να είναι και η τελευταία! Διάβασα μια έρευνα του 2000 που απαριθμούσε τους ορθόδοξους χριστιανούς του πλανήτη σε 250.000.000 ενώ τους παπικούς σε 1 δισεκατομμύριο και τους προτεστάντες σε 850.000.000! Αυτό όμως δε με θλίβει σχεδόν καθόλου γιατί είμαι σίγουρος θα οικονομήσει έτσι ο Χριστός που στο τέλος θα τραβήξει πολλούς πάνω Του! ( όσους θέλουν δηλαδή)
Περισσότερο με ανησυχούν οι ‘ορθόδοξοι’ που είναι απλά βαπτισμένοι αλλά αρνούνται πεισματικά να έρθουν στην εκκλησία – δεν τη θέλουν - πιστεύουν απλά σε μια ανώτερη δύναμη ή σε ένα Χριστό δικό τους ( πόσες φορές έχω ακούσει τη φράση ‘ άλλο ο Θεός άλλο ο Χριστός’) ή που θέλουν τόσο πολύ να έρθουν αλλά υψώνονται ως ένα τεράστιο βουνό μπροστά τους οι έννοιες ‘ αμαρτία’ και ‘εξομολόγηση’ ακόμα και οι πιο ανώδυνες ‘σφάλμα’ και ‘συζήτηση’. Και ίσως πιο πολύ απ’όλα προβληματίζομαι με εμάς που καυχιόμαστε για το ότι είμαστε ορθόδοξοι αλλά μόνο στα λόγια και πολλές φορές ούτε σ’αυτά! Είναι μεγάλο μαρτύριο η ιεραποστολή! Μεγάλος αγώνας! Με παρηγορεί όμως πλήρως ότι βρίσκομαι σε έναν ναό που γίνεται από τους ιερείς ιεραποστολική προσπάθεια! Πολλές φορές αισθάνομαι την ενορία μας σαν να είναι ολόκληρος ο κόσμος, το σπίτι μου, το μοναστήρι μου, η παλαίστρα μου και ο παράδεισος μου! Είναι μεγάλη ευλογία για όλους μας να είμαστε εκεί με τους ιερείς, τα αδέρφια μας και όλα αυτά που ζούμε… χαρές και λύπες στη Αγκαλιά του Χριστού μας και της Θεοτόκου! Μακάρι η αγάπη μας και οι προσευχές μας να προσελκύσουν σ’αυτό το ναό ή σε άλλους όλο τον κόσμο!
Μα και αν μπει κάποιος νέος πιστός κάθε ηλικίας, ειδικά νέος, να προσέχουμε πάρα πολύ! Να τον υποδεχτούμε με αγάπη, με διάκριση και προσοχή! Γιατί όσο δύσκολα έρχεται κάποιος νέος τόσο εύκολα μπορεί να ξαναφύγει. Ο κόσμος ο ψεύτικος είναι πολύ δελεαστικός! Εμείς πρέπει να υποδεχόμαστε τα νέα μέλη της εκκλησίας με χαρά πνευματική, με την Αλήθεια του Χριστού μας και με σύνεση. Όπως η μητέρα μάς εμπιστεύεται το νεογέννητό της κι εμείς το πιάνουμε με φόβο και τρόμο να μην το βλάψουμε, έτσι πρέπει να φερόμαστε και στα νέα παιδιά. Να μη νιώθουν ποτέ μοναξιά, ακόμα κι όταν την επιλέγουν! Αν καταφέρουμε όποιος έρχεται στην εκκλησία μας, ακόμα και δειλά- δειλά , να ακούσει μια ομιλία, να θέλει να έρχεται συνέχεια και να μη φύγει ποτέ, τότε νομίζω θα έχουμε καταφέρει πολλά! Γιατί για τους στατιστικολόγους ένας άνθρωπος είναι απλά μια μονάδα, σχεδόν τίποτα, για το Χριστό όμως μια ψυχή, η κάθε ψυχή έχει ανεκτίμητη αξία! (Κ.Δ.Κ)