“Ήταν χειμώνας του 1999! Σούρουπο Παρασκευής δύο μήνες μετά το μεγάλο σεισμό της Αθήνας! Είχαμε κανονίσει με τον αρραβωνιαστικό μου και σήμερα σύζυγό μου, το Γιώργο αφού τελειώσουμε τις προπονήσεις μας στο Oλυμπιακό Κολυμβητήριο, (ο Γιώργος είναι βλέπεις προπονητής πόλο και εγώ κολύμβησης) να περάσουμε να πάρουμε την κυρά Μαρία, την προσκυνήτρια Μαρία, όπως η ίδια συστηνόταν, μιας και είχε την ευλογία να επισκεφτεί τα Πανάγια Προσκυνήματα στα Ιεροσόλυμα και να επισκεφτούμε όλοι μαζί την Ιερά Μονή του Οσίου Δαυίδ στην Εύβοια!!!
Μετά λοιπόν την προπόνηση πήγαμε από την Καλογρέζα στο Γαλάτσι - στο τότε Ιερό Ησυχαστήριο και σημερινή Ιερά Μονή του Προφήτου Ηλιού - να παραλάβουμε την κυρά Μαρία! Δεν ήθελε να την αποκαλούμε γερόντισσα! Γερόντισσα είναι μόνο η Αγία Καθηγουμένη... έλεγε, και παρότι δεν είχε καρεί μοναχή, τηρούσε με ακρίβεια όλα τα μοναχικά καθήκοντα και κυρίως την αγία υπακοή στη Γερόντισσα!!
Μέχρι να φτάσουμε για να την πάρουμε με το αμάξι μας θα είχε πάει κοντά δέκα η ώρα... Τηλεφωνήσαμε και στον πορτάρη μοναχό να έχει το νου του να μας ανοίξει τη θύρα, μιας και θα φτάναμε σχετικά αργά!
Είχε μεγάλη λαχτάρα η κυρά Μαρία να επισκέπτεται Ιερές Μονές και Προσκυνήματα, να προσκυνάει τα άγια λείψανα και τις θαυματουργές Εικόνες, να συνομιλεί με τις μοναχές και τους μοναχούς και να δυναμώνει πνευματικά!
Έτσι, όταν της είπαμε ότι θα πάμε στον Όσιο Δαυίδ, μας παρακάλεσε να την πάρουμε μαζί μας! Ζήτησε φυσικά την ευλογία της Γερόντισσας, της Αγίας Καθηγουμένης, όπως έλεγε και έτσι ξεκινήσαμε!!
Με το που μπήκε αδελφέ στο αμάξι, κάθισε στο πίσω κάθισμα, έβγαλε το κομποσκοίνι της και εκεί που περιμέναμε να ξεκινήσει να λέει την νοερά προσευχή, το “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με”, έσκυψε το κεφαλάκι της και ξεκίνησε να απαγγέλλει με χαμηλή φωνή, αλλά καθαρά και με ευλάβεια, τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας!!!
Απ’ έξω τους ήξερε... και προφανώς για να αποφύγουμε οποιαδήποτε αργολογία και κοσμική συζήτηση, με το μπήκε ξεκίνησε να τους λέει...
Όπως σου είπα ο καιρός ήταν βροχερός, έκανε κρύο και είχαμε κλειστά τα παράθυρα του αυτοκινήτου!
Δεν θα είχε φτάσει στη μέση των πρώτων Χαιρετισμών και αισθάνθηκα μία όμορφη ευωδία, σαν λιβάνι!!
Μπα... είπα με το νου μου...ιδέα μου θα ‘ναι... αλλά εκείνη τη στιγμή γύρισα προς τον Γιώργο που οδηγούσε και τον είδα και αυτόν σαν κάτι να οσφραινόταν...κοιταχτήκαμε με νόημα... αλλά δεν μιλήσαμε για να μην διακόψουμε την κυρά Μαρία, που με σκυμμένο το κεφαλάκι της απήγγειλε ευλαβικά τους Χαιρετισμούς!!
Σταδιακά η οσμή από το λιβάνι συνεχώς δυνάμωνε!!! Ήταν πλέον ολοφάνερο ότι αυτή η ουράνια οσμή εκχυνόταν από το στόμα της κυρά Μαρίας, που μόλις τελείωσε να απαγγέλλει για πρώτη φορά τους Χαιρετισμούς, ξεκίνησε αμέσως τη δεύτερη, και μετά την τρίτη, και όσο τους έλεγε η μυρωδιά δυνάμωνε, η ίδια αυτή ευωδία, σαν από θυμίαμα που καίγεται!!!
Και δεν ήταν μόνο μία αδιόρατη ευωδία, σου λέω ήταν σαν να καιγόταν λιβάνι!! Στην κυριολεξία...Και, όταν καίγεται το λιβάνι, τι βγάζει;... Καπνό!!... ο αδελφέ... η ευωδία αυτή δεν ήταν μόνη της!!! ήταν σαν ένα νέφος καπνού που σταδιακά πλημμύρισε το αυτοκίνητο... η κυρά Μαρία με σκυμμένο το κεφαλάκι της να λέει τους Χαιρετισμούς... εμείς ενεοί, αποσβολωμένοι στην κυριολεξία, όχι μόνο να μυρίζουμε λιβάνι αλλά να βλέπουμε ιδίοις όμμασι και το νέφος του καπνού!!
Κοιταχτήκαμε σιωπηλά με το Γιώργο και ανοίξαμε σιγά-σιγά τα παράθυρά μας για να βγαίνει έξω ο καπνός από το ευωδιαστό λιβάνι!!!!
Πάνω από τρεις ώρες θα διήρκεσε η διαδρομή, μιας και πηγαίναμε αργά, λόγω του βροχερού καιρού!!
Και η κυρά Μαρία δεν σταμάτησε λεπτό να λέει τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας ούτε λεπτό και, όση ώρα τους έλεγε, δεν σταμάτησε να βγαίνει ο ευωδιαστός αυτός καπνός από τα παράθυρα, δεν σταμάτησε ούτε λεπτό αυτή η θεία, η ουράνια ευωδία...”.

Και με τα λόγια αυτά ολοκλήρωσε η Μαρκέλλα την διήγησή της.

 

Σταυροκοπηθήκαμε ακούγοντας αυτό το συγκλονιστικό θαύμα των Χαιρετισμών!

Δοξάσαμε τον Τριαδικό μας Θεό που δείχνει εμφανώς τα μεγαλεία του σε όσους αγωνίζονται προσευχόμενοι με τη συνεχή απαγγελία των Χαιρετισμών!

Θυμηθήκαμε το ψαλμικό «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου, έπαρσις των χειρών μου, θυσία εσπερινή» (Ψαλμ. 140.2) που ψάλλουμε κάθε βράδυ στον Εσπερινό…