32. «Κρίνον, Δέσποινα, πιστούς ευωδιάζον» (Ω).
Η προτύπωσις της Θεοτόκου και πάλιν από το «Άσμα Ασμάτων»: «Εγώ άνθος του πεδίου, κρίνον των κοιλάδων. Ως κρίνον εν μέσω ακανθών» (β' 1 – 2). Η Παρθένος εφύτρωσε σαν όμορφο λουλούδι μέσα στην έρημη, άβατη και άνυδρο γη (Ψαλμ. 62, 2), στην «κοιλάδα του κλαυθμώνος» (Ψαλμ. 83, 6). Σαν λευκό και ευωδιαστό κρίνο ανάμεσα στα «αγκάθια και τα τριβόλια της γης» (Γεν. γ' 18) . Σαν «τριαντάφυλλο που ξεφύτρωσε μέσα απ’ τ’ αγκάθια των Ιουδαίων και πλημμύρισε με το θεϊκό της άρωμα τα σύμπαντα» (Δ, 79) . Διότι η Θεοτόκος ήταν «ευωδία Χριστού» (Β' Κορ. β' 15) .
Στην προεικόνισι αυτή τονίζεται η ηθική καθαρότης και η παρθενική αγνότης της Θεοτόκου. Μέσα στην ερημιά, την ασχήμια και τα αγκάθια της αμαρτίας άνθισε η ηθική ωραιότης της παρθενίας της Θεοτόκου. «Ο κρίνος της παρθενίας της Θεοτόκου, όπου και αν εβλάστησε ανάμεσα εις τας ακάνθας της κοινής δυστυχίας, δεν έχασε ποτέ το αργυροχρυσόχρωον κάλλος». (Η. Μηνιάτης, X, 13). Μέσα στον χειμώνα της διαφθοράς και της ένοχής, άνθισε το άνθος της αμόλυντης αγνότητος και της άδολης αθωότητος της Παρθένου Μαρίας. «Μέσα από τα αγκάθια και τους τριβόλους της ιουδαϊκής φυλής, επρόβαλε άνθος υπέρλαμπρον, αληθινόν κρίνον αγνότητος απηλλαγμένον από οιονδήποτε μολυσμόν, άσπιλον και κατάλευκον, γεμάτο από θείαν ευωδίαν, η οποία «επλήρωσε τα σύμπαντα» (X, 71).
Όπου ο Θεός φυτεύει τον κάθε άνθρωπο, εκεί πρέπει ν’ ανθίζη και ευωδιάζη! Ο χριστιανός σαν «ευωδία Χριστού» πρέπει να ανθίζη και ευωδιάζη παντού. Μέσα και στις πιο αντίξοες συνθήκες, μέσα και στα πιο δύσκολα περιβάλλοντα. Δεν είναι στο χέρι, στην κρίσι δηλαδή και την απόφασι του πιστού το π ο ύ θα τον φυτεύση ο Θεός. Κλήσις και αποστολή του είναι να ανθίζη και να ευωδιάζη το άρωμα της ηθικής αγνότητος και αγιότητος όπου τον τοποθετήση η πρόνοια και η αγάπη του Δημιουργού.
Αν μερικοί χριστιανοί γεννιώνται σε δύσκολες εποχές –σαν τη δική μας και σαν την εποχή του Χριστού και της Θεοτόκου– δεν είναι γιατί τους εγκατέλειψε ή γιατί δεν φροντίζει γι’ αυτούς ο Θεός, αλλά διότι θέλει ο Δημιουργός δι’ αυτών να ομορφήνη και ευωδιάση τον κόσμο.
Το χρέος του χριστιανού είναι να ανθίζη και ευωδιάζη είτε ζη στην εποχή των Αμφιθεάτρων της Ρώμης είτε βρίσκεται ανάμεσα στα αγκάθια του σύγχρονου κόσμου.
Ρόδον εν ακάνθαις ευρηκώς σε
και άνθος εν ταις κοιλάσι το πανεύοσμον
κρίνον τε πανάσπιλον, Δέσποινα Θεόνυμφε,
ο σός Νυμφίος άνωθεν εν σοι εσκήνωσε
και κόσμον ευωδίασε πάντα
σε υπερυψούντα εις πάντας τους αιώνας.
(Θεοτοκίον θ' Ωδής, Όρθρος 10ης Φεβρουάριου).
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 55-56 )