30. «Ως πλησίον όλην σε καλήν... ηγάπησεν ο Θεός» (Π).
Ο Νυμφίος Χριστός στην απόλυτη αυταπάρνησι, αφοσίωσι και αγάπη της μητέρας και Νύμφης του απαντά με τη δική του ανεπιφύλακτη και μεγάλη αγάπη. Την έκφρασι της αγάπης του Θεού προς την Θεοτόκο διαβλέπει ο υμνωδός στον εξής στίχο του «Άσματος»: «Όλη καλή ει πλησίον μου και μώμος ουκ έστιν εν σοι» (δ' 7). Δηλαδή: Είσαι πανέμορφη είσαι πάντα κοντά μου, αγαπημένη μου και δεν υπάρχει σε σένα κανένα ψεγάδι» (ΥΑ, 56).
Και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά η Εκκλησία τα βλέπει στο πρόσωπο της Θεομήτορος: Είναι η «κ ε χ α ρ ι τ ω μ έ ν η», η «π λ η σ ί ο ν» τ ο υ Ιησού, η αγνή και άμωμος! Είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που προκάλεσαν την αγάπη του Νυμφίου Χριστού για τη Νύμφη και μητέρα του.
Ο ουράνιος Νυμφίος έλκεται από τα πνευματικά προσόντα της Νύμφης, από την πνευματική της ομορφιά, την πιστότητα και την αγιότητά της. Τα προσόντα αυτά, που η Θεοτόκος τα είχε εκ φύσεως και σε υψηλό βαθμό, τα ανέπτυξε έπειτα σε τέλειο και ύψιστο βαθμό με τη χάρι του Αγίου Πνεύματος, όπως θα δούμε.
Σκοπός κάθε χριστιανικής υπάρξεως είναι η απόκτησις των Αρετών δια του Αγίου Πνεύματος. Να γίνη δηλαδή «καλή», «πλησίον» και «άμωμος». Στην ετοιμασία αυτή της Νύμφης, ο Νυμφίος Χριστός θ’ απαντά πάντα με το μεγάλο και αιώνιο έρωτά του.
31. «Η περιστερά, η τον ελεήμονα αποκυήσασα» (Ω).
Η προτύπωσις της Θεοτόκου ως «περιστεράς» προέρχεται από το «Άσμα των Ασμάτων»: «Ανάστα, ελθέ, η πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου» (β' 10). Με τον τύπο αυτό τονίζεται η χάρις του Αγίου Πνεύματος, την οποία η Παρθένος πήρε κατά τη στιγμή του Ευαγγελισμού, καθώς και η ωλοκληρωμένη και ακεραιωμένη ύπαρξί της.
Οι ιεροί Ευαγγελισταί που καταγράφουν τη βάπτισι του Ιησού στον Ιορδάνη, σημειώνουν ότι το Άγιο Πνεύμα επεφοίτησε στον Κύριο «ως περιστερά» (Ματθ. γ 16. Μαρκ. α΄ 10. Λουκ. γ' 22). Και στην απορία της Μαριάμ «πώς έσται μοι τούτο επεί άνδρα ου γινώσκω;» ο Αρχάγγελος απάντησε: «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι» (Λουκ. α' 35) . Είναι λοιπόν φανερό ότι το Περιστέρι εικονίζει το Άγιο Πνεύμα.
Με τον τύπο της «Περιστεράς» εικονίζεται ακόμη η ακεραιωμένη ύπαρξι της Θεοτόκου. Ο ίδιος ο Κύριος εχρησιμοποίησε το περιστέρι για να διδάξη την ακεραιότητα του χαρακτήρος, την αγιότητά και την ακακία του ήθους: «Γίνεσθε... ακέραιοι ως αι περιστεραί» (Ματθ. ι΄ 16) . Στην Π. Διαθήκη επίσης το περιστέρι ήταν σύμβολο της αθωότητος και καθαρότητος (Ψαλμ. 56,1).
Η Παρθένος ήταν αγνή, άκακη, απλή και ωλοκληρωμένη ύπαρξις. Η τελείωσις όμως της Θεοτόκου δεν υπήρξε στιγμιαία. Η Θεομήτωρ κατέκτησε την τελειότητα και την παναγιότητα με μια εκούσια, συνειδητή και ισόβια προσπάθεια, αξιοποιώντας τη διπλή κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στο πρόσωπό της. Την εξελικτική αυτή πορεία της Θεοτόκου προς την τελειότητα την προτυπώνει το «Άσμα Ασμάτων» με την πρόσκλησι του Νυμφίου στη Νύμφη: «Ανάστα, ελθέ... η περιστερά μου». Δηλαδή: Ανέβα όλο και πιο ψηλά! Ανέβαινε τα σκαλιά της αγιότητος! Πέτα προς την τελειότητα! Έλα κοντά μου εξαγνισμένη, ακεραιωμένη, τελειοποιημένη σαν το κατάλευκο περιστέρι!
Για να πάμε στον Κύριο πρέπει να γίνωμε «σαν τα περιστέρια», πρέπει δηλαδή να προοδεύωμε συνεχώς στην πνευματική ζωή να δεχώμαστε συνεχώς τη χάρι του Αγίου Πνεύματος, «μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες... εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφεσ. δ' 13) .
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 53-55)