Καθημερινά οι άνθρωποι ερχόμαστε αντιμέτωποι με προβλήματα που μερικές φορές μας γονατίζουν και μας ρίχνουν την ψυχολογία και το ηθικό. Στο άκουσμα μιας δυσοίωνης διάγνωσης παγώνουμε, η οικονομική κρίση μας δυσκολεύει την καθημερινότητα και η ζωή μας γίνεται μαρτύριο όταν αδυνατούμε να πληρώσουμε βασικές υποχρεώσεις του σπιτιού ή των παιδιών μας. Πολλοί από μας έχουμε να διαχειριστούμε τους υπερήλικες γονείς μας με όλα τα παρελκόμενα της ηλικίας τους. Οι μέριμνες του βίου τούτου μπορούν να είναι ατελείωτες… ένας σύζυγος που δε νοιάζεται για μας, μια εγκυμοσύνη που δεν έρχεται, ένας συνάδελφος που μας δημιουργεί προβλήματα στη δουλειά, ένας εργοδότης που δε μας πληρώνει και πόσες άλλες ακόμα σκοτούρες… Η ζωή μας και η υγεία μας βάλλονται και απειλούνται καθημερινά από πολλά ερεθίσματα, οι άμυνες μας σιγά σιγά κάμπτονται, τα αντισώματα λιγοστεύουν. Υπάρχουν μέρες που νιώθουμε ότι έχουμε βρεθεί μπροστά σε ένα πελώριο αδιέξοδο και κολλημένοι εκεί, χωρίς δρόμο διαφυγής, κουρασμένοι και αποκαρδιωμένοι δεν έχουμε άλλο κουράγιο να παλέψουμε, να συνεχίσουμε!
Και τότε; Τί γίνεται τότε; Θα κάτσουμε εκεί ακινητοποιημένοι να κλαίμε τη μοίρα μας; Κάποτε εγώ αυτό έκανα! Γεμάτη ματαίωση και απογοήτευση έκλαιγα τη μοίρα μου για πολλές μέρες και κυλούσε έτσι η ζωή μου οικτίροντας τον εαυτό μου, χωρίς νόημα, χωρίς χαρά, χωρίς ελπίδα! Μέχρι που πήγα στην εκκλησία και άκουσα για την Ανάσταση του Χριστού και τον κενό Πανάγιο Τάφο! Και διαβάζω στην Καινή Διαθήκη πως το πρωί του Σαββάτου πήγαν οι μυροφόρες για να αλείψουν με αρώματα το σώμα του Ιησού και βρήκαν την πέτρα που σφράγιζε το μνημείο να έχει κυλιστεί πιο πέρα και τον Τάφο άδειο! [ Μαρκ. ιστ΄,1-8] Έγινε σεισμός μέσα μου! Αυτός ο κενός Τάφος σπάει κάθε αδιέξοδο, διαλύει κάθε στενοχώρια, εκμηδενίζει κάθε θλίψη! Γιατί μας ανοίγει νέους ορίζοντες… η ζωή δε σταματά με το θάνατο μας! Η αληθινή ζωή ξεκινά μετά το θάνατο μας κοντά στο Χριστό!
Αχ! πόση δύναμη και παρηγοριά με γεμίζει ο άδειος Τάφος του Χριστού! Τώρα ξέρω ότι για το Χριστό δεν υπάρχουν αδιέξοδα αφού νίκησε ακόμα και το θάνατο! Άρα κι εγώ που πιστεύω στο Χριστό δε χρειάζεται να ξανανιώσω παγιδευμένη για κανένα λόγο αλλά με το βλέμμα της ψυχής μου καρφωμένο στον Αναστημένο Χριστό θα πορεύομαι σ’αυτή τη ζωή πλέον γενναία, δυνατή και χαρούμενη γιατί έχω μαζί μου τον πιο δυνατό σύμμαχο και επειδή πια γνωρίζω ότι αυτή η ζωή εδώ είναι προσωρινή και όλα περνάνε και τελικά αυτό που θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να κάνουμε είναι να αξιοποιούμε πνευματικά ό,τι μας συμβαίνει για τη σωτηρία της ψυχής μας έτσι ώστε μια μέρα να ανταμώσουμε τον Αναστημένο Χριστό που με τη Σταυρανάστασή Του μας άνοιξε το δρόμο για τη Βασιλεία των Ουρανών και μας περιμένει όλους κοντά Του! (Α.Κ.Β)